Ölü Doğum Yapan Anneler

Denizdeniz14 .!.:

O ağlama hiç bitmeyecek. Ay da geçse yıl da. Cennet meleğimin ardından bir yavrum daha oldu. Bazen onu sevip oynarken bile ağlama tutuyor beni. O da hayatta olsaydı birlikte buyuselerdi diyorum. O yaşasa şimdi nasıl olurdu diyorum. Hiç bitmiyor bu düşünceler. Ama alışıyor zamanla insan kabulleniyor. İlk zamanki gibi yanmıyor için. Ben yavrumuz kaybettiğimde boğazımda bir şey dugumlenmisti uzun süre o düğüm hiç geçmedi yutkunurken hissederdim hep. Fotoğrafına baktığımda kalbimde acı yanma olur. Hani insanlar içim sızladı derler ya. Ben bu iç sızlamasini kızımı düşündükçe hissederdim. Gerçekten insanin içi sizlarmis. Hayatımda hiç içim sizlamamis benim , o zaman anladim nasıl bir şey olduğunu.

Genişletmek için tıkla...

Kkubra3 .!.:

Çok çok çok teşekkür ediyorum heyecan çok tabi ama inanın korkumda çok fazla ama hayırlısı diyorum sabrediyorum.Ben doğumdan sonra 2 ay hastalanmadım hatta 63 64 gün falan oldu artık gittim doktora çünkü sütüm falan da yoktu hiç olmam gerekiyordu,doktora gittiğimde kist oluşmuş dedi o engellemiş adet olmamı ilaç verdi ve hastalandım bence sizde tekrar bi gidin

Genişletmek için tıkla...

Eksi_Elma .!.:

Çok var, benim çok yakın aile dostum 43 yaşında hamile kaldı. Hem de kendin kalamazsın demişlerdi, tüp bebek denediler düşükleri oldu. Sonra kendiliğinden hamile kaldı, bebeği de sapasağlam. Hiç üzmek değil niyetim.

Diğer yazınızda da yazmışsınız “umut doluydum” diye, ben de aynı şekildeydim. Kızımı kaybettikten sonra artık hiçbir şey yolunda gitmeyecek gibi geliyor. Tüp bebek hikayelerine bakıyorum, halbuki ilk denediğim ay hamile kalmıştım. Artık olmayacak gibi geliyor. Normalde hiç böyle karamsar değildim.

Genişletmek için tıkla...

Eksi_Elma .!.:

Ben de iç sızısı, kalpte boşluk hissetmek, burnumun direğinin sızlaması, gözyaşlarının kuruması hepsini öğrenmiş oldum. Böyle acıları insanlar gerçekten sevgili, aşk meşk için yaşıyorlar mı yoksa öylesine mi diyorlar bilmiyorum. Ama kimse öğrenmesin bu acıları.

Bir taraftan da diyorum ki iyi kendimi bunca zaman saçma sapan hiçbir şeye üzmemişim. Dertsiz günlerimin kıymetini bilmişim, ki öyle çok kolay bir hayatım da olmadı.

Yine de bundan sonra aynı dediğiniz gibi en mutlu günlerde bile, ne olursa olsun bebeğim benimle olmayacak. Bir kardeşi olsa bile hep güzel ablamızın eksikliğini yaşayacağız. Buradan bakınca kalan hayatım çok zor geliyor.

Genişletmek için tıkla...

fleurlys .!.:

çok haklısın canım böyle hissetmekte.. acı ve o ilk bebeğini unutmak diye bir şey olamaz ama bu acı şekil değiştiriyor olmalı.. bakalım hayat belki de ne güzellikler gösterecek.. belki de bu şekilde Allah onları hayattaki çok büyük yaşayabilecekleri acılardan korumuştur, belki bu bir koruma şeklidir.
biliyorum ne dense o acı yakıyor diyorum ya benim çok daha erken bir haftada olsa da sana göre daha çok yeni geçen hafta bugün yaşadım bunu..

Genişletmek için tıkla...

dygmhmtt .!.:

Bende Bir ay önce kaybettim yavrumu oğlumu.. 33+5 haftalıktık bir hafta önce gittim kontrole hiç bişi yoktu .. Hareketleri biraz azalmıştı ben normal sandım hissetmiyorum belki dite düşündüm. Doktor haftaya Tekrar kontrole gel dedi,gittiğimde kalbi atmadığını öğrendim dünyam başıma yıkıldı resmen ve hemen sezeryanla aldılar bebeğimi... o kadar zor ki bizi ancak biz anlarız... Allahım bize sabır versin inşallah doğru zamanda güzel bebişler nasip etsin...

Genişletmek için tıkla...

fleurlys .!.:

ne mutlu..Allah size de evladınıza da sağlık versin.. Umarım bana da bu acıyı yaşayan tüm annelere de sağlıkla kucaklarına aldıkları evlatlarıyla bir yaşam kısmet olsun.. gerçekten çok zor daha önceden de dediğim gibi pek çok hayalim vardı, çok umutlu bir insandım şu an bir sebep bulamıyorum. hayat durmuş gibi tabi henüz bir hafta oldu bu durumu yaşayalı..

Genişletmek için tıkla...

Eksi_Elma .!.:

Ben 1 haftada anca hastaneden çıkmıştım zaten, benim dikişlerim iyileşmedi, kabızlık sorun oldu, vs. Benim ilk zamanlar, bebeğime ne olduğunu da bilmiyorduk, otopsiyle anlaşıldı çok nadir bir tümör varmış. Ben boşuna öldü sanıp da paraladım kendimi. Kendine biraz zaman ver. Nasıl oldu da neredeyse 2 ay olacak anlayamadım.

Ama ilk haftalarda bile tabii insan olmak çok garip, hıçkıra hıçkıra ağlayıp, saçma bir şeye gülebiliyor insan. Acaba hiç gülmemem mi lazım diyorsun, normalleşmek istiyorsun, normal olmak utanç verici gibi geliyor. Hem bu üzüntü hiç geçmeyecek mi diye kahrolup, hem de yeteri kadar üzülüyor muyum bebeğime diye endişeleniyorsun. Hem bir kere daha bebeğim olsun isteyip, hem de tekrar hamile kalırsam bebeğimi unutmuş mu olacağım diye endişeleniyorsun. En azından bunlar benim kafamda dönüp duranların bir kısmı.

Genişletmek için tıkla...

Eksi_Elma .!.:

Çok üzüldüm. Ben eminim 5 haftalık düşük yaşayanlar bile çok üzülüyordur, ama günler geçtikçe zorlaşıyor. 24’ten sonra “yaşam sınırını geçti” diyorlar. 33 hafta da hiç az değil. Ben artık sıkıntısı olsa, erken doğsa bile yaşar bebeğim diyordum. Ah ahh.

Hep beraber buluşmuş olduk bu konuda. 1 hafta, 1 ay, 2 ay, 1 yıl… İlk gebelik miydi?

Eksi_Elma .!.:

Çok üzüldüm. Ben eminim 5 haftalık düşük yaşay

Eksi_Elma .!.:

Çok üzüldüm. Ben eminim 5 haftalık düşük yaşayanlar bile çok üzülüyordur, ama günler geçtikçe zorlaşıyor. 24’ten sonra “yaşam sınırını geçti” diyorlar. 33 hafta da hiç az değil. Ben artık sıkıntısı olsa, erken doğsa bile yaşar bebeğim diyordum. Ah ahh.

Hep beraber buluşmuş olduk bu konuda. 1 hafta, 1 ay, 2 ay, 1 yıl… İlk gebelik miydi?

Genişletmek için tıkla...

anlar bile çok üzülüyordur, ama günler geçtikçe zorlaşıyor. 24’ten sonra “yaşam sınırını geçti” diyorlar. 33 hafta da hiç az değil. Ben artık sıkıntısı olsa, erken doğsa bile yaşar bebeğim diyordum. Ah ahh.

Hep beraber buluşmuş olduk bu konuda. 1 hafta, 1 ay, 2 ay, 1 yıl

Genişletmek için tıkla...

Genişletmek için tıkla...

Eksi_Elma .!.:

Çok üzüldüm. Ben eminim 5 haftalık düşük yaşayanlar bile çok üzülüyordur, ama günler geçtikçe zorlaşıyor. 24’ten sonra “yaşam sınırını geçti” diyorlar. 33 hafta da hiç az değil. Ben artık sıkıntısı olsa, erken doğsa bile yaşar bebeğim diyordum. Ah ahh.

Hep beraber buluşmuş olduk bu konuda. 1 hafta, 1 ay, 2 ay, 1 yıl… İlk gebelik miydi?

Genişletmek için tıkla...

dygmhmtt .!.:

Resmen hislerime tercüman olmuşsunuz... Ahh ahh bi gün gitmesem oğlum beni özledimi diyorum yavrum... Miniğimi karnımdan aldıklarında ağlar mı acaba diye bekledim.. İnsan kabullenemiyor ama işte mezarında yanına gidip konuşuyorum... Çok özledim bazen karnıma gidiyo elim o kadar kötü oluyorum ki....

Genişletmek için tıkla...

Eksi_Elma .!.:

Evet ben de işte bir şeyler örmeye sardım. Şimdi bana o günlerimde destek olan arkadaşıma battaniye örüyorum hediye.

Bahçeyle de eşim uğraşıyor. O da kendine onu buldu. Ben evdeki bahçeyi önemsemiyorum da bebeğimin mezarlığına dikeceğim çiçekler. Mezarına gidince içimde hem büyük bir hüzün hem de garip bir huzur oluyor. Geri kalan herkes boş geliyor.

Öyle seviyordum ki kızımı karnımda da olsa. Eve alıp gelmeye çok hazırdık. O hastaneden bebeksiz dönmenin acısını, ağırlığını kaldıramıyorum. Bir daha bebeğim olsa da kızım kadar sevemem belki diye endişeleniyorum. Ama bunu sağlıklı çocuğu olup tekrar hamile kalan annelerin de yaşadığını görüyordum forumda. Onları okuyunca şaşırıyordum ama anlıyorum şimdi. Gerçekten kendi bebeğim bile olsa bir başkasını daha bu kadar sevebileceğime aklım ermiyor.

Genişletmek için tıkla...

Eksi_Elma .!.:

Benim de elim hala bazen karnıma gidiyor. Birkaç gün önce geçerken karnımı hafifçe çarptım evdeki mobilyaya, “bebeğime bir şey olacak” diye panik oldum bi saniyeliğine sonra da oturup ağladım.

Bazen vücuduma bakıyorum, memelerim sarktı, karnım dümdüz olmadı, kilolarım emzirmeyince de gitmedi, onlara gözüm takılıyor. Pantolonlarım olmuyor. Sinir oluyorum, sonra da bebeğim ölmüş benim kafama taktığım şeye bak diye kendimi ayıplıyorum. Bu çelişkili gelgitler beni çok hırpalıyor.

Biz de bebeğim rahat büyüsün diye yeni eve taşındık. Odası var, boş kaldı şimdi. Arada gidip oturuyorum orada. Mezarında oturuyorum. Hiç inanmama rağmen yabancı bazı filmlerdeki ruhların gezmesi falan aklıma geliyor, diyorum belki buradadır bebeğim. Gerçekten aklımızı nasıl kaçırmıyoruz şaşırıyorum. Yani inanılmaz büyük mutluluk beklerken, bir anda neler oldu? Ama hep dedim, bunca üzüntüme rağmen bana hayatımdaki en büyük mutluluğu da tatlı kuşum verdi. 1 gününü bile geri vermem. İyi ki hamilelik günlerini geçirdim kızımla. O güzel günler yanıma kar kaldı.

Genişletmek için tıkla...

fleurlys .!.:

bir de bu konuda ne kadar az kaynak var youtube da ölü doğum psikolojisi adına hiçbir psikolog videosu yok. düşük psikolojisi diye aratıyorum keza öyle.. insanın bu kadar acılı ve çaresiz olduğu bir durumda açıp bakabileceği bir kaynak bile yok. düşüklerden bahsedenler var mevzu bahis hep ilk 3 ayda bunun yaşanması üzerine.
bir de tabi haklı olarak hamileler rahat olsun diye 12 hafta hatta 8 haftadan önce en büyük risk dönemi,%90 ı bu dönemde denmesi beni o kadar yaralıyor ki.. ben neden bu düşük yüzdede oldum diyorum o zaman,yarısına gelmiştim tüm sürecin. tabi şu an benden çok daha ileride olanlar da belki buna kızacak biz ne yapalım diye nolur yanlış anlamayın, zaten böyle olanlar için de bu soruyu soruyorum. ikinci trimester ya da son trimester daki gebelik kaybı yaşayan anneler niye kimsenin umrunda değil. üstelik acı, bağlanma burada daha fazla olmasına rağmen.

ben mesela diyorum 20. haftada kayıp yaşadım ama benden 3 5 hafta bile sonra bu durumu yaşayan daha da fazla bağlanmıştır(

Genişletmek için tıkla...

karakedi222 .!.:

Kaybınız için çok üzüldüm, ben de 14. haftada kaybettim bebeğimi
Eşim dışında kimseyle bu konuyu konuşamadım, dertleşemedim, eşime içimi döktüm diyorum ama içimdeki yangının yarısını bile anlatamamışımdır eminim. Bunu gerçekten yaşamayan anlayamıyor, insan en çok birilerinin seni anlamasına ihtiyaç duyuyor, hem bir yandan haykırmak istiyorum hem de bir yandan içimdekileri anlatmaya gücüm olmadığını hissediyorum.

Ben de sizin gibi internette cok araştırdım okudum belki biraz rahatlarım diye ama yok, eşimle şehirdışına bir yerlere gittik kafamızı toplayalım diye inanın o bile fayda etmedi, insan gitse de dertleri onunla birlikte geliyor. Bugün psikologla görüştüm o bile yaşadığınız çok normal yas sürecindesiniz bunu 6 ay- 1 yıl yaşayanlar da var, yasınızı yaşamanızı beklememiz gerekiyor terapi uygulayamayız ama yine de gelin rahatlamak için konuşalım dedi. Ne yapacağımı nasıl toparlanacağımı bilmiyorum artık. Ben bebeğimi kaybedeli 2 ay oldu, bu acı hiç küçülmüyormuş onu anladım tam tersine büyüyor ve dayanılmaz bir hal aldı artık, altından nasıl kalkarım bununla nasıl başa çıkarım bilmiyorum..

Genişletmek için tıkla...

fleurlys .!.:

çok üzüldüm, başınız sağolsun.. aynen öyle.. bize doktorumuz 40 gün sonra gelin dedi. hem kontrol hem patoloji sonucu.. hem de biz teste giricez mi vs karar verilsin sonuca göre diye.. eğer sonucu alırsam neden bi şekilde belli olursa kabullenmemi kolaylaştıracak gibi geliyor ama daha 1 ay var bu günleri geçirmek o kadar zor ki.. her gün yataktan kalkmam kahvaltımı hazırlayabilmem büyük bir olay.. nedense sabahlar bana çok zor geliyor.. akşam eşim var onunla daha kafam dağılıyor.. ağlarken sarılması bile ya da aklıma gelenleri onunla paylaşmak bile biraz daha kolay geçmesini sağlıyor sanırım akşamların.

siz test yaptırdınız mı ya da herhangi bir sonuç bu kabullenme sürecini kolaylaştırdı mı, ilk çocuğunuz muydu sizin de?

Genişletmek için tıkla...

fleurlys .!.:

bir de bu konuda ne kadar az kaynak var youtube da ölü doğum psikolojisi adına hiçbir psikolog videosu yok. düşük psikolojisi diye aratıyorum keza öyle.. insanın bu kadar acılı ve çaresiz olduğu bir durumda açıp bakabileceği bir kaynak bile yok. düşüklerden bahsedenler var mevzu bahis hep ilk 3 ayda bunun yaşanması üzerine.
bir de tabi haklı olarak hamileler rahat olsun diye 12 hafta hatta 8 haftadan önce en büyük risk dönemi,%90 ı bu dönemde denmesi beni o kadar yaralıyor ki.. ben neden bu düşük yüzdede oldum diyorum o zaman,yarısına gelmiştim tüm sürecin. tabi şu an benden çok daha ileride olanlar da belki buna kızacak biz ne yapalım diye nolur yanlış anlamayın, zaten böyle olanlar için de bu soruyu soruyorum. ikinci trimester ya da son trimester daki gebelik kaybı yaşayan anneler niye kimsenin umrunda değil. üstelik acı, bağlanma burada daha fazla olmasına rağmen.

ben mesela diyorum 20. haftada kayıp yaşadım ama benden 3 5 hafta bile sonra bu durumu yaşayan daha da fazla bağlanmıştır(

Genişletmek için tıkla...

zeyn1404 .!.:

Merhaba arkadaşlar, ben de 3 kayıpla nr yapacağımı bilmiyorum. İlki 10 haftalık kalbi durdu 2.sinde 24 haftalıkken kalbi durdu doğum yaptım. Genetik testleri normal çıktı bende mthfra homozigot çıktı ama çok fazla bi pıhtılaşma sorunu değilmiş ona rağmen ecopirin ve oksapar kullandım 3. Hamileliğimde ama onu da 2 hafta önce 27 haftalıkken yine kalp durması sonucu kaybettim ve doğum yaptım. Şimdi otopsi sonucunu ve bizim için istenen geniş çaplı genetik sonucunu bekleyeceğiz. Ama zaman nasıl geçmiyor nasıl bekleyeceğim o kadar zaman bilmiyorum. 3 aydan 6 aydan fln bahsediyorlar sonuçlar için. Burda okuduğum kadarıyla genelde pıhtılaşma bozukluğundan bahsedilmiş ama ben de onun tedavisi de işe yaramadı demek ki başka bir problem var diye düşünüyorum. Yapılan nipt testinde ve detaylı ultrasonda bir sıkıntı çıkmamıştı ben bebekte bir problem olduğunu düşünmüyorum. Pıhtılaşma dışında duyduğunuz buna sebep olabilecek bir hastalık var mı? Hiç bişey atlamak istemiyorum artık 1 kayıp daha kaldıracak gücüm kalmadı

Genişletmek için tıkla...