öfkemi kontrol edemiyorum.çok çabuk sinirleniyorum.kalbim hızlı hızlı çarpıyor.yüksek sesle bağırıyorum beni sinirlendiren kişiye.en ufak bişeyde savunmaya geçiyorum..helede haksızlığa hiç tahamülüm yok.çoğu zaman kriz geçiriyo gibi oluyorum.olaydan hemen sonra titriyorum...susamıyorum.alttan alamıyorum.çok kafama takıyorum.özellikle iş ortamınında etkisi büyük sinirli olmamda.insanlarla uğraşmak..yıllardır sinirlerim yıprandı.ilk çalışma hayatımda en ufak bir yüksek sesle konuşma imalı konuşma beni ağlatırdı.şimdi de belki ağlıyorum ama hırsımı alıyorum kendimi ezdirmiyorum.nasıl gerekiyorsa kendimi öyle savunuyorum.yine yıpranan ben oluyorum...