öfkemi kontrol edemiyorum :(((

bi süre öncesine kadar çalışıyodum.okul bittikten sonra hep çalıştım.evlendim çalıştım. hamile kaldım çalıştım.bebeğim olduktan sonra çalıştım.yani hep çalıştım.ama şimdi işsizim ve bunun verdiği psikolojik sorun beni alt üst etti.evden çıkmıyorum artık.kimseyle muhattap olmuyorum desem yeridir.görüp konuştuğum insan sayısı 2 elin parmaklarını geçmiyo....en ufak bişeyde sinirleniyorum.hemen köpürebiliyorum.oğlum çok hareketli ve dağıttığı hiçbişeyi toplamıyo.dağıtıyo sonrada annecim sen toplarsın değilmi diyo.sen yıkarsın,sen toplarsın,sen yaparsın....sonra ben bi anda sinirlenip oğluma kızmaya başlıyorum.bazen istemesemde dayak yiyo.sonra içimden tutuyo,vicdan azabı duyuyorum ama ne oğlum nede eşim hiçbi konuda yardımcı olmuyolar.yemek yeniyo,herkes kenara çekiliyo.ev dağılıyo herkes fellik fellik odalara kaçıyo yada biz uyuyoruz deyip gidiyolar...uuuuuuff sanırım depresondayım(((....eşim bana ruh hastasısısn sen diyo.ne yapıcam ben böyle((((((((((((((((((8

çalıştığınız dönembu işleri kim yapıyordu?

Öfkeni kontrol etmek zorundasın.
Aynı şeyleri hepimiz yaşıyoruz , bir kaç çocuğu olan var.
Çocukları dayak delisi yapalım o zaman.
Eşinde odalara kaçıyor ama çocuğa gücün yetiyor.
Yapma , öfkeni evladına yöneltme.
Gerekirse yardım al ama çocuğunu dövme

eşiniz de hem yardımcı olmuyor hem de depresyona girince hastasın sen diyor ...benim eşim de böyle yapar hasta olmak bile suç ..el oğluna yaranamazsın.o yüzden arkadaşım kendine iyi bak hemen bir doktora git ve yardım al.işleri de yetişebildiğin yere kadar yap.kendini kasma bırak sana temiz demesinler dağınık desinler hiç birşey senin sağlığından önemli değil bunu unutma ..erkek milleti hem hasta eder hem de hasta olunca inanmaz ..

Hepimiz yetismekte zorlanuyoruz,temizlik,bulasik derken evin isi hep bizi bekliyor,ama bu cocumuzu dövmemize izin verecek seyler degil....benim ikiz bebeklerim var ev alak bulak olsa bile,dövmedim,kizmak ok ama dövme canim,ilerde cocuk zararini görür.....

ablamın kızıyla benim oğlum arasında 2 ay var.yeğenim çok nazlı ve herşeye ağlıyo.oğlumda çok hareketli ve başkalarını sinir etmekten çok hoşlanıyo (babası ve dedesi gibi).kızı ağlatıyo.bu sefer ablam bana kızıyo.oğluna dur demiyosun nasıl yetiştiriyosun, falan filan.bu sefer söz dinlemediği için al bir dayak daha ((((...çok çok dövmüyorum ama çok fazla kavga ediyorum.herkes bukadar çok fevri davranmamam gerektiğini söylüyo ama öfkemi kontrol edemiyorum ((((((((

sevimli_cirkin .!.:

ablamın kızıyla benim oğlum arasında 2 ay var.yeğenim çok nazlı ve herşeye ağlıyo.oğlumda çok hareketli ve başkalarını sinir etmekten çok hoşlanıyo (babası ve dedesi gibi).kızı ağlatıyo.bu sefer ablam bana kızıyo.oğluna dur demiyosun nasıl yetiştiriyosun, falan filan.bu sefer söz dinlemediği için al bir dayak daha ((((...çok çok dövmüyorum ama çok fazla kavga ediyorum.herkes bukadar çok fevri davranmamam gerektiğini söylüyo ama öfkemi kontrol edemiyorum ((((((((

Genişletmek için tıkla...

insan zaman zaman kontrolünü kaybediyor ama ne olur hırsınızı yavrunuzdan almayın.Benim bir çocuğum var şu an hamileyim hala çalışıyorum akşam eve gidince bir sonraki günün yemeğini yapıp yatmam gece 11-12 'leri buluyor haliyle geriliyorum ama asla yavruma bir fiske vurmadım.Azocok kontrollü olmaya çalışın lütfen,eşinizden de yardım isteyin kendini yorsun bir zahmet.

öfkenı çocuğundan çıkarma onu güçsüz bularak onamı güç yetiriyorsun ben çocuğumu sınırlenıp sınırlenıp dövsem dahada çok öfkelenırım çocuğunun ruh sağlığı için tedavı ol arkadaşımda herşeye sınırlenıyordu doktora gıttı majör depresyon tanısı koymuşlar baştan ilaçları kullanma faln dedım ama korkarak kullandı 15 gundur kullanıyormuş daha ıyım eşimde farkettı durumu dıyor lütfen çocuğunu dövme

size üzüldüm ama bir konuda kızdım.. evladınızı nasıl dövüyorsunuz şu anda hamileyim onun için ne acılar çekiyorum yeterki sağlıklı doğsun diye ki eminim siz de düşünürseniz hamilelik sürecinizi bana hak vereceksiniz. o sizin canınız sonuçta..

eşinize çok kızdım. ruh hastası diye etiketleme yapıyor da kenara çekilmek kolay.. yardımcı olsa size böyle mi olur. destek göremediğiniz için de böyle oluyor işte. bırakın bi kaç gün yemek yapmayın çocuğunuzla kaliteli zaman geçirin sakinleşin eşinize de yemek yok deyin. ayrıca babası gibi diye oğlunuzu yadırgayacağınıza istediklerinizi net bir dille oğlunuza iletin anlamıyorsa dayak yerine mola yı deneyin. anlatın vazgeçmeyin. zamanla o da fikrinizin değişmediğini görünce mutlaka kazanan siz olacaksınız ki çocuktur bu elbette yaramazlıkları olacak.

uzun zaman çalışmaktan sonra sürekli evde kalmaya adapte olmak kolay değil. ama durumunuzun farkındasınız o yüzden psikologa giderseniz durumunuzun düzelmemesi gibi bir durum söz konusu değil.

Profesyonel destek alabilirsin.
Ağır bir depresyona girmişsin ve evde sana destek olacak bir eş yok.

haklısınız işsiz kalmak sinirinizi bozmuş olabilir insan çalışmaya alışınca evde oturmak zor geliyor.eşinin çalışma şekli nasıl peki.eğer yarım gün değil de tüm gün çalışıyorsa çok da yardım etmek zorunda değil bence.o da dışarda yoruluyor eve dinlenmek için geliyor.sen nasılsa çalışmıyorsun ev işlerini bence çok da sorun etmemelisin.tabi eşin yardım etmek zorunda olmasa da dağıtıyorsa yanlış.en azından bu konuda onu ikna etmeye çalışmalısın dağıtmamasını sağlamaya çalış.çocuğuna da vurma derim ben inan vurunca daha başedilmez daha yaramaz olur.yine sen çekersin.psikolojin biraz bozulmuş sanırım mutlaka bir psikoloğa git.

eşim evin tek çocuğu.evlenene kadar el bebek gül bebek büyütülmüş.ben astım hastasıyım ve toza pise gelemiyorum.çalıştığım zamanlar hem çok yoruluyodum.hemde temizlik yapamıyodum.zaten temizlik yapmayı sevmiyorum.haliyle ev çok dağınıktı.toplayamıyodum.temizlikçi geliyodu.eşim yardımda etmiyodu.senede en az 1 ay hastaneye yatıyodum astım yüzünden.ama şimdi evdeyim ve evim tertemiz.çamaşır yok,bulaşık yok,toz yok,kir yok.ama bişey olduğu zaman eşim hemen ''senede 1 kere ev temizleniyo,onuda ben temizliyorum.sen ne yapıyosun '' diyo.bu benim çok zoruma gidiyo.5 senelik evliyiz ve bu taşındığımız 3. evimiz. kendi annemlerle aynı apartmana taşındık.hiçbi sorunum yok benim onlarla diyo ama bu eve taşındığımızdan beri elini bi işe sürmediği gibi herşeyi zorlaştırıyo.her akşam diyorumki hayatım çoraplarını banyoya at.yok ben öyle dememişim.o çoraplar çıkıyo.nasl yapılıyosa artık top haline geliyo ve basket atar gbi benim üstüme atılıyo.yapma diyorum.allah rızası için yapma.şimdi oğlumda ondan gördü ve oda çoraplarını çıkarıp bana atıyo.sonrada karşıma geçip kıkırdıyo.ben kötü bi anne olduğumu düşünmüyorum.düşünmek istemiyorum.doktor yardımı almayı biçok kez düşündüm ama bu sonradan bana ters tepeceğinin farkındayım.çünkü eşimle tartışma yaşadığımızda hemen bunu öne sürerek ''bak işte doktorluksun sen'' diyecek.biliyorum çünkü...sanırım destek almadan olmayacak.hiçkimse için değil.sadece oğlum ve onun psikolojisi için.gereken sadece cesaretimi toplamak:S