Nereye yazacağımı bilemedim, iki yıldır yurtdışında yasıyoruz ve 5 ay önce bebeğim oldu. Ve ben artık dayanamıyorum, çevremde eşimden başka hiç ama hiç kimse yok. Bütün gün 5 aylık kızımla evdeyim, eşim gelecekte onunla konusacagım iki kelime diye bütün gün bekliyorum. Eşim işten geliyor ve inanın bana bütün gün tuvalette geçirdiği süre benimle konustuğu yada bebeğimizle oynadığı süreden daha fazla. Eşinle bunu konus demeyin evlendiğimizden beri konusuyorum zaten ama değişen hiçbirsey yok bir ara acaba kocasını tuvalette geçirdiği süre yüzünden bosayan tek insan ben olucam heralde diye bile düşünüyordum. Dahası konusacak olsak bile hayatında hiçbirsey olmayan beni için tek konu bebeğimiz oluyor. Evet elbetteki bebeğimi herseyden ama herseyden çok seviyorum ama kendim içinde çok ama çok üzülüyorum. Ara sıra eşim işe giderken bebeğimle beni alısveriş merkezine filan bırakıyor, ama 5 aylık bir bebekle orada ne kadar zaman gecirilebilirki ilk 1saat iyi geciyor ama sonra bebeğim rahatsız olup mızmızlanmaya başlayınca bende eşim gelip bizi alsın diye dakikaları saymaya başlıyorum. Zaten alışveriş merkezindede hayat işkence gibi çünkü domuz gibi sisman olduğum için kendime hiçbirsey bakmaktan zevk almıyorum, biryere oturup birsey yiyip içemiyorum çünkü bebeğim alerjik ve dolayısıyla ben dısarıda doğrudürüst birsey yiyip içemiyorum.
Bu arada evimizi resmen b.. götürüyor, bebeğim sürekli ağladığı ve sürekli kucak istediği, uyuduğu zaman bile uyuduğu şezlongu 1 dk sallamadığımda uyandığı ve temizlikçimiz rahatsızlanıp işi bıraktığı için, resmen çöp evde yasıyor gibiyim, dahası eşim bu konudada sürekli beni suçluyor sanki bütün gün bos oturuyorumda hiçbirsey yapmıyorum ve sanki ben hayatımdan çok memnunum.
Bu arada tabiiki evimizde hiçbir düzen yok, hayatım sadece zeytin ve ekmekle geçiyor ve ben 5 aydır zeytin ekmekle süt veriyorum...
Gerçekten çok ama çok sıkıldım gerçekten dayanamıyorum... Neden mi yazdım buraya bir çözüm bulabilmek umuduyla değil sadece konusacak kimsem olmadığı için.
Bu arada evimizi resmen b.. götürüyor, bebeğim sürekli ağladığı ve sürekli kucak istediği, uyuduğu zaman bile uyuduğu şezlongu 1 dk sallamadığımda uyandığı ve temizlikçimiz rahatsızlanıp işi bıraktığı için, resmen çöp evde yasıyor gibiyim, dahası eşim bu konudada sürekli beni suçluyor sanki bütün gün bos oturuyorumda hiçbirsey yapmıyorum ve sanki ben hayatımdan çok memnunum.
Bu arada tabiiki evimizde hiçbir düzen yok, hayatım sadece zeytin ve ekmekle geçiyor ve ben 5 aydır zeytin ekmekle süt veriyorum...
Gerçekten çok ama çok sıkıldım gerçekten dayanamıyorum... Neden mi yazdım buraya bir çözüm bulabilmek umuduyla değil sadece konusacak kimsem olmadığı için.
( bebişim sayesinde eşim eve gelene kadar tuvalete bile giremiyorum çoğu gün
lmaz:..herkes bebek büyütüyor.ki herkesinde bakıcı tutacak parası olmuyor..onlar ne yapıyor peki..bi şekilde üstesinden geliyolar..sende yapabilirsin..çocuğunla eşinle kendinle evinle ilgilenebilirsin..bence bi yerden başla..yeterki programlı ol..al çocuğunu civarda yürüyüşe çık..sanada spor olur..çocuğun uyuduğu saatlerde evini temizle...
