E anlıyorum jameya, neden anlamayayım? Aynı tip bende de var. Dakikalar içinde yüzlerce kez esneyip uyumamak için kıyameti koparan bir çocuğa sahiptim. “Doğurdum da neden, bana ne faydası var onun mutlu, özgür, huzurlu bi birey olmasının? Kendi canımı ne diye törpülüyorum?” diye sorgulattı bana defalarca. Ama tekrar ediyorum bence, bunlarla yüzleşe yüzleşe sabır tükete tükete alışıyorsun. İlaç seni sakinleştirecekse bir nebze uyuşturacak demektir. Senin ihtiycın bununla başa çıkmak, zamanı bir şekilde geçirmeyi başarmak değil.
Uyku konusunda da hiç geri atmadım bu arada. Uyuyacağı saatte onlarca yöntem değişikliğiyle 2 saatte de olsa uyuttum. Belki o yüzden, şuan oturmuş bi düzeni var. “Ağladı neyse zaten uykusu var, birazdan kendisi uyur, amaaan bugünde uyumasın, oyun oynayalım da sakinleşince tekrar denerim” gibi bi şey yapmadım hiç.
düzelecek inşallah sizde eğer şartlar zorlamıyorsa çıkın kalın kalın giydirin inan hasta olmuyor. Ben küçükken taşıması daha kolayken mutlaka çıkıyordum.
bulamaç yapıyorum ama onu da hep aynı kahvaltıyı istiyor. Hiç haz etmem ama bebek bisküvisi karıştırıyorum yesin diye o derece çaresizim. Evde yaptığım bebek bisküvisini yemiyor. Dün galeta yedi diye mutluluktan uçtum yani
