- 2 Nisan 2012
- 1.935
- 281
- 163
sanırım bu yaşadığım çocukluğum ile alakalı çok kötü geçti bana göre tabi ben sadece kötü anlarını haırlıyorum. neyse sonuçta artık çocuk değilim dimi bazı şeyler değişmeli ama değiştiremiyorum malesef arkadaşlarımın yanında hiç rahat olamıyorum hep saçmalıyorum ve hiçkimse beni sevmiyor sanki gerçi bu durum sanki değil öyle sonra kendime dönüyorum kimse sevmek zorunda değil sen kendini sev yeter ama yetmiyor eğlenceli biri değilim hep ciddiyim hiç aranan biri olmadım hep arayandım kim seviyor desem annem babam abim kardeşlerim ve eşim sanırım birde minicik kızım... bu kadar yaNİ okadar kalabalığın içinde... bir ortama girsem kasılıyorum kendimi kötü hissediyorum çirkin hatta bu yüzden sanki kaburlaşıyorum karbolmak istercesine... sonra iniş çıkışlarım var haklıyım mesela sonra öyle birşey yapıyorumki kendimi hem suçlu durumuna düşürüyır hem de savunulacak taraf bırakmıyorum kaç yaşında insanım niye hiç emin olamadım kendimden yokmudur bunun çaresi bu ruh çöküklüğünün bilmiyorum 
