Siz çocuğa üzüldüğünüzü hissettirmezseniz o kovulduğunu bile bilmeyecektir o yaşta. Hatta eşim sokakta çocuklarla maç yaparken bile bunu bazen dışlarlarmış. Tabi maç yapacak yaşlarını hatırlıyor, bu kısım onda travma yaratmış olabilir
bir daha küfür edip oynamazdim bunlarla diye anlatıyor. Babamin işe gideceğim diye evden kimseye görünmeden çıkmış. Tüm sokaklarda annesi oğlunu aramış. Bir bakkalda bulmuşlar. Yazın köylerine gittiklerinde buna hep bir hayvan vermişler, hayvan sevgisiyle veteriner hekim oldu. Sokaktan geçen herkesi kovalayan bir horozu olmuş. Komşular isyan edince horozunu kesmişler. Buna da hâlâ hep isyan eder
bu tarz çocukların büyüdükçe ve insan içine çıktıkça biraz ağzı bozuk olmaya meyilli oluyorlar, insanlar onların yaramazliklarini yadirgarsa hayata azicik isyankar başlıyorlar. Ama hayvan edindirmek sorumluluk sahibi yapıyor bence kesinlikle. Benim hayvanlara alerjim var, eve hayvan sokmuyoruz. Ama insanlardan daha çok hayvanlari sever. Kuzulara bayılıyor. Hatta köylüler yolda yaralı puhu kuşu bulmuş, bekarken ilçe tarım lojmaninin balkonunda puhu kuşunu besleyip, bakıp iyileştirmişler. Belki sizin çocuğunuzun bir spor dalına da ilgisi de olabilir. Enerjisini hayvanlarla da atabilir. Ona enerjisini atacağı alanlara sokarsaniz, tabi ilgi alanini keşfedip zamanla daha uyumlu ve sorumluluk sahibi olacaktır. Eşim bacağını filan sallar durduğu yerde bazen ya da bir şey söylerken bazen sizi duymaz bile. Ama şu haliyle benden daha uyumludur insan içinde.
