• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

özgüven meselesi...

HAYAT13

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
2 Nisan 2012
1.935
281
163
sanırım bu yaşadığım çocukluğum ile alakalı çok kötü geçti bana göre tabi ben sadece kötü anlarını haırlıyorum. neyse sonuçta artık çocuk değilim dimi bazı şeyler değişmeli ama değiştiremiyorum malesef arkadaşlarımın yanında hiç rahat olamıyorum hep saçmalıyorum ve hiçkimse beni sevmiyor sanki gerçi bu durum sanki değil öyle sonra kendime dönüyorum kimse sevmek zorunda değil sen kendini sev yeter ama yetmiyor eğlenceli biri değilim hep ciddiyim hiç aranan biri olmadım hep arayandım kim seviyor desem annem babam abim kardeşlerim ve eşim sanırım birde minicik kızım... bu kadar yaNİ okadar kalabalığın içinde... bir ortama girsem kasılıyorum kendimi kötü hissediyorum çirkin hatta bu yüzden sanki kaburlaşıyorum karbolmak istercesine... sonra iniş çıkışlarım var haklıyım mesela sonra öyle birşey yapıyorumki kendimi hem suçlu durumuna düşürüyır hem de savunulacak taraf bırakmıyorum kaç yaşında insanım niye hiç emin olamadım kendimden yokmudur bunun çaresi bu ruh çöküklüğünün bilmiyorum :(
 
Psikolojik tedavi senin bu aşırı tepkilerini çözecektir. Mutlaka eksik birşeyler oluyor bu tarz rahatsızlıklarda. Mutlaka bir doktora görün çok büyük bir sorun değil bu çünkü.
 
Psikolojik tedavi senin bu aşırı tepkilerini çözecektir. Mutlaka eksik birşeyler oluyor bu tarz rahatsızlıklarda. Mutlaka bir doktora görün çok büyük bir sorun değil bu çünkü.
tşk ederim ... bana bazen çok büyük sorunum varmış gibi geliyor
 
Belki de biseyin yok sadecenegatif enerjilere fazla aciksindir
hemen algiliyorsundur....
 
Hayata biraz pozitif bakmaya çalış Ortamda ne konusuluyorsa ona göre konuş aykırı olma, fikrini soyle ama düşunerek söyle
Eşinle konuşabilirsin ben nerde hata yapiyorum mesela burda nasil davranmaliydim de yanlis yaptigini dusundugun bir davranisi örnek gostererek o göruyor sonuçta en iyi o yardimci olabilir
 
sanırım bu yaşadığım çocukluğum ile alakalı çok kötü geçti bana göre tabi ben sadece kötü anlarını haırlıyorum. neyse sonuçta artık çocuk değilim dimi bazı şeyler değişmeli ama değiştiremiyorum malesef arkadaşlarımın yanında hiç rahat olamıyorum hep saçmalıyorum ve hiçkimse beni sevmiyor sanki gerçi bu durum sanki değil öyle sonra kendime dönüyorum kimse sevmek zorunda değil sen kendini sev yeter ama yetmiyor eğlenceli biri değilim hep ciddiyim hiç aranan biri olmadım hep arayandım kim seviyor desem annem babam abim kardeşlerim ve eşim sanırım birde minicik kızım... bu kadar yaNİ okadar kalabalığın içinde... bir ortama girsem kasılıyorum kendimi kötü hissediyorum çirkin hatta bu yüzden sanki kaburlaşıyorum karbolmak istercesine... sonra iniş çıkışlarım var haklıyım mesela sonra öyle birşey yapıyorumki kendimi hem suçlu durumuna düşürüyır hem de savunulacak taraf bırakmıyorum kaç yaşında insanım niye hiç emin olamadım kendimden yokmudur bunun çaresi bu ruh çöküklüğünün bilmiyorum :KK43:
Kaynağını biliyorsun; çocukluğun..
O çağlarda alınan şeyler aynen senin yaşadıkların gibi kolay kolay atılmaz insanın üstünden.
Sen kaynağı bildiğin için bence buna benzer sorun yaşayan insanlardan bir adım öndesin. Tedaviyi kendi ellerinle yapmaya çalışmalısın. Bunun için bazı kitaplar okuyarak başlayabilirsin. En azından aynı hataları kendi çocuğunda yapmazsın.
Ortama girince de bir iki cümle takılmaya çalış. Rahat olmaya çalış her şeyden önce..
 
Sosyal fobi olabilir. Kimse kimseyle sandığınız kadar ilgilenmiyor gerçekten. Kendinizi sevmezseniz başkası neden sevsin dersiniz.
Çirkin de değilsinizdir. Nasıl aşılır bilmiyorum..
 
Kaynağını biliyorsun; çocukluğun..
O çağlarda alınan şeyler aynen senin yaşadıkların gibi kolay kolay atılmaz insanın üstünden.
Sen kaynağı bildiğin için bence buna benzer sorun yaşayan insanlardan bir adım öndesin. Tedaviyi kendi ellerinle yapmaya çalışmalısın. Bunun için bazı kitaplar okuyarak başlayabilirsin. En azından aynı hataları kendi çocuğunda yapmazsın.
Ortama girince de bir iki cümle takılmaya çalış. Rahat olmaya çalış her şeyden önce..
aynen dediğiniz gibi çocuğumda tersini yapmaya çalışıyorum kendimd travmaya sebep olan şeylerden özellikle uzak duruyorum yapım gereği çok duygusal ve çok etkilenen bir insanım elimde değil düşününce gayet herşeyi düşünen ve mantıklı karar veren bir insnaım ama an geliyor değişiyor durum
 
Sosyal fobi olabilir. Kimse kimseyle sandığınız kadar ilgilenmiyor gerçekten. Kendinizi sevmezseniz başkası neden sevsin dersiniz.
Çirkin de değilsinizdir. Nasıl aşılır bilmiyorum..
işte sorunda burda sanırım ben kendime değer versem en başında sanki en kötüsü benim her anlamda ilk tanıştığımızda insanlar iyi izlenime kapılıyor sonra beni tanıdıkça :) hayır bu işin tiple hiç alaksı yok güzel olduğum söylenir normal bir insnım abartım yok olsa ne olur olmasa ne olur aslında dimi
 
Karşındaki de insan sonuçta. Kimsenin senden bir üstünlüğü, fazlalığı yok. böyle düşün. Olduğun gibi ol.
ya ben oldupğum gibi olduğum zaman insanlara sanki sürekli iyilik yapma çabasında gibi oluyorum bu huyumdan hiç hoşlanmıyrum insanları kendimden önce düşünüyorum .. ben çok iyi dertleşilecek biriyim ama asla eğleniclecek biri değilim sanırım.
 
Belki de biseyin yok sadecenegatif enerjilere fazla aciksindir
hemen algiliyorsundur....
hiç böyle düşünmemiştim herşeyden bir şey çıkarma yeteneğimde süper ve insanları masum göremiyorum çok tezatım insanları çok düşünürüm ama art niyet ararım aslında hislerim kuvvetli ne düşündüysem başıma geldi ne hissettiysem kimine göre saçmalık olsada çıktı ki birde rüya alemim var benim :) iki dünyada yaşıyor gibiyim sanırım çok düşünmekten ama çıkıyor sonuç itibari ile
 
erazi dengesizliğim ondan ama zır zır ağlarım :)

Ben balığım, aynen sizin gibiyim, insanların yanında belli etmemeye çalışırım ama çok kırılırım, hatta dün bir ortamda çok rencide edildim ve eve geldiğimde içimi çeke çeke ağladım. Ha cevabımı da veririm o ayrı ama özgüvenim yerle bir olduktan sonra ne faydası var ki.. Sanırım biz başkalarının bize yaklaşımına fazla önem veriyoruz ve yanlış bir şeyler yapmaktansa hiç bir şey yapmayalımda insanlar hakkımızda kötü düşünmesin diye kendimizi kasıyoruz, rahat olamıyoruz, o zamanda bu sıkıcı biri gibi görünmemize neden oluyor.
 
sanırım bu yaşadığım çocukluğum ile alakalı çok kötü geçti bana göre tabi ben sadece kötü anlarını haırlıyorum. neyse sonuçta artık çocuk değilim dimi bazı şeyler değişmeli ama değiştiremiyorum malesef arkadaşlarımın yanında hiç rahat olamıyorum hep saçmalıyorum ve hiçkimse beni sevmiyor sanki gerçi bu durum sanki değil öyle sonra kendime dönüyorum kimse sevmek zorunda değil sen kendini sev yeter ama yetmiyor eğlenceli biri değilim hep ciddiyim hiç aranan biri olmadım hep arayandım kim seviyor desem annem babam abim kardeşlerim ve eşim sanırım birde minicik kızım... bu kadar yaNİ okadar kalabalığın içinde... bir ortama girsem kasılıyorum kendimi kötü hissediyorum çirkin hatta bu yüzden sanki kaburlaşıyorum karbolmak istercesine... sonra iniş çıkışlarım var haklıyım mesela sonra öyle birşey yapıyorumki kendimi hem suçlu durumuna düşürüyır hem de savunulacak taraf bırakmıyorum kaç yaşında insanım niye hiç emin olamadım kendimden yokmudur bunun çaresi bu ruh çöküklüğünün bilmiyorum :KK43:


Ne güzel seven bi eşiniz ve aileniz var..
Benim oda yok..
Babam yaşarken yok.
Dışarda sessizim..
Pısırık olabildiğim ortamlar oluyor..
Onları takmıyorum da..
Keşke babamın sevgisini iliklerimde hissetsem..
Bende sevdiğim bi babaya sahip olsam..
Onun yüzünden hayatımdaki kişiden şüpheye düşmesem..
:(

Şükredin..
 
işte sorunda burda sanırım ben kendime değer versem en başında sanki en kötüsü benim her anlamda ilk tanıştığımızda insanlar iyi izlenime kapılıyor sonra beni tanıdıkça :) hayır bu işin tiple hiç alaksı yok güzel olduğum söylenir normal bir insnım abartım yok olsa ne olur olmasa ne olur aslında dimi
İnsanlarla tanıştıkça negatiflik, sosyal fobi, melankolik haller yansıtıyorsanız uzaklaşabilirler. Bu çok normal, sürekli sözlü ya da hareketsel olarak kendini aşağlayan birini farketmek hissi de olabilir. Ya da ilk etapta fazla sıcaklık gösteriyorsanız.. Sosyal fobiyi araştırmanızı, mümkünse destek almanızı, hiç değilse kişisel gelişim kitapları okumanızı öneririm.
Güzellik çirkinliğie gelince hakkında yorum yapılmaıs bile gereksiz. Güzel olsam kime ne çirkin olsam kime ne.. Arkadaşım olmak isteyen her şekilde olur. :)
 
Ben balığım, aynen sizin gibiyim, insanların yanında belli etmemeye çalışırım ama çok kırılırım, hatta dün bir ortamda çok rencide edildim ve eve geldiğimde içimi çeke çeke ağladım. Ha cevabımı da veririm o ayrı ama özgüvenim yerle bir olduktan sonra ne faydası var ki.. Sanırım biz başkalarının bize yaklaşımına fazla önem veriyoruz ve yanlış bir şeyler yapmaktansa hiç bir şey yapmayalımda insanlar hakkımızda kötü düşünmesin diye kendimizi kasıyoruz, rahat olamıyoruz, o zamanda bu sıkıcı biri gibi görünmemize neden oluyor.
aynen dediğiniz gibi bazen aşırı mı alınganım diye düşünüyorum yoksa insanlar mı üstüme geliyor birde kimseyi pışpışlama huyum yok bazen bir ortama girilir biri hakkında güzel birşey söylenir katılıyorsa o fikre katılırım ama öyle düşünmüyorsam susuarım düşünmediğim birşeyi konuşamıyorum ben bazen arkadaşlarım şu şöyle dimi der ama bana göre o öyle değil öyle demem için soruyor bildiğim halde diyemiyorum yada yapmacık olmak yerine gerçekçi davranıyorum hayır öyle değil diyorum bu sefer kıskanıyor oluyorum alakası yok oysaki
 
Back
X