- 30 Mart 2011
- 405
- 958
- 228
- 36
- Konu Sahibi Latinachica
-
- #1
merhaba...
bayram ziyareti için memlekete gittim geldim.oraya gitmek her defasında kendimi sorgulamama sebep oluyor...bastırdığım düşüncelerimi ortaya çıkarıyor...sanki yıllardır sorunlarımı biriktirmişim de şuan patlama yaşıyormuşum gibi hissediyorum.
ben 23 yaşındayım.evin en küçüğü olduğum için hala kendimi kücük bir cocuk gibi görüyorum.saolsunlar çevremde hep öyle hissettiriyo.akrabalarımla muhabbetim hiç yok.kuzenlrimle de öyle.sadece ben değil bizim aileye karşı bi dışlama var.misafir gelsin istemiyorum,rahat olamıyorum,muhabbet edemiyorum onlarla.bişey sorulduğunda ne biliym rahat değilim işte.kimse de beni tınlamıyo zaten.annemlere senin bu yaşta kızın var mıydı diye soranlar mı ararsınız, annemin yanında oturuyorum genç bi kadın anneme nerden mezun,ne yapıyor diye soruyor.e yahu bana niye sormuyosun yanında oturuyorum, bana sorsanıza böyle şeylere çok bozuluyorum.zayıf ufak tefek bişeyim ortama ağırlığımı koyamıyorum,çocuktan farkszı duruyorum ondan mı beni önemsemiyolar bilmiyorum.en son geçen yaz bi akrabamız bana bu kız hiç büyümüyo demişti.öyle bozulmuştum kii beni kaç yaşında sanıyosa artık
bugün mesela otobüste muavin bana bişey alırmısınız diye sormadan geçecekti.bişey söylüyorum yüzüme bile bakmıyor.ben zaten takığım bu durumlara gelince de hepsi üst üste geliyor.kendimi zerre kadar beğenmiyorum,hep küçük görüyorum.psikologa gidicem ama ancak işimi elime alıcam da öyle ..yoksa gercekten pahalı annemlere yük olamam.
her defasında başa dönüyorum.evden çıkarken her şey güzel olacak diye gidiyorum ama dışarda bana bir haller oluyor.tek istediğim kendimden emin olmak.sözlerimle,davranışlarımla,hareketlerimle kendinden emin bi profil çizmek.ama bende özgüvenden eser yok
bayram ziyareti için memlekete gittim geldim.oraya gitmek her defasında kendimi sorgulamama sebep oluyor...bastırdığım düşüncelerimi ortaya çıkarıyor...sanki yıllardır sorunlarımı biriktirmişim de şuan patlama yaşıyormuşum gibi hissediyorum.
ben 23 yaşındayım.evin en küçüğü olduğum için hala kendimi kücük bir cocuk gibi görüyorum.saolsunlar çevremde hep öyle hissettiriyo.akrabalarımla muhabbetim hiç yok.kuzenlrimle de öyle.sadece ben değil bizim aileye karşı bi dışlama var.misafir gelsin istemiyorum,rahat olamıyorum,muhabbet edemiyorum onlarla.bişey sorulduğunda ne biliym rahat değilim işte.kimse de beni tınlamıyo zaten.annemlere senin bu yaşta kızın var mıydı diye soranlar mı ararsınız, annemin yanında oturuyorum genç bi kadın anneme nerden mezun,ne yapıyor diye soruyor.e yahu bana niye sormuyosun yanında oturuyorum, bana sorsanıza böyle şeylere çok bozuluyorum.zayıf ufak tefek bişeyim ortama ağırlığımı koyamıyorum,çocuktan farkszı duruyorum ondan mı beni önemsemiyolar bilmiyorum.en son geçen yaz bi akrabamız bana bu kız hiç büyümüyo demişti.öyle bozulmuştum kii beni kaç yaşında sanıyosa artık
bugün mesela otobüste muavin bana bişey alırmısınız diye sormadan geçecekti.bişey söylüyorum yüzüme bile bakmıyor.ben zaten takığım bu durumlara gelince de hepsi üst üste geliyor.kendimi zerre kadar beğenmiyorum,hep küçük görüyorum.psikologa gidicem ama ancak işimi elime alıcam da öyle ..yoksa gercekten pahalı annemlere yük olamam.
her defasında başa dönüyorum.evden çıkarken her şey güzel olacak diye gidiyorum ama dışarda bana bir haller oluyor.tek istediğim kendimden emin olmak.sözlerimle,davranışlarımla,hareketlerimle kendinden emin bi profil çizmek.ama bende özgüvenden eser yok