s37 yaşımda bekarım!2yıl önce erken menopoz ile çocuğumun olamayabileceğini öğrendim!Kabullenmesi çok zordu!Ama Allah olan inancım sonunda kabullendim.Sonuçta veren de alan da Allah idi!Daha sonra ciddi amaçlı bir erkek ark.oldu.Ciddi kararlar almamızın zamanı geldi diyince !Ona durumumu anlattım.Sonuçta bir yastığa baş koyacağım insana yalan söyleyemezdim.Söyleyince inanıyorum ki oda üzüldü!Anlayış gösterdi!Senin suçun yok dedi.Ona zaman vermemi istedi!Haklıydı!Ona vereceği karara saygı duyacağımı enbaşta söyledim.Sonra bir gün seni seviyorum.Hoşçakal!Diyerek bitirdi.Fakat zaman geçsede unutamadım.Ona bir şans daha verdim.O bitirdiği halde onu aradım.Çünki kafamda netleştirip bitirmek istedim.Neyse yine görüşmeye başladık.Onun da beni unutamadığını anladım.2ayda sadece 2kez görüştük! Bir süre sonra eskisi gibi olmadığını hissettim.Benim le görüşmekte bahane buluyrdu.Son zamanlarda aramızda soğukluk vardı!Sorduğumda çeşitli bahaneler vs.Şimdi bana bir şey de demiyor!Kararını söylemiyor...'Buda beni daha çok kırıyor!Yani benim onun olumsuz kararını hisetmemi sağlıyor!Beni üzmemek için mi böyle yapıyor diye düşünüyorum..Bazen diyorum gerçekten beni sevseydi kabul ederdi...!Bazen ona da kızıyorum bana açıkça kararını söylemdiği için!İçim den de atamıyorum...!Arkadaşlarım!Bazen de diyorum acaba en başta mı hata yaptım.Yani ciddi aşamaya gelince başka bir bahene ile bitirseydim.Diyorum...!Ama gönül !ferman dinlemiyor!DÜŞÜNCELERİNİZİ BEKLİYORUM.tEŞEKKÜRLER...!
Son düzenleme: