Ya kapının önü o kadar dar ki iki kişi geçemiyor. Yeni apartman ama daracık küçücük yer. Taşındığımızda bebek düşüncem yoktu o yüzden pek önemsemedim.
Şimdi çok zorlanıyorum kapının önüne bebek arabasını koyuyorum orda bile ufacık yer kalıyor geçmek için.
Düzeleceğinin farkındayım zaten ama korkum bebeğimin beni böyle görmesi tanıması

ben normalde bağıran biri değilim sakin ve gayet sabırlıyım ama sabrım hiç hiç yok. İlk zamanlar uyandığı zaman bile sevinirken geceleri şimdilerde uyanıyor diye oflayıp pufluyorum. Tabi bu durum gündüz uykusu uyuyup kendime vakit ayıramadığımdan oluyor.
O uyuduğu zaman ilk yaptığım etrafı toparlayıp koşa koşa uyumaya gitmek uyanıcak diuykumu alamicam ve gerilicem diye.
Çok öpüyorum gündüz işi gücü bırakıp onunla ilgileniyorum. O konuda sıkıntı yok sevgimi hiç eksik etmiyorum ben sadece uyku geçişlerinde gerginleşiyorum. Yoksa gündüz hiç birşekilde ona kızmıyorum.