Okb

Ne gibi düşünceler acaba benimki kızıma ya zarar verirsem diye beynimi yiyor.
Ahh bu duygu
Bi anne için inanılmaz korkutucu değil mi
Benim iki oğlum var bu ataklar artık zirve yaptığı zaman o zamanlar evliydim ama eşim evde yoktu şehir dışındaydı
Kesin çocuklarıma zarar vereceğim düşüncesiyle deliye dönüyordum
Anlık saçmalama niye yapayım diye düşünüp bir anda o korkunç düşünce yine hortluyordu
Bunu kimseye de söyleyemiyorsun
Ne düşünürler ne söylerler vs gibi korku üzerine korku
Doktora gitmeye de korkuyordum bunu söylersem çocuklarımı benden alırlarsa diye üzerine bi korku daha ekleniyordu
Kendimi köşeye sıkışmış hissediyordum
Mesele bütün gün o kötü senaryoları kafamda yazıp yatağa girince bak bişey olmadı diye kendimi telkin edip gözümü kapatıp bi anda yataktan fırlayıp ya uyur gezersem ya o zaman yaparsam diyerek perişan olmuştum
Günlerim böyle geçti mahvolmuştum
Kesin doktora gitme kararı aldım çünkü düzelmek yerine üzerine yeni korkular eklenip durdu
Bu durumu doktora söylerken öyle çekindim ki
Bana gülümseyerek baktı içim sıcacık oldu
Hocam neden gülümsediniz bu çok korkunç değil mi dedim
Buraya senin gibi o kadar çok anne geliyor ki ve bütün annelerin ortak korkusu bu deyince
Korkum bi anda kuş olup gitti
Aaa dedim normal mi bu
Okb hastalarımın neredeyse ortak şikayeti bu dedi
O zaman tedaviye başladım ve çok şükür kurtuldum bu düşünceden
Ha arada başka saçma düşünceler geldi gitti ama doktoruma o kadar güvendim ki onun o tatlı tebessümü ihtiyacım olan en büyük ilaçmış
 
Ahh bu duygu
Bi anne için inanılmaz korkutucu değil mi
Benim iki oğlum var bu ataklar artık zirve yaptığı zaman o zamanlar evliydim ama eşim evde yoktu şehir dışındaydı
Kesin çocuklarıma zarar vereceğim düşüncesiyle deliye dönüyordum
Anlık saçmalama niye yapayım diye düşünüp bir anda o korkunç düşünce yine hortluyordu
Bunu kimseye de söyleyemiyorsun
Ne düşünürler ne söylerler vs gibi korku üzerine korku
Doktora gitmeye de korkuyordum bunu söylersem çocuklarımı benden alırlarsa diye üzerine bi korku daha ekleniyordu
Kendimi köşeye sıkışmış hissediyordum
Mesele bütün gün o kötü senaryoları kafamda yazıp yatağa girince bak bişey olmadı diye kendimi telkin edip gözümü kapatıp bi anda yataktan fırlayıp ya uyur gezersem ya o zaman yaparsam diyerek perişan olmuştum
Günlerim böyle geçti mahvolmuştum
Kesin doktora gitme kararı aldım çünkü düzelmek yerine üzerine yeni korkular eklenip durdu
Bu durumu doktora söylerken öyle çekindim ki
Bana gülümseyerek baktı içim sıcacık oldu
Hocam neden gülümsediniz bu çok korkunç değil mi dedim
Buraya senin gibi o kadar çok anne geliyor ki ve bütün annelerin ortak korkusu bu deyince
Korkum bi anda kuş olup gitti
Aaa dedim normal mi bu
Okb hastalarımın neredeyse ortak şikayeti bu dedi
O zaman tedaviye başladım ve çok şükür kurtuldum bu düşünceden
Ha arada başka saçma düşünceler geldi gitti ama doktoruma o kadar güvendim ki onun o tatlı tebessümü ihtiyacım olan en büyük ilaçmış
Çok teşekkürler anlattınız için bende tedavi görüyorum iyi bir doktorum var eskiye göre ataklarim azaldı fakat bitmedi ya yaparsam korkusu berbat bisey ben Belçika'da yaşıyorum psikologum turktu. Sakin doktora bu düşüncelerini anlatma dedi yoksa elinden alırlar dedi.burda anlatamadım turkiyeden doktor buldum online onunla görüştüm o kadar çok doktor degistirdimki sanki çikmazin içindeydim derman arıyordum en son Elazığ'da bir doktor buldum verdiği ilaç tedavisi iyi geldi ayda bir görüşüyoruz. Umarım benimkide biter çok teşekkürler sevgiler.
 
Merhaba nereye yazacağımı bilemedim yaklaşık 2.5 senedir aşırı takıntı durumum var yani aklıma bir şey takılıyor 4 ay sonra yeni bir şey takılıyor ve sürekli ya olursa diye onu düşünüyorum ilk başladığında 18 yaşındaydım hani fark edemiyorsunuz bazı şeyleri ama şuan bana çok fazla zarar verdiğini anlayabiliyorum çoğu zaman ölsem kurtulurum diye düşündüğüm bile oluyor anlayacağınız böyle yaşayamadığımı farkettim ve şuan psikolog arayışındayım bu süreci yaşayanlar ilacı sürekli kullanmak zorunda mıyım ve istanbulda psikolog önerisi yapabilir misiniz
 
Ahh bu duygu
Bi anne için inanılmaz korkutucu değil mi
Benim iki oğlum var bu ataklar artık zirve yaptığı zaman o zamanlar evliydim ama eşim evde yoktu şehir dışındaydı
Kesin çocuklarıma zarar vereceğim düşüncesiyle deliye dönüyordum
Anlık saçmalama niye yapayım diye düşünüp bir anda o korkunç düşünce yine hortluyordu
Bunu kimseye de söyleyemiyorsun
Ne düşünürler ne söylerler vs gibi korku üzerine korku
Doktora gitmeye de korkuyordum bunu söylersem çocuklarımı benden alırlarsa diye üzerine bi korku daha ekleniyordu
Kendimi köşeye sıkışmış hissediyordum
Mesele bütün gün o kötü senaryoları kafamda yazıp yatağa girince bak bişey olmadı diye kendimi telkin edip gözümü kapatıp bi anda yataktan fırlayıp ya uyur gezersem ya o zaman yaparsam diyerek perişan olmuştum
Günlerim böyle geçti mahvolmuştum
Kesin doktora gitme kararı aldım çünkü düzelmek yerine üzerine yeni korkular eklenip durdu
Bu durumu doktora söylerken öyle çekindim ki
Bana gülümseyerek baktı içim sıcacık oldu
Hocam neden gülümsediniz bu çok korkunç değil mi dedim
Buraya senin gibi o kadar çok anne geliyor ki ve bütün annelerin ortak korkusu bu deyince
Korkum bi anda kuş olup gitti
Aaa dedim normal mi bu
Okb hastalarımın neredeyse ortak şikayeti bu dedi
O zaman tedaviye başladım ve çok şükür kurtuldum bu düşünceden
Ha arada başka saçma düşünceler geldi gitti ama doktoruma o kadar güvendim ki onun o tatlı tebessümü ihtiyacım olan en büyük ilaçmış
 
X