Herkese Merhabalar Öncelikle,
Bir çok kişide olabileceğini düşünerekten ve bu süreci atlatıp atlatmadığını öğrenmem için destek amaçla yazıyorum bu konuyu. Küçüklükten beri özgüvensiz büyütülmüş ve 25-26 yaşlarından itibaren biraz olsun bu süreci aşabilmeyi becerebilen birisiyim. Hep özgüvensiz büyüdüğümden kendimi ezik görmemden kaynaklı günlük hayatta hep sıkıntı çekmişimdir. Son iki senedir epey yol katettim aslında. Hepsi sevgili eşim sayesinde. En büyük destekçim o. Şu an bu konumda isem hep onun cesaretlendirmesi ile oldu. Hala bayağı gerideyim hala kendimi çok ezik görüyorum hep bir alt sınıf olarak gördüm kendimi maalesef. Ergenlikten beri takıntılarım hep oldu elbette ama son 3-4 aydır inanılmaz ataklar,sinir krizleri geçirir oldum. Yönlendirme ile psikiyatriye gittim. Artık bu noktayı koyan olay iş oldu maalesef. İş yoğunluğu ve aşırı stresli hataya gelmeyen bir işim olduğundan ötürü sürekli takıntılarım arttı. Haftanın 7 günü her gün sabah akşam işi düşünür oldum. Karşımda bir insanla konuşurken bile konuşmadan kopup işi düşünmeye başladım. Psikolojik olarak inanılmaz çöktüm her gün ağlama krizleri, duygusallık beni mahfetti anlayacağınız. Sokakta bir yaşlı görsem bir kedi görsem ağlamaya başladım. Ne bu hayatı kendime ne eşime ne sevdiklerime zindan etmek asla istemezdim elbette. 2 hafta önce doktora gittim ve OKB teşhisi koydu. Xanax ,tranko buskas , Lustral olarak ilaçlarımı yazdı. 2 haftadır paniklerim azaldı gibi çok çok düşünmesemde yine aklım işte veya birisi bir şey dediğinde hala takılıyorum. Ama etrafımda kiler değiştimi söylüyor daha neşeli oldum gibi. Mesela işte hata yapsam öleceğimi düşündüm, sürekli bir yerleri bir şeyleri kontrol ediyorum. Bazen kaza yapıp kolum, bacağım kırılsa çalışmasam bile diye düşündüm. Yıllardır çalışıyorken sanırım sorumluluk ve işlerin üst üste gelmesi panik etti beni. Çıkmak için kesin karar verdim konuşmak için ama güzelde bir işim var herkesle çok iyi anlaşıyorum , şartlarım güzel. Doktor bu iştende çıksam başka bir işede girsem orada da barınamayacağımı çünkü istemsiz olarak sürekli düşündüğümü taktığımı söyledi. 6 ay gibi bir süreçte güzel bir yol izleyebileceğimizi söyledi. Şu an kafa olarak aman ne olursa olsun ölmeyeceğim ya ya da en kötü ölürüm kafasındayım. Biraz değiştim farkındayım. Daha yeni onunda farkındayım ama artık kafamdan bu korkuları takıntıları panikleri silip atmak istiyorum. Yaşayan bilir elimizde değil isteyerek asla olmuyor fakat insanlara bunu anlatmak çok zor. Aman ne takıyorsun demek karşı taraf için çok kolay ama istemsiz yapılan şeyler bunlar. Kafamda neler kurduğumu insanlara söylediğimde şok oluyorlar her şeyi hesaplıyor ve en kötüsünü düşünüyorum. Lafı çok uzattım üzgünüm. Sadece bu durumu yaşayan birileri var ise gerçekten geçiyor mu ? Etrafımda yaşayıp iyileşmiş birileri var ama rahat rahat konuşamadım onlarla. Nasıl bir süreç beni bekliyor , ne zaman tam anlamı ile rahatlarım , ne yapsam daha iyi gelir ? Yardımcı olabilecek birileri var ise minnet duyarım. Şimdiden teşekkürler.
Bir çok kişide olabileceğini düşünerekten ve bu süreci atlatıp atlatmadığını öğrenmem için destek amaçla yazıyorum bu konuyu. Küçüklükten beri özgüvensiz büyütülmüş ve 25-26 yaşlarından itibaren biraz olsun bu süreci aşabilmeyi becerebilen birisiyim. Hep özgüvensiz büyüdüğümden kendimi ezik görmemden kaynaklı günlük hayatta hep sıkıntı çekmişimdir. Son iki senedir epey yol katettim aslında. Hepsi sevgili eşim sayesinde. En büyük destekçim o. Şu an bu konumda isem hep onun cesaretlendirmesi ile oldu. Hala bayağı gerideyim hala kendimi çok ezik görüyorum hep bir alt sınıf olarak gördüm kendimi maalesef. Ergenlikten beri takıntılarım hep oldu elbette ama son 3-4 aydır inanılmaz ataklar,sinir krizleri geçirir oldum. Yönlendirme ile psikiyatriye gittim. Artık bu noktayı koyan olay iş oldu maalesef. İş yoğunluğu ve aşırı stresli hataya gelmeyen bir işim olduğundan ötürü sürekli takıntılarım arttı. Haftanın 7 günü her gün sabah akşam işi düşünür oldum. Karşımda bir insanla konuşurken bile konuşmadan kopup işi düşünmeye başladım. Psikolojik olarak inanılmaz çöktüm her gün ağlama krizleri, duygusallık beni mahfetti anlayacağınız. Sokakta bir yaşlı görsem bir kedi görsem ağlamaya başladım. Ne bu hayatı kendime ne eşime ne sevdiklerime zindan etmek asla istemezdim elbette. 2 hafta önce doktora gittim ve OKB teşhisi koydu. Xanax ,tranko buskas , Lustral olarak ilaçlarımı yazdı. 2 haftadır paniklerim azaldı gibi çok çok düşünmesemde yine aklım işte veya birisi bir şey dediğinde hala takılıyorum. Ama etrafımda kiler değiştimi söylüyor daha neşeli oldum gibi. Mesela işte hata yapsam öleceğimi düşündüm, sürekli bir yerleri bir şeyleri kontrol ediyorum. Bazen kaza yapıp kolum, bacağım kırılsa çalışmasam bile diye düşündüm. Yıllardır çalışıyorken sanırım sorumluluk ve işlerin üst üste gelmesi panik etti beni. Çıkmak için kesin karar verdim konuşmak için ama güzelde bir işim var herkesle çok iyi anlaşıyorum , şartlarım güzel. Doktor bu iştende çıksam başka bir işede girsem orada da barınamayacağımı çünkü istemsiz olarak sürekli düşündüğümü taktığımı söyledi. 6 ay gibi bir süreçte güzel bir yol izleyebileceğimizi söyledi. Şu an kafa olarak aman ne olursa olsun ölmeyeceğim ya ya da en kötü ölürüm kafasındayım. Biraz değiştim farkındayım. Daha yeni onunda farkındayım ama artık kafamdan bu korkuları takıntıları panikleri silip atmak istiyorum. Yaşayan bilir elimizde değil isteyerek asla olmuyor fakat insanlara bunu anlatmak çok zor. Aman ne takıyorsun demek karşı taraf için çok kolay ama istemsiz yapılan şeyler bunlar. Kafamda neler kurduğumu insanlara söylediğimde şok oluyorlar her şeyi hesaplıyor ve en kötüsünü düşünüyorum. Lafı çok uzattım üzgünüm. Sadece bu durumu yaşayan birileri var ise gerçekten geçiyor mu ? Etrafımda yaşayıp iyileşmiş birileri var ama rahat rahat konuşamadım onlarla. Nasıl bir süreç beni bekliyor , ne zaman tam anlamı ile rahatlarım , ne yapsam daha iyi gelir ? Yardımcı olabilecek birileri var ise minnet duyarım. Şimdiden teşekkürler.
Mutsuzluğu bilmeden mutlu olmayı öğrenemeyiz diil mi. Yani bu hayatta olumlu olumsuz herşeyi yaşıyoruz. Herşey mükemmel olsa yine istemeyiz arada birşeyler ters gitçek illaki kendine şunu söyle işyerinde zorlandığında bu zorluk benim hayatımda gelişimimn bi parçası bana katacağı birşeyler var ben göremiyorum şuanda ama sonra göreceğim mutlaka. Güzelliklerde oluyor hayatımızda herşey zor herşey kötü değil . Hep güzel düşünelim gönlümü bırakıyorum buraya merak etme herşey geçecek sadece gönlmüzü ferah tutmayı alışkanlık haline getirmemiz lazım.
