herkese merhaba.
Dert sayılır mı bilmiyorum ama benim hayatımı çok derinden etkileyen bir konu bu.
Aşırı özgüvensizim. Yani şöyle diyim kendimi insanlardan aşağıda görüyorum. Çirkim bir kız değilim, iyi bi üniversitede iyi bir bölümde okuyorum. Ama bunlar yetmiyor. Dışardan soğuk, kendini beğenmiş gibi durduğumu söylerler ama o bile özgüvensizlikten kaynaklanıyor. İnsanlarla muhattap olamadığım için, doğal davranamadığım için hep kaçış olarak soğuk durmayı tercih ettim. Sanki çok değersizim. Hiçbir şeyi haketmiyorum, kimseye hayır diyemiyorum, kalp kıramıyorum, sesimi çıkaramıyorum. İnsanların benden fazlası yok diyorum sürekli kendime. Sürekli kasıntıyım. Dışardan gören birinim böyle olduğumı anlaması imkansız. Aksine kendini beğenen güvenen biri gibi duruyorum. Üzülerek söylüyorum ki sırf bu özgüvensizliğimi örtmek için insanlara kötü, aşağılayıcı bile davranıyorum. Bu sorunun sebebi muhtemelen ailem. Küçükken hep yapma etme ayıp diye büyütüldüm. Anneme çok bağımlı yaşadım. Her istediğim ayağıma geldi, şımartıldım. Şimdi ailem de pişman. En ufak bir şeyi bile gözümde büyütüp yapamıyorım tek başıma. Ben nasıl normal olucam, nasıl kendime güvenicem tavsiyelerize çok ihtiyacım var kızlar...
Dert sayılır mı bilmiyorum ama benim hayatımı çok derinden etkileyen bir konu bu.
Aşırı özgüvensizim. Yani şöyle diyim kendimi insanlardan aşağıda görüyorum. Çirkim bir kız değilim, iyi bi üniversitede iyi bir bölümde okuyorum. Ama bunlar yetmiyor. Dışardan soğuk, kendini beğenmiş gibi durduğumu söylerler ama o bile özgüvensizlikten kaynaklanıyor. İnsanlarla muhattap olamadığım için, doğal davranamadığım için hep kaçış olarak soğuk durmayı tercih ettim. Sanki çok değersizim. Hiçbir şeyi haketmiyorum, kimseye hayır diyemiyorum, kalp kıramıyorum, sesimi çıkaramıyorum. İnsanların benden fazlası yok diyorum sürekli kendime. Sürekli kasıntıyım. Dışardan gören birinim böyle olduğumı anlaması imkansız. Aksine kendini beğenen güvenen biri gibi duruyorum. Üzülerek söylüyorum ki sırf bu özgüvensizliğimi örtmek için insanlara kötü, aşağılayıcı bile davranıyorum. Bu sorunun sebebi muhtemelen ailem. Küçükken hep yapma etme ayıp diye büyütüldüm. Anneme çok bağımlı yaşadım. Her istediğim ayağıma geldi, şımartıldım. Şimdi ailem de pişman. En ufak bir şeyi bile gözümde büyütüp yapamıyorım tek başıma. Ben nasıl normal olucam, nasıl kendime güvenicem tavsiyelerize çok ihtiyacım var kızlar...
(Bu devirde kendi kendine yetebilmeli insan umarim her sey gonlunuzce olur
