yazdıklarının bana yanlış gelen tarafı var o da şu : ilk denemende kızın olmuş ve eşini çok mutlu etmişsin, eşin istediği için kardeş olsun istemişsin. üzüntün bebeğin tutmadığı için değilde sadece eşin için...... ya senin anne olma isteğin, anne olma mutluluğun, anne olma sevincin, anne olma beklentin... onlar nerde ????? üstelik kendimi mal gibi hissettim diyorsun, senin kendine özsaygın, özdeğerin, kendin için anne olma isteğin olmazsa, sen kendini baştan ikinci plana atarsan oda sana gayet rahat bu muameleyi yapar .... hiç kusura bakma ben şimdi sana teselli sözleri söyleyip eşine verip veriştiremem alınma gücenme.
bazısı ilk denemede kucağına alıyor, bazısı 10. denemede kucağına alıyor, eşlere tüp bebekteki şans ve şanssızlık süreçlerini anlatmakta biraz bizlere düşüyor, bunu anladıkları zaman konuya bakış açıları da ona göre oluyor. 9 yıldır bu mücadelenin içindeyken bir evlat sahibi olmayı ikimiz için istedim İSTEDİK. her karşımıza çıkan zorlukta yılmadık, birbirimize güç verdik, umut verdik. olmazsa da herşeyin sonu değil diyecek kadar yürekli olduk. ilk bebeğimizi kaybettiğimizde birbirimize daha sıkı sarıldık. merak ediyorsan söyliyeyim sorun bende, eşimin hiç sorunu yok. ama biz bu yola çıkarken bu birimizin değil ikimizinde mücadelesiydi, baştan bunu ikimizde kabul ettik. bebeğim olursa bu yalnız eşim için değil İKİMİZ için olacak ve her şekilde İKİMİZ mutlu olucaz.. kendini ve duygularını önemsemeyi tavsiye ediyorum. sadece koca merkezli olursan daha çok üzülürsün .