yazınızı görünce cevap yazmadan duramadım. yaşadıklarınızın kıskançlık boyutunun bu kadar vahim olmadığı 6 yıllık bir ilişkiden çıkmış 26 yaşında biri olarak yazıyorum size bunları. bizdeki sorunlar çok farklıydı. aileler tanıştı,isteme günü belirlenecekti. üniversite mezunu çalışan insanlardık çünkü , vaktiydi. ama eskisi gibi hissetmiyordum , yazmak aramak gelmiyordu içimden . görünce heyecanlanmıyordum. ve daha bir çoookk olumsuz düşünce. aklınızdaki düşüncelerin hepsini son 1 yıldır düşünüyordum. yeni biriyle yapabilir miyim ? unutabilir miyim ? beni bu kadar seven biri olur mu? evet çok zor unutabilmek, alışabilmek ama bu düşüncelerle ilerlediğiniz biriyle mutlu olamazsınız. evlilik var olan sorunları bitirmek için asla bir çözüm değil. evet hayatımın sonuna kadar arkadaş kalabilirdim , çok iyi anlaşıyoruz , yanında asla sıkılmıyorum, evet hatta bahsettiğiniz gibi arabamı yıkatmaya veya sanayiye bile o götürürdü. ama bunlar bir ömür geçirmeye yetmiyor, yetemiyor. zaman geçtikçe soğuyorsunuz , tahammülünüz kalmıyor , her hareketi eli kolu gözü bile batmaya başlıyor.defalarca olmayacağını istemediğimi sakince anlatmama rağmen anlamıyor, hala uğraşıyor hala çabalıyor ama çok netim . ulaşabileceği her kanalı kapattım, numaramı değiştirdim , iş yerimin güvenliğine içeriye alınmaması konusunda talimat verdim , aileme söyledim . peki şu an nasılım? eskisinden çok iyiyim, ben kendime eziyet ediyormuşum , hayatı zindan etmişim kendime, yaşamıyormuşum. ve şu an başkasına birşeyler hissedebiliyormuşum onu anladım, yeni bir heyecana yeni bir nefese ihtiyacım varmış. nefes alın, alışkanlıklarınızı sevgi sanıp hayatınızı mahvetmeyin . nacizane tavsiyem ve tecrübelerim bunlar.