merhaba arkadaşlar sırf bu konuda danışmak, dertleşmek için foruma üye oldum. ben öğretmenm nişanlımda öyle, 3 ay geçen çok güzel bir dönemin ardına nişanlandım... 25 yaşındayım, 30 a kadar yolu var diyordum evlilik için acelem de yoktu ama işin içinde olunca işte insan idrak edemiyor, o kısa sürede o kadar mükemmel bir insandı ki bir dediğim iki olmazdı sürekli dediğim şeyleri dikkate alırdı kibar güler yüzlü sosyal.. daha ne olsun değil mi... nişanlandık. bana ufak tefek şeylerde bağırmaya başladı, her insanın kusuru olur dedim önemsemedim, sonra bu bağırmaları en ufak birşeyde yinelenmeye başladı. bir yere 3te gelirim dedim 3 ü 5 geçe gittim kıyamet koparmaya başladı arabadayken tartıştığımızda arabayı durduruyo ilerletiyo aniden fren yapıyor falan beni korkutmak için, en son nişanlıyken bizde gelin kız tek başına kalmaya gitmez karşı tarafa ailem göndermedi diye ortalığı birbirine kattı. biz adammı yiyoruz vs. anlattım bende istiyorum ama bizde böyle oluyor diye bana yüklendikçe yüklendi sevgililer gününde hediye almadı ilk sevgililer günümüz diye bende bozuldum ve bunu dile getirdim sen memleketme gelseydn hedye verecektm gelmedn vermyrm dedi, zoruma gitti konuşmadım konu uzadı parmağımdaki yüzüğe kadar aldı. sonra ağladı özür diledi gitti bana bilezik aldı hediye yemeğe çıkardı vs. sonra binbir ısrarla geri taktırdı yüzüğü. aldığı hediye bilezik bana da alırken annem parasını yolladı demişti, geçen kendine takım elbise aldı 2 tane son anda benim kredi kartımın limiti dolu bilezik aldım takım elbiseleri sen alır mısın dedi bana aldırdı yemek yiyoruz ben ödüyorum birşey alıyoruz ben ödüyorum güya annem verdi parasını dedi. o değilde kenarda birikmiş 20.000 tl parası var olmasa tamam harcayım ama aldığını çıkarıyor çok uyanık. tatilde illa ekdersni harcamadan gel dedi ailemn yanna gdrken. kendi kendime kızıyorum maddiyatçı mısın sen oşver al sat diye sonuçta evlennce ikimzn olck diye ama inanın idrak edemiyorum bunlar geçer mi bunların üzerine yuva kurulur mu. ben daha önce biriyle çıktım ayrılık çok zor geldi, ayrılığa da cesaretim yok açıkçası sanki çok üzülecekmişim gibi geliyor... dışardan bakın anlattıklarıma birşeyler söylenmesine çok ihtiyacım var sağlıklı düşünememeye başladım...
çok zor ayrılık . oturup bunu onunla hiç konustunmu? eğer konustuysan ne diyor sana bu konuda?
