işte tam olarak bundan bahsediyorumÇabalayıp, sonucundan emin olduğum konularda başarısız olduğumu görmek tekrar nefret ettiriyor bu düzenden ve tüm hevesim kaçıyor çok şeye karşı.
Anlamlandıramadığım bir şey bu bilmiyorum belki adı kader belki şans. Böyle üst üste gelen minik şeyler mahvediyor insanı. Çok güçsüz hissettiriyor. Sanki diğer herkes hayatını yaşarken ben bekleme salonundaymışım gibi geliyorValla ben de olduramıyorum, o kadar iş başvurusu yapıyorum ama hep red geliyor ve bıktım artık başvuru yapmak bile zor, stresli geliyor. Kısacası ben de olduramıyorum ve bununla başa çıkamıyorum. Oh yazdım. Kısa bir rahatlama oldu :)
Evet bunu zaten yapacağım da genel olarak bu durum hakkında konuşmak istemiştim. Çabalasanda olmama durumu hakkında nasıl başa çıkılır diyeHocanızdan kağıdı beraber incelemeyi isteyebilirsiniz hani nerede hata yaptığımı görmek istiyorum diyerek. Belki istenilen özel detaylar vardır onları kacirmissinizdir.
O olmayınca olmuyor. Şans işi. Ona yapacak bir şey yok. Cidden şansa inanırım ya da doğru zamanda doğru yerde olmak da diyebiliriz buna. Olmuyorsa olmaması gereklidir. Daha hayırlısı bekliyordur belki ya da düzeltmenin gereken bir şeylere işarettir.Evet bunu zaten yapacağım da genel olarak bu durum hakkında konuşmak istemiştim. Çabalasanda olmama durumu hakkında nasıl başa çıkılır diye
Bende böyle düşünüyorum. Ama bu sistemin açıklığı kısa vadede ne yazıkki çözümsüz.Okullar hayal gücünü, hevesi , ilgiyi öldüren , yeteneği körelten boşa bir zaman kaybıdır bana kalırsa .
Öğrenmek için öğrenin sınavlar için not için değil .
Bende böyle düşünüyorum. Ama bu sistemin açıklığı kısa vadede ne yazıkki çözümsüz.
Yine bence öyle düşünüyor, öğrenmeye çalışıyorum. Çünkü bölümümün sonunda mesleğe başladığımda bende birilerine bir şeyler öğreteceğim. Ama ne yazık ki öğrendiğime bugün de emin olduğum şeyler yetmiyor onu görüyorum. Ve yine ne yazık ki şimdiki sistemin bile iyi bir parçası olmam için olanı kabullenmem, hata içinde başarıya yüzmem gerekiyor da e ben onu nasıl yapayım yaaaa
İş arıyorum ben de, 1,5 yıldır. özelliklerime göre iş buldum, ama ukala dümbeleği bir patron beni köpek kovar gibi kovdu ilk günün sonunda. Hatam da onu secde ile ya da hazır olda karşılamamak.Valla ben de olduramıyorum, o kadar iş başvurusu yapıyorum ama hep red geliyor ve bıktım artık başvuru yapmak bile zor, stresli geliyor. Kısacası ben de olduramıyorum ve bununla başa çıkamıyorum. Oh yazdım. Kısa bir rahatlama oldu :)
Son cümleniz tamamen hislerime tercüman oldu, uzun zamandır ben de kendimi bekleme salonundaymış gibi hissediyorum ve sanki benden sonrakilere bile sıra geliyor da bir tek bana gelmiyor....Anlamlandıramadığım bir şey bu bilmiyorum belki adı kader belki şans. Böyle üst üste gelen minik şeyler mahvediyor insanı. Çok güçsüz hissettiriyor. Sanki diğer herkes hayatını yaşarken ben bekleme salonundaymışım gibi geliyor
notlara itiraz edin, tekrar bakılsın. O çok başarılı insanlar varya çevrede yada medyada gördüklerimiz...bir keredemi o yerlere geliyorlar sanıyorsunuz...defalarca dibi görüyorlar ve en sonunda başarıya ulaşıyorlar. önemli olan kilit nokta şudur. pes etmemek...nekadar başarısız olsakta yolumuza devam etmek...tüm başarılı insanların biyografilerini okuyun, hepsi birçok insandan daha kötü olaylar, görüp geçirmişler.... ama tek farkları amaçlarından vazgeçmemek olmuş...başarılar dilerim...Merhabalar, ben bir üniversitede fen edebiyat fakültesinde okuyorum. Bu üçüncü dönemim, başlarda bölümle ilgili uyuşmazlıklar yaşayıp, dersleri boşladımsa da zamanla beni kültürel ve akademik anlamda geliştirdiğini düşünüp sevmeye başladım. Derslere katıldım, notlar tuttum, özetler hazırladım. Tam olarak da yapılması gerektiği şekilde sınavlara hazırlandım. Sınavlarımı verdim. Gayet güzel geçtiler. Yani ben öyle sanıyordum. Bugün iki sınavım açıklandı. Kendimden çok emin olduğum iki sınavımdan da beklentimin 30 puan altında notlar almışım. Oysa ki üstüme düşen herşeyi yaptım. Sınavım kötü geçse anlayacağım. Ama o da değil işte.
Hala eminim gayet güzeldi.
Belki bazıları için şuan "pff bu mu?" bi konu şuan bu. Ama aslında öyle değil. Şuan not değil, bu durumu sorguluyorum. Hepimizin oluyor, birşeyler için çabalıyoruz, emek harcıyoruz irili ufaklı meseleler oluyor bu hayatımızda. Başardığımızı göremek istiyoruz, hepsinden önce kendimizi görmek, yapabileceklerimizi. Ama olmuyor ya hani. Neden olmuyor o?
Neden bişeyi istemek, harekete geçmek bile onu oldurmuyor. Halbuki böyle basit konularda bile. Bu bence insanı çok yoran yıpratan bişey. Bu küçük konu bile kendimi başarısız, beceriksiz dolayısıyla özgüvensiz hissetmeme, kendimi yiyip bitirmeme sebep oluyor. Siz bununla nasıl başa çıkıyorsunuz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?