6 ay önce 12 yaşındaki kızımı kaybettik.
Son nefesini kucağımda verdi. Nefes alamıyordu, yanına oturdum başını kucağıma aldım belki rahatlar diye. Annem veterineri arıyordu o sırada bir yandan. "Gitmek istiyorsan, bizim için kalıyorsan git kızım" dedim. "Seni çok seviyoruz, bizi seçtiğin için teşekkür ederim" dedim. Son nefesini verdi ve gitti. Kucağımda gitti.
Gece 1de gitti kızım, sabaha kadar yanında oturdum, yavaş yavaş soğuyan bedenine sarıldım bir daha sarılamayacağımı bildiğim için. Sıfır uykuyla işe gittim, o gün nasıl geçti bilmiyorum. Akşam eve geldim, bir gece önceden sarmıştık yavrumu örtüye. Gömeceğimiz yere götürmek için arkadaşı bekliyorduk, o gelene kadar yere yanına yattım, örtüyle sarılı vücuduna sarıldım, başımı göğsüne koydum.
O acı geçmiyor hiç. Sadece günlük hayatta arkalarda kalıyor.
Ben ilk bir hafta dışında kimseye acımı göstermedim. İlk bir hafta mecbur olduğum zamanlar dışında uyanık değildim, hep uyudum. 6. günün sonunda iş arkadaşlarım zorla yemek yedirdi, ilk yemeğimdi günler sonra. Altı ay oldu, hala pek kimseye anlatmam, yeni tanıştığım insanlara kızımdan bahsetmek zor geliyor çünkü neden öldüğünü, nasıl olduğunu soracaklar ve ben tekrar yaşayacağım o süreci.
Nadirdir dışavurduğum. Annem tam tersi, herkese özlemle anlatır kızı, fotoğraflarını gösterir. Acıyı yaşama süreci herkeste farklı. Hangisi sizi daha iyi hissettiriyorsa öyle yapın. Bu işin bir doğrusu yok.
Kaybettiğimiz geceyi pek kimseye anlatmam, içimden gelmez. Burada ilk cümleyi yazar yazmaz başladım ağlamaya.
Allah sabır versin.