ya şu bi hafta içinde sıkıldım aynı şeyi yaşamaktan. prensip olarak hoşgörülü olmaya vekalp kırmamaya çalışiyorum ama hep ben kırılıyorum.insanlar mı değişti yoksa hep kendi doğrularını kavga edersesine kabullendirmek isteyen burnu havada ama aslında bi hiç olnlar yoksa bunlar yanlızca benimi buluyo anlayamıyorum. olay 1- birlikte arkadaşlarla kahvaltıya gittik organizasyonu ben yaptım bi arkadaş çok uyumsuz ama ben sırf onun üzülmemsi için dışta kalmaması için sürekli ilgilendim ama benden kaynaklanmayan bi karışıklık nedeniyle bütün iyi niyetim rağmen küstü ve ben ona hiçbişey sölemedim ve eve gelince sinirden ağladım agresif cevaplar verdi bende ökemi belli etseydim dedim ama işte yapmadım.olay 2 bu olay daha etkisini yitirmeden bugün okulda bazı müdürden müdür sürekli kendini öven bikaç öğretmen arkadaşla sohbet ettim ya arkadaş nerdeyse kendi fikrini kabüllenmem için benim le kavga etcekti. ve sonra tam konuşma esnasında bana ters cevaplar verdi. onlardan küçüğüm ama sonunçta kariyer olarak aynıyız bi üsütünlük savaşına girip bana öğrencilerine davrandıkları gibi davranmalarını hazmedemedim neden saygı sınırlarımı zorlayıp bende öfkelenmedim cevap vermedim diye kızıyorum neden insanlar bukadar anlayışsız yaaa eşime anlattım olayı ama hala hazmedemiyorum cevap verseydim diye. yaa ne biliyim kötüyüm insanlar ne kadar rahat kalp kırıyo yani bende mi kırmalıyım artık ezilmemezk için üffffff
Son düzenleme: