Öfke kontrolü

Bremenmizikacisi

Arılar bal yapmaya bayılırlar
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
18 Nisan 2017
3.473
7.695
108
Hanımlar, sinirlendiğiniz zaman bağırmamayı nasıl başarıyorsunuz? Çünkü ben başaramıyorum. Sinirlendiğim an sesim yükseliyor, bağırıyorum. Bir de saman alevi gibi bir öfkem var bir anda sinirleniyorum ama 5 saniye sonra geçiyor sonra bağırdığıma pişman oluyorum. Sevgilime de sinirlendiğim zaman bağırıyorum sonra o bağırmadan cevap veriyor bu sefer vicdan azabı duyuyorum. Siz öfkenizi nasıl kontrol ediyorsunuz?

Bir de şu normal mi, çok merak ediyorum: mesela sevmediğim ve hatta nefret ettiğim bir insan var(vakti zamanında bana kötülük etmişti) o kızı gördüğüm yerde sürekli “gitsem şuna bi çaksam, saçını çeksem elimde kalsa, kafa atsam burnu kırılsa, yumruk atsam çenesi düşse” gibi aşırı agresiflik içeren şeyler düşünüyorum. hayır şimdiye kadar da hayatımda hiç şiddete meyilim olmadı ama o kızı görünce sinirim öyle bir oynuyor ki gerçekten ama gerçekten başımın derde girmeyeceğini bilsem kızın ağzını burnunu kırmak isterim..

Neyse işte siz nasıl başa çıkıyorsunuz sinirinizle?
 
Bende bagırıyorum yada odama gider kendı kendime sakınlesmeye calısırım. Ha benım de nefret ettiğim insanlar var ama hatta dibimde oturur kendısı seytan suratlıyı gormemeye calısırım.
 
Hiçte başedemem valla. Sonra içimde mi patlasın. Benim yapım bu. Sinirimi illa dışa vurmam lazım. Hemen sinirim geçsede nu devran böyle:-) idare ediversinler. Yapı meselesi bu. Kimisi sakin olur kimiside bizim gibi çabuk sinirlenir
 
Kendinizi karşınızdakinin yerine koyun. Ben olsam nasıl hissederdim diye düşünün
Bide şurası var karşınızdakinin bağırmak gibi bi huyu yoksa veya bağrılmasını sevmiyorsa onun için çok yıpratıcı olabilir.
 
Sinirlenince sesin yükselmesi gayet normal bir şey. Bence sizin sorununuz küçük şeylere bile çabucak sinirlenebilmek. Tahammül sınırınızı arttırmanız gerekir ve bunun için kesinlikle terapi almalısınız psikologlar sizin bakış açınızı değiştirebilir
 
Bazen insan öyle dolar ki..Zaten hayata 1-0 yenik başlamıştır.Elindeki su bardağı yere düşer, bardağa bile bağırır.
Sakin ve hoşgörülü olmak için zihnimizle savaşmalıyız.
 
Sinirlenince kontrolünü kaybedeceğini hissettiğin zaman o ortamı terk et. Bu sana sakinleşmen için fırsat tanır. Telefonla konuşuyorsan da kontrolünü kaybedeceğini anlayınca derin bir nefes al (es ver yani) ve "Şu an sinirlendim kalbini kırmak istemiyorum. Sakinleşince seni arayacağım" diyerek kapat. Mümkünse temiz hava alabileceğin bir yere çık, balkon dahi olur. Derin derin soluk al, oksijen seni yatıştırır. Nefeslerin hızlı hızlı değil, belli bir tempoda olsun. Sakinleşince içeri dön ve kavgayı en baştan almadan, karşı tarafı da anlamaya çalışarak tartışmaya çalış.
 
Şanslısın karşına sakin insanlar çıkmış. Mesela bana bağırsan ilk ve son bağırman olurdu. Kendine ceki düzen ver ve kesinlikle psikolog yardimi al. Şımarık tophane berduşu gibi tavirlar sadece içinde sakladığın komplexleri gösterir.
 
Hayatı hiç bu kadar öfkeli yaşamıyorum. Öfke bana zarar verir çünkü
Boşverrr diyorum o insanla iletişimimi bitiriyorum ya da minimuma çekiyorum ve umursamıyorum
 
Hanımlar, sinirlendiğiniz zaman bağırmamayı nasıl başarıyorsunuz? Çünkü ben başaramıyorum. Sinirlendiğim an sesim yükseliyor, bağırıyorum. Bir de saman alevi gibi bir öfkem var bir anda sinirleniyorum ama 5 saniye sonra geçiyor sonra bağırdığıma pişman oluyorum. Sevgilime de sinirlendiğim zaman bağırıyorum sonra o bağırmadan cevap veriyor bu sefer vicdan azabı duyuyorum. Siz öfkenizi nasıl kontrol ediyorsunuz?

Bir de şu normal mi, çok merak ediyorum: mesela sevmediğim ve hatta nefret ettiğim bir insan var(vakti zamanında bana kötülük etmişti) o kızı gördüğüm yerde sürekli “gitsem şuna bi çaksam, saçını çeksem elimde kalsa, kafa atsam burnu kırılsa, yumruk atsam çenesi düşse” gibi aşırı agresiflik içeren şeyler düşünüyorum. hayır şimdiye kadar da hayatımda hiç şiddete meyilim olmadı ama o kızı görünce sinirim öyle bir oynuyor ki gerçekten ama gerçekten başımın derde girmeyeceğini bilsem kızın ağzını burnunu kırmak isterim..

Neyse işte siz nasıl başa çıkıyorsunuz sinirinizle?
Muhtemelen ebeveynlerinizden biri veya ikisi birden çabuk öfkelenen insanlar. Çocukken gördüklerimiz karakterimizi oluşturuyor ve bazı yönlerden çok şanssız olabiliyoruz. Ben de çabuk sinirlenen biriyim ve kaynağın annem olduğunu fark ettim kardeşimle olan konuşmalarımız sonucunda. Hayatımın diğer alanlarında çok kontrol edemiyorum ama çocuğumla ilişkimde çözmeye başladım gibi. Benim gibi olmaması en büyük motivasyonum. O yüzden sinirlensem de bağırmıyorum, ona çok belli etmeden sadece yapıcı cümleler ve hareketlerle belirtiyorum hoşuma gitmediğini. Bazen deliriyorum o zaman yanına gitmeden veya ilk fırsatta kapalı kapılar ardında tepiniyorum sinirden öyle gidiyorum yanına. Siz de içinizde çözüp birkaç saniye dinlerseniz kendinizi belki kontrol etmek için bir yol bulabilirsiniz. Önemli olan kendinize doğru motivasyonu bulmanız. Ben öfkeli ve sonradan pişman olan bir insan olmak istemiyorum diyorsanız buradan yürüyün derim.

Bu arada benim yöntemim çok mu doğru bilmiyorum belki yanlış yapıyorum ama kendimce bulduğum yol bu ve şu an işe de yarıyor. Kolay gelsin. Zor bir süreç.
 
Kendinizi karşınızdakinin yerine koyun. Ben olsam nasıl hissederdim diye düşünün
Bide şurası var karşınızdakinin bağırmak gibi bi huyu yoksa veya bağrılmasını sevmiyorsa onun için çok yıpratıcı olabilir.
Ya öyle eften püften şeylere sinirlenen bi insan değilim ama sinirlendirecek bir şey olursa hakikaten anında sinirleniyorum ve bağırıyorum sonra da hemen sakinleşiyorum. Yani öyle her gün sevgilime bağırmıyorum ama şimdiye kadar 3 kez kavga ettik 3ünde de bağırdım
 
Sinirlenince sesin yükselmesi gayet normal bir şey. Bence sizin sorununuz küçük şeylere bile çabucak sinirlenebilmek. Tahammül sınırınızı arttırmanız gerekir ve bunun için kesinlikle terapi almalısınız psikologlar sizin bakış açınızı değiştirebilir
Ya aslında öyle ufak tefek şeylere sinirlenmiyorum çoğu şey umrumda olmuyo ama olur da sinirlenirsem töbe kimse susturamıyo
 
Muhtemelen ebeveynlerinizden biri veya ikisi birden çabuk öfkelenen insanlar. Çocukken gördüklerimiz karakterimizi oluşturuyor ve bazı yönlerden çok şanssız olabiliyoruz. Ben de çabuk sinirlenen biriyim ve kaynağın annem olduğunu fark ettim kardeşimle olan konuşmalarımız sonucunda. Hayatımın diğer alanlarında çok kontrol edemiyorum ama çocuğumla ilişkimde çözmeye başladım gibi. Benim gibi olmaması en büyük motivasyonum. O yüzden sinirlensem de bağırmıyorum, ona çok belli etmeden sadece yapıcı cümleler ve hareketlerle belirtiyorum hoşuma gitmediğini. Bazen deliriyorum o zaman yanına gitmeden veya ilk fırsatta kapalı kapılar ardında tepiniyorum sinirden öyle gidiyorum yanına. Siz de içinizde çözüp birkaç saniye dinlerseniz kendinizi belki kontrol etmek için bir yol bulabilirsiniz. Önemli olan kendinize doğru motivasyonu bulmanız. Ben öfkeli ve sonradan pişman olan bir insan olmak istemiyorum diyorsanız buradan yürüyün derim.

Bu arada benim yöntemim çok mu doğru bilmiyorum belki yanlış yapıyorum ama kendimce bulduğum yol bu ve şu an işe de yarıyor. Kolay gelsin. Zor bir süreç.
Evet ebevenylerimin ikisi de lanet insanlardı
 
Back
X