Arkadaslar,
Bu aksam cok mutsuzum... Kendimi mi kandiriyorum acaba, herşey güzel olacak diye? Benim sessiz kuzum inatçı bir keçiye dönüştü. Tatil sonrası eve dönüş zor geldi sanırım, özgürlük bitti. "Hayır" kelimesi cok kötü O'nun için. Hayır dedigimiz an saatlerce bağırıyor, çığlık çığlığa, avazı çıktığı kadar. Çok yorucu, 3 gündür kafayı yemek üzereyim. Kreste de mızıdanmaya başlamış. O kadar guzel gidiyorduk ki, kelimelerimiz artmisti, bilincli kullaniyor çoğunu, tuvalet egitimiz dusundugumden daha kisa sürmüstü. Ama hala birseyler eksik. Olmuyor, oglumla neden iletisim kuramiyoruz, ortak birseyler yapamıyoruz, neden bir bagirmadir sürüyor? Neden ben? diye sormaya başladım yeniden. Bazen hicbirsey duzelmeyecekmis, bosuna kürek cekiyormusuz gibi geliyor. Okullar açıldı, ama ben isime odaklanamiyorum, kafam surekli oglumla meşgul. Ilac mi denemeliyim, yoksa daha sabretmeli miyim? Algıları açıldığı icin mi hırçınlaşıyor? Francis, Selametle, digeleriniz ne yapacagim, bir cozumu var mı bu durumun?