nasıl anlatsam.. nerden başlasam bilmiyorum. ben 2 yıldır evliyim. küçük bir bebeğim var. eşim çok iyi bir insan. ama ben hep korku içinde yaşıyorum. hem vicdan azabı hem korku hem umutsuzluk hem belirsizlik. ben küçük yaştayken babam tedavisi olmayan bir hastalığa yakalandı. daha genç 39 yaşında. babama çok düşkünüm. ama ne olduysa nişanlıyken oldu ve saçma şeyler için ailemi çok üzdüm. babam neredeyse gözümün önünde fenalaşıyordu. babamın o hallerini hatırladıkça kendimden nefret ediyorum. kendime inanamıyorum. nasıl aileme karşı geldim. hasta babamı bu kadar nasıl üzebildim. hem de haklı olduklarını adım gibi bilirken. kendim olmaktan çıkmış gibiydim. olayların üzerinden 2 yıl geçti ailem çoktan unuttu ama ben kendimi affedemiyorum. babamı kaybetmekten çok korkuyorum. başka bir şehre taşınıcaz. aklımda hep ya babama bişey olursa ya yetişemezsem onu son kez göremezsem düşünceleri var. hayattan zevk alamıyorum. korkuyla bekliyorum. ben ne yapıcam? kendimi nasıl affedicem? bu düşünceleri nasıl kafamdan atıcam? içimde tutmaktan patlamak üzereyim. eşimi üzmemek için ona bişey söylemiyorum. bu yüzden derdimi sizinle paylaştım.bana bişey söyleyin kızlar. bu kör kuyudan nasıl çıkarım?