Nişanlımdan ayrıldım..

kirikkalp_18 .!.:

Merhaba arkadaşlar, ben yaklaşık 1 ay önce 8 aylık nişanlımdan ayrıldım. Kendisi çok kıskançtı ve sürekli beni kısıtlamaya çalışıyordu. Ben verdikce o daha çok istiyordu, yani anlıyacağınız ben çok yüz verdim ve sonumuz ayrılık oldu. Trip atan taraf hep o oldu, ilişkimizi ayakta tutmak için hep ben uğraştım ama öyle duruma gelmiştim ki, artık dayanamıyordum. Kız olarak benim arkamda duran bir erkeği istemem çok doğaldı ama beni hiç anlamadı. Belkide benim mutsuz olduğumu dile getirmem gerekiyordu ama ben Sürekli onu mutlu etmeye çalıştım, sevdiğim şeylerden bile vazgeçtim (makyaj vs.) fedakarlık yaptım. Beni çok seviyordu bende onu çok seviyordum, hala da çok seviyorum ama bir türlü uyuşmadık. En son tartışmamızda bana ağır laflar söyleyince kaldıramadım ve mesafe koyup zamana bırakmak istedim. Çok pişman oldu, özür diledi, sözler verdi, ayrılmak istemediğini söyledi ama ben onu aff edemedim. Ailem herzaman arkamda durdu. Ama onun ailesi onu desteklemedi oda bana sahip çıkmadı, sevgimize sahip çıkmadı. Çok büyük hayal kırıklığına uğrattı beni, kendimi okadar değersiz hissettim ki, verdiğim emekler hep boşa gitti diye günlerce ağladım ve aklıma geldikçe hala çok zoruma gidiyor. Bu sebeplerden dolayı ondan ayrıldım. Yanlış bi karar verdiğimi de düşünmüyorum ama onun çabalamaması beni delirtiyor. Yüzükler vesayre hepsi geri verildi. Aileler tekrar bir araya gelmedi, Babam kesinlikle bir daha konuşmak istemiyorum, bu iş bitmiştir dedi. Onun aileside zaten beni pek istemiyordu, arayı bulalım bile demediler.
Benim içim çok yanıyor, yıllardır sevdiğim insanla artık ayrıyız, onsuzluğa nasıl dayanıcam bilmiyorum. Biliyorum herşey imtihan, belki oda benim gibi acı çekiyordur. O sahip çıksaydı bana onu affederdim ama herşeyi maaf etti. Ona asla bir daha yazmam, aramam da, kendimi küçük düşürecek hiçbirşey yapmam. Herşey nasip..
Buna benzer yaşayanlar var mı aranızda? Nasıl atlattınız?

Genişletmek için tıkla...

Cordelia_1605 .!.:

Buyrun benim...
Allah kurtarmış seni. Bende hep özürlere kandım. Kıskançlığı kısıtlamayı küfürleri affettim. Evlendim. 4 yıl sonra boşanıyorum. Hiç üzülme daha da artacak ve hep kendini haklı çıkaracak. Arkana bakma sakın.

Genişletmek için tıkla...

Cordelia_1605 .!.:

Buyrun benim...
Allah kurtarmış seni. Bende hep özürlere kandım. Kıskançlığı kısıtlamayı küfürleri affettim. Evlendim. 4 yıl sonra boşanıyorum. Hiç üzülme daha da artacak ve hep kendini haklı çıkaracak. Arkana bakma sakın.

Genişletmek için tıkla...

kirikkalp_18 .!.:

Merhaba arkadaşlar, ben yaklaşık 1 ay önce 8 aylık nişanlımdan ayrıldım. Kendisi çok kıskançtı ve sürekli beni kısıtlamaya çalışıyordu. Ben verdikce o daha çok istiyordu, yani anlıyacağınız ben çok yüz verdim ve sonumuz ayrılık oldu. Trip atan taraf hep o oldu, ilişkimizi ayakta tutmak için hep ben uğraştım ama öyle duruma gelmiştim ki, artık dayanamıyordum. Kız olarak benim arkamda duran bir erkeği istemem çok doğaldı ama beni hiç anlamadı. Belkide benim mutsuz olduğumu dile getirmem gerekiyordu ama ben Sürekli onu mutlu etmeye çalıştım, sevdiğim şeylerden bile vazgeçtim (makyaj vs.) fedakarlık yaptım. Beni çok seviyordu bende onu çok seviyordum, hala da çok seviyorum ama bir türlü uyuşmadık. En son tartışmamızda bana ağır laflar söyleyince kaldıramadım ve mesafe koyup zamana bırakmak istedim. Çok pişman oldu, özür diledi, sözler verdi, ayrılmak istemediğini söyledi ama ben onu aff edemedim. Ailem herzaman arkamda durdu. Ama onun ailesi onu desteklemedi oda bana sahip çıkmadı, sevgimize sahip çıkmadı. Çok büyük hayal kırıklığına uğrattı beni, kendimi okadar değersiz hissettim ki, verdiğim emekler hep boşa gitti diye günlerce ağladım ve aklıma geldikçe hala çok zoruma gidiyor. Bu sebeplerden dolayı ondan ayrıldım. Yanlış bi karar verdiğimi de düşünmüyorum ama onun çabalamaması beni delirtiyor. Yüzükler vesayre hepsi geri verildi. Aileler tekrar bir araya gelmedi, Babam kesinlikle bir daha konuşmak istemiyorum, bu iş bitmiştir dedi. Onun aileside zaten beni pek istemiyordu, arayı bulalım bile demediler.
Benim içim çok yanıyor, yıllardır sevdiğim insanla artık ayrıyız, onsuzluğa nasıl dayanıcam bilmiyorum. Biliyorum herşey imtihan, belki oda benim gibi acı çekiyordur. O sahip çıksaydı bana onu affederdim ama herşeyi maaf etti. Ona asla bir daha yazmam, aramam da, kendimi küçük düşürecek hiçbirşey yapmam. Herşey nasip..
Buna benzer yaşayanlar var mı aranızda? Nasıl atlattınız?

Genişletmek için tıkla...

kirikkalp_18 .!.:

Merhaba arkadaşlar, ben yaklaşık 1 ay önce 8 aylık nişanlımdan ayrıldım. Kendisi çok kıskançtı ve sürekli beni kısıtlamaya çalışıyordu. Ben verdikce o daha çok istiyordu, yani anlıyacağınız ben çok yüz verdim ve sonumuz ayrılık oldu. Trip atan taraf hep o oldu, ilişkimizi ayakta tutmak için hep ben uğraştım ama öyle duruma gelmiştim ki, artık dayanamıyordum. Kız olarak benim arkamda duran bir erkeği istemem çok doğaldı ama beni hiç anlamadı. Belkide benim mutsuz olduğumu dile getirmem gerekiyordu ama ben Sürekli onu mutlu etmeye çalıştım, sevdiğim şeylerden bile vazgeçtim (makyaj vs.) fedakarlık yaptım. Beni çok seviyordu bende onu çok seviyordum, hala da çok seviyorum ama bir türlü uyuşmadık. En son tartışmamızda bana ağır laflar söyleyince kaldıramadım ve mesafe koyup zamana bırakmak istedim. Çok pişman oldu, özür diledi, sözler verdi, ayrılmak istemediğini söyledi ama ben onu aff edemedim. Ailem herzaman arkamda durdu. Ama onun ailesi onu desteklemedi oda bana sahip çıkmadı, sevgimize sahip çıkmadı. Çok büyük hayal kırıklığına uğrattı beni, kendimi okadar değersiz hissettim ki, verdiğim emekler hep boşa gitti diye günlerce ağladım ve aklıma geldikçe hala çok zoruma gidiyor. Bu sebeplerden dolayı ondan ayrıldım. Yanlış bi karar verdiğimi de düşünmüyorum ama onun çabalamaması beni delirtiyor. Yüzükler vesayre hepsi geri verildi. Aileler tekrar bir araya gelmedi, Babam kesinlikle bir daha konuşmak istemiyorum, bu iş bitmiştir dedi. Onun aileside zaten beni pek istemiyordu, arayı bulalım bile demediler.
Benim içim çok yanıyor, yıllardır sevdiğim insanla artık ayrıyız, onsuzluğa nasıl dayanıcam bilmiyorum. Biliyorum herşey imtihan, belki oda benim gibi acı çekiyordur. O sahip çıksaydı bana onu affederdim ama herşeyi maaf etti. Ona asla bir daha yazmam, aramam da, kendimi küçük düşürecek hiçbirşey yapmam. Herşey nasip..
Buna benzer yaşayanlar var mı aranızda? Nasıl atlathuzur veren, hayatınızı kolaylaştıracak insanlarla beraber olun...

Genişletmek için tıkla...

siin06 .!.:

Bende yaklaşık 3 ay önce ayrıldım. Aşırı kıskançlık nedeniyle. Onun çabucak kabullenmesi, cabalamamasi benimde zoruma gitmişti başlarda. Ama inanın tek başıma kalınca aslında uzun bir suredir yaşamadığımı,sanki yaşıyormuş gibi yaptığımı farkettim. Insanin kurdugu hayaller vs. Hepsi gozunun onunden geciyor tabi. Ama o hayalleri gerceklestirecem diye bu kadar üzüntü çekilmeye değer mi değmez. Ki zaten böyle ilişkide o hayaller de gerçek olmaz. :) hani diyorsunuz ya kendimi cok değersiz hissettim diye. Siz bu andan itibaren o değeri kendinize gösterin. Geri dönse bile, pişman olsa bile, kendinize vereceğiniz o değeri göz önünde bulundurun zaten içinizden tekrar başlamak gelmeyecek. Ayrica o kişi ye duyulan hayal kırıklığı ve güven sarsılması da hayat tecrübesi oldu. Ben kendimi böyle telkin ediyorum :)

Genişletmek için tıkla...

kirikkalp_18 .!.:

Merhaba arkadaşlar, ben yaklaşık 1 ay önce 8 aylık nişanlımdan ayrıldım. Kendisi çok kıskançtı ve sürekli beni kısıtlamaya çalışıyordu. Ben verdikce o daha çok istiyordu, yani anlıyacağınız ben çok yüz verdim ve sonumuz ayrılık oldu. Trip atan taraf hep o oldu, ilişkimizi ayakta tutmak için hep ben uğraştım ama öyle duruma gelmiştim ki, artık dayanamıyordum. Kız olarak benim arkamda duran bir erkeği istemem çok doğaldı ama beni hiç anlamadı. Belkide benim mutsuz olduğumu dile getirmem gerekiyordu ama ben Sürekli onu mutlu etmeye çalıştım, sevdiğim şeylerden bile vazgeçtim (makyaj vs.) fedakarlık yaptım. Beni çok seviyordu bende onu çok seviyordum, hala da çok seviyorum ama bir türlü uyuşmadık. En son tartışmamızda bana ağır laflar söyleyince kaldıramadım ve mesafe koyup zamana bırakmak istedim. Çok pişman oldu, özür diledi, sözler verdi, ayrılmak istemediğini söyledi ama ben onu aff edemedim. Ailem herzaman arkamda durdu. Ama onun ailesi onu desteklemedi oda bana sahip çıkmadı, sevgimize sahip çıkmadı. Çok büyük hayal kırıklığına uğrattı beni, kendimi okadar değersiz hissettim ki, verdiğim emekler hep boşa gitti diye günlerce ağladım ve aklıma geldikçe hala çok zoruma gidiyor. Bu sebeplerden dolayı ondan ayrıldım. Yanlış bi karar verdiğimi de düşünmüyorum ama onun çabalamaması beni delirtiyor. Yüzükler vesayre hepsi geri verildi. Aileler tekrar bir araya gelmedi, Babam kesinlikle bir daha konuşmak istemiyorum, bu iş bitmiştir dedi. Onun aileside zaten beni pek istemiyordu, arayı bulalım bile demediler.
Benim içim çok yanıyor, yıllardır sevdiğim insanla artık ayrıyız, onsuzluğa nasıl dayanıcam bilmiyorum. Biliyorum herşey imtihan, belki oda benim gibi acı çekiyordur. O sahip çıksaydı bana onu affederdim ama herşeyi maaf etti. Ona asla bir daha yazmam, aramam da, kendimi küçük düşürecek hiçbirşey yapmam. Herşey nasip..
Buna benzer yaşayanlar var mı aranızda? Nasıl atlattınız?

Genişletmek için tıkla...

kirikkalp_18 .!.:

herşeyi maaf etti

Genişletmek için tıkla...