Merhaba;
Ben otizmli bir çocuğum... 11 yaşındayım... Büyüdüm artık kocamanım... Gerçi öğretmenlerim ve annem benim büyüdüğümü kabul etmiyorlar ama ben büyüdüm... Boyum uzuyor her geçen gün... Aklım da... Siz... Kabul etmeseniz de ben de bir kişiliğim, benim de duygularım var ve düşüncelerim tabii.!!!
2 Yıl önce nisan ayı otizm farkındalık ayında bana “otizmliyim ben de varım ben de vatandaşım” demeyi öğrettiler.!!!
O zaman anneme otizmin en olduğunu sordum... O da bana “sendeki durum” dedi... Hani bazen kendi kendime gülüyorum ya, bazen zıplıyorum, bazen koşuyorum, bazen onlara anlamsız ve zamansız geldiği şekillerde ağlıyorum... İşte bu otizm’miş... Normal olanlar bunu yapmazmış... Benim de yapmamam gerekiyormuş... Beni düzeltmeye, normalleştirmeye, öbür çocuklar gibi davranmamı sağlamaya çalışıyorlar... Onun için bu kadar eğitim bu kadar emek... Hatta annem tüm benim gibi çocukların gidebilmesi için bir özel eğitim merkezi bile açtı... Ben artık okuldan sonra hergün oraya gidiyorum... Oysa bana sorsalar... Ben otizmi yenmek istemiyorum ki.!!!
Seviyorum otizmli olmayı.!!!
İçimden gelse de gülmemeliymişim ayıpmış... İçimden gelse de zıplamamalıymışım insanlar ne dermiş... Bir insanın kokusu beni rahatsız etse de “kötü kokuyorsun” denmezmiş... Bir kişiden hoşlanmadığımda “seni sevmedim” dememem gerekirmiş... Zor iş’miş bu normal olmak... Oysa doğruyu söylemek, içimden geldiği gibi davranmak daha kolay değil mi.?!
Neden zorlaştırıyorsunuz hayatı anlamıyorum ki... Benim çok ders çalışmam gerekiyormuş... Çok yorulduğumu ve sıkıldığımı söylüyorum beni kimse dinlemiyor... Arkadaşlarım sadece okula gidiyor... Halbuki ben sabahları okula, öğleden sonra algıya ders yapmaya, hafta sonu da spora gidiyorum... Ve hep yanımda bana ne yapmam gerektiğini söyleyen bir kişi var... Bunun nedenini soruyorum anneme... Annemi çok seviyorum ve hep onunla kalmak istiyorum ben... Ondan uzak kalmak istemiyorum ama o bunu kabul etmiyor.!!!
Sabah erkenden okula götürüyor kendi elleriyle veriyor beni... Ben annemi özlüyorum okuldayken... Bunu anlamıyor... Üniversiteyi kazanamazmışım bunları yapmazsam... Onun için ders yapmayı kabul ediyorum... Çünkü ben mimar mühendis olmak istiyorum... Avm projesi çizeceğim büyüdüğümde ve ben yapacağım inşaatını da.!!!
İşte bundan sebep katlanıyorum tüm derslere... Ama sporu neden yapıyorum onu anlamıyorum işte hiç... Sağlıklı olurmuşum spor yaparsam... Kimse bana sormuyor ki sağlıklı olmak istiyor muyum diye... Ben hasta olmak istiyorum... Evde kalmak annemin yanında olmak istiyorum... Bana ıhlamur içirsin istiyorum... Ama beni dinlemiyorlar, hasta olmamalısın diyorlar.!!!
Ha bir de sağlıklı olmak için düzenli beslenmeliymişim... Şekerli şeyler bana yasakmış... Ama ben yemek istiyorum... Diyet yapmak istemiyorum... Sağlıklı olmak is-te-mi –yo-rum... Ben büyümek ve istediğim gibi yaşamak istiyorum... Yapamadığım başka şeyler de var... Mesela ben kızların bacaklarına bakmayı çok seviyorum... Ama ayıpmış bakılmazmış... Kızlar bana kızarmış... “Ne bakıyorsun be” derlermiş... Desinler ne olur ki... Ben seviyorum bakmayı ,neden ayıp ve yasak anlamıyorum hiç... Bana diyorlar ki, bakacaksan da çaktırmadan bak... Hiç anlam veremiyorum buna.?!
Bir de ben hep aynı şeyleri yapmayı seviyorum... Mesela bu hafta p.tesi günü annemle lokantada yemek yediysem, bir sonraki hafta pazartesi de lokantada yemek istiyorum... Bana olmaz diyorlar gene... Hayatta hep aynı şeyler olmazmış... Değişiklik gerekirmiş... Niye.?! Kim söylemiş bunu.?! Ben istiyorum işte hep aynı şeyleri yapmayı... Bu beni rahatlatıyor... Neden kabul etmiyorlar anlamıyorum hiç.?!
Mesela yemek listesinde yazan bir yemek o gün bir aksilik sonucu çıkmadığında benim dünyam yıkılıyor... Etrafımdaki tüm güvenli kalelerin yıkıldığını görüyorum o an... Ben kendimi o yemeğe hazırlamışım oysa... Ve o kadar üzülüyorum ki, başlıyorum ağlamaya... Bu sefer annem kızıyor bana... Anlamıyorlar ki bunun benim için önemini... Oysa anlasalar... Oysa herkes önem verse... Böyle şeylere... Hayat daha güvenli ve kolay olmaz mı.?!
Tarihleri seviyorum... Durmadan tarih ve yazı yazmak çok hoşuma gidiyor... Sayılar beni rahatlatıyor... Annem mesela kitap okuyarak rahatlıyor... Babam tv seyrederek... Kardeşim psp oynayarak... Ben de rakam yazmayı seviyorum... Neden bana engel oluyorlar.?! Neden yazı yazmamı istemiyorlar anlamıyorum... Ben onlara karışıyor muyum.?! Onlar da bana karışmasınlar... Ama onlar izin vermiyorlar... Rakam yazacağına resim yap diyorlar... Onları ne ilgilendirir ki benim ne istediğim... İşte bunun için büyümek istiyorum ben, bana karışmasınlar diye... Tarih hesaplamayı da çok seviyorum... Hangi tarih hangi güne gelir bu hesaplamalar benim kafamda... Bu insanları çok şaşırtıyor... Benim için zor bir şey değil ki... Mesela 2005 yılının 17 kasımının hangi güne geldiğini bilmek çok zor değil ki benim için... Ama bu büyük bir şeymiş gibi herkes bana bunu soruyor... Neden soruyorlar bilmiyorum... En çok da geçen seneki öğretmenlerim yaptı bunu.!!!
Oysa ben sizlerin yapabildiği, benim yapamadığım şeyleri garipsiyor muyum.?! Siz de beni böyle kabullenin... Bu çocuk dahi mi.?! Yoksa eksik mi.?! Diye sorgulamayın... Beni olduğum gibi kabul edin... Anlamaya değil kabullenmeye çalışın.!!!
İstemediğim bir şeyle karşılaştığımda mesela bir rutinim kırıldığında veye beklediğim bir şey olmadığında tepkilerimi sizlerden farklı verebiliyorum... Bu beni rahatlatıyor... Kendimi olaya hazırlamamı sağlıyor... Ama annem çok üzülüyor... Çünkü toplum içinde birden bağırarark ağlamaya başladığımda çevre garip garip bana ve anneme bakıyor... Benim umurumda değil ama bu bakışlar annemi çok üzüyor... Lütfen bakmayın öyle... Bırakın ağlayayım... Bir müddet sonra susacağım zaten... Çünkü annem biliyor ki ben ağlasam da istediğimi elde edemediğim için susacağım.!!!
Evde sorun yok... Ama dışarıda bunu yaptığımda lütfen siz de beni görmezden gelin ki annem üzülmesin ve gerekli olan eğitimimi sürdürsün... Bazen de kendiliğinden gülmelerim oluyor... Aklıma komik birşey geldiğinde neden gülmemem gerektiğini anlamıyorum hiç.?! Gülmemin neresi kötü anlamıyorum ki... Kendini kontrol et garen diyorlar bana sürekli... Benim gülmelerimin, ağlamalarımın hepsinin sebebi var... Siz anlamıyorsunuz diye sebepsiz olduğunu düşünmeyin... Hayatımı programlamayı çok seviyorum... Gelecek günlerde ne yapacağımı bilmek rahatlatıyor beni... Buna izin vermiyolar... Bana "yaşa ve gör" diyolar... Ben yaşayıp görmek istemiyorum ki... Ben bilmek istiyorum her ayrıntıyı... Böyle rahat ediyorum.!!!
Derslerime de kendimi yeterince veremiyorum... Düşünülecek birçok şey varken sadece tek bir şeyi düşünmek saçma değil mi.?! Bana "garen kendini topla dikkat et" diyorlar... Oysa ben o anda tarihleri düşünüyorum... Eski gitttiğimiz yerleri, gideceğimiz yerleri kafamdan geçiriyorum... Ben güzel güzel düşünürken onlar bana durmadan "hadi garen" diyorlar... Beni sbs diye bir sınava sokuyorlar... Anlamıyorum o kadar uzun saatler boyunca o sandalyede oturup o soruları cevaplamak neden gerekli.?! Kafam karışıyor.."kafanı topla" diyorlar bana.!!!
Oysa sizlerin normal dediği çocukların da o kadar çok kabahati var ki... Neden onları görmüyorsunuz da benim gülmelerimi düzeltmeye çalışıyosunuz.?! Benim kime zararım var.?! Geçen sene gittiğim okulda diğer çocuklar benden çiçek olmamı istediler... Ben çiçek gibi durduğumda da benle dalga geçtiler bana güldüler... Benim için çok önemli değil dalga geçmeleri ben de gülerim onlarla birlikte ama annem çok üzülüyor böyle şeylere... Ben de üzülüyorum o üzüldüğünde.!!!
Öğretmenim bana kızdığında saçımı çekerdi... Ben de saçlarımı kazıtmak istedim... Kel olmak istedim... O zaman hiç çekemeyecekti... Ama kabul etmediler.!!!
Benim bazı korkularım var... Bazı sesleri sizler gibi algılamıyorum... Beni rahatsız eden sesler veya müzikler olabiliyor... İşte o zaman tepki gösteriyorum... İstemiyorum o müziği dinlemeyi... Bunu anlamsız olarak nitelemeyin... Siz anlamıyorsunuz belki ama beniii çok rahatsız ediyor o müzik... Kaygılarım da çok yüksek benim... Çünkü sizler gibi değilim... Benim kalbimde fesatlık yok... Ben neysem oyum... Oyun oynayamıyorum rol yapamıyorum... Ben olduğum gibiyim... Ben buyum.!!!
Ben otizmliyim... Beni anlamaya çalışmayın... Kabullenin... O bize yeter.!!!(Alıntı)