Özgüven sorunu

hestina .!.:

Okurken hemen hemen kendimi gördüm, beni yazdınız sandım yahu :)
Çocukluğumdan beri hep çok nazik, naif incecik sesli kibar hep gülümseyen asla kimseyi kıramayan ama hep kırılan bir kız oldum, insanların gözünde hep saf görüldüm gülümsediğim için polyana hic bir sorunu yok toz pembe bir dünyada yaşıyormuş gibi tabiri caizse salak görüldüm ilk orta okul dönemlerimde yaşıt çocuk zorbalığına dibine kadar maruz kaldım, biryerden sonra sesimi cıkarmayı öğrendim ama genel ruh halim hep sakin oldu. Kendimi de kabul ettim etmesine, gayet mutluydum taa ki son zamanlarıma kadar.
İnsanların karsılarındakini tanımasalar bile ne kadar kolay muhabbete girebildikleri gözüme çarpmaya başladı. şen şakrak konuyu cok guzel döndürebiliyorlar asla konusurken tıkanmıyorlar, oturdukları masa da tanımadıkları insanlar olsa bile harika sekilde kaynaşıyorlar bunlar kendi içimde gözüme batmaya içimde de yara olmaya başladı gercekten böyle bir insan olmayı çok isterdim, cunku ben genelde böyle ortamlarda hep sessiz kalan tarafım, Artık bunu değiştirebilirmiyim acaba bende böyle biri olabilirmiyim diye kendimi Bos zamanlarımda ara sıra sorgular halde buluyorum.. hoş değişebilecek bişey mi onu da bilmiyorum..

Genişletmek için tıkla...

Bigjetplane .!.:

Merhaba herkese, bu hayattaki en büyük sorunumdan bahsetmek istiyorum. Şöyle ki ben herkes tarafından çok naif ve sakin olarak görülen biriyim. Ki öyleyim de. Hep gülümseyen, insanlara hep iyi davranan, çok hep teşekkür eden, kalp kırmaktan çekinen biriyim. Yani bir mağazaya gittiğimde bile hep çok ince davranırım herkese. Ama artık bu saflık olarak görülmeye başladı. Herkes ama herkes çok kibarsın, naifsin, sakinsin vs diyo bana. Eziksin diyorlar resmen. Ve küçüklüğümden beri tam olarak neden bilmiyorum ama çok özgüvensizimdir, sessizimdir. Maddi durumumuz çok çok iyi(bunu belirtiyorum yanlış anlamayın çünkü insanların benden beklentisi de bu paran varsa özgüven de olmalı), güzel bir kadınım, çok başarılı bir eğitim hayatım oldu(şuan çalışmıyorum ama) çok şükür birçok şeye sahibim ama benim çevremdeki herkes küçük dağları ben yarattım havalarında ve özgüvenli davranırken benim böyle çekingen ve sakin olmam eziklik olarak görülüyor. Ha hiçbir zaman hakkımı yedirmem, canım yandıysa ben de yakarım, kırıldıysam kırarım karşındakini ama öfkeli olduğum zamanlar haricinde(öfke kontrol sorunum da var) çok sakin çok çekingenim. Neden böyle? Aranızda böyle olan hisseden var mı? Sanki üzerimde bi ölü toprağı var. Diğer kadınlara bakıyorum gözlemliyorum herkes güçlü, sesi gür çıkan hakkını arayan insanlar. Eğlenmesini, kahkaha atmasını bilen. Ben çok sakinim off ve benim gibi kimse de tanımadım henüz. Psikolog veya psikiyatr ile çözen var mı bu durumu? Ya da eskiden ben de böyleydim ama düzeldim diyen. Yaş 30 bu arada düzelmez sanırım Ne yapmam gerek artık bu özgüvensizlikten sosyal hayata adapte olamıyorum insanlar ezik der diye. Yeni bir işe başlamaya dahi çekiniyorum

Genişletmek için tıkla...

4_yaprakliyonca .!.:

ben de aynıyım ama artık kendimi böyle kabul ettim, eziklenmekten salak yerine konulmaktansa mesafe koymayı samimi olmamayı tercih ediyorum artık. bence özgüven ya da başka bir şey sorununuz yok. sadece yanlış ortamda yanlış insanların içindesiniz (çoğunluğun böyle olması doğru oldukları anlamına gelmez. herkesin kişisel doğruları vardır. bana göre nazik sakin kişilik doğrudur başkasına göre de tam tersi .. normal bunlar) bir youtube tavsiyesi; beyhan budak (ezik görünmene neden olan iyi niyetli davranışlar) ve hatta diğer bazı videoları..

Genişletmek için tıkla...