- 4 Aralık 2006
- 60
- 1
- 42
- Konu Sahibi ayxsxegxuxl
- #1
Çocuk gibiyim bu günlerde...Herşeyden alınıyorum.Biri,azıcık içime dokunan bir söz söylese ağlayacak gibi oluyorum.Sanki sonu olmayan kapkaranlık bir yoldayım da çıkış arıyorum.Gülüşlerim bir türlü yansımıyor dudaklarıma.Hep yarım,hep eksik günler yaşıyorum.
Yüreğim ağır geliyor bana.hayata karşı bir yenilmişlik,bir boşvermişlik içindeyim.Oysa kent uzun zaman sonra güneşe açtı kucağını.Bense nereye gitsem gri bulutları sürüklüyorum peşimden.Güneş bir benim içime doğmuyor nedense...
Gece yarılarında sıçrayarak uyanıyorum nicedir.Nicedir huzurla uyumanın ne demek olduğunu unuttum.Yeni güne dayanılmaz kalp ağrılarıyla başlıyorum.Tatsız tuzsuz bir hayat işte...
Bu salak,bu saçma, bu delice mutsuzluktan kurtulmak istiyorum;ama,mümkün olmuyor.Nereye baksam seni görüyorken nasıl yapacağım bunu? Bunca zaman sonra gidişinin beni böylesine teslim alacağını bilseydim "Git" dermiydim sana?
Gidişinin ardında her giden gibi bende bir iz bırakacağını ve sonra yok olacağını düşünüyordum.Olmadı...Ben yüreğimden ve beynimden çıkardığımı sanırken seni,sen saklanmışsın bir yerlere...Meğer meğer hiç çıkmamışsın benden.Meğer çoğalmışsın,kök salmışsın.Şimdi yeniden çiçek açıyorsun ve yayılıyorsun bütün bedenime...
Seni yok sayarken yaşamak daha kolaydı.Kalbimin önüne bir duvar örmüştüm.Aslında ben değil de sen örmüştün o duvarı bilmeden...Acı,özlem,hüzün gibi duygular giremiyordu yüreğime.Kendimce rahattım.bir yol tutturmuş gidiyordum ve öylesine beklentisiz."Olmazdı" diyordum,"imkansız bir aşktı" diyordum,avutuyordum kendimi
Şimdi seninle yaşadığım ne varsa resmi geçide çıkmış tören kıtaları gibi önümden geçiyor.Bu kent,bu sokaklar,köşedeki park,sahildeki dondurmacı,meydandaki simitçi,küçük masaları olan meyhane,hepsi sanki"o burada"dermişçesine birer birer dikiliyor önüme.Söyler misin,bütün bunları yaşarken nasıl silebilirim seni? Nasıl olmadığını varsayabilirim?
Özledim seni yar...Özleminle baş edemiyorum artık."Gel" desem gelir misin? Kollarını açarak koşar mısın bana? Bu sevdayı benimle ötelere taşır mısın? Beni sensizlikten kurtarır mısın?
Yüreğim ağır geliyor bana.hayata karşı bir yenilmişlik,bir boşvermişlik içindeyim.Oysa kent uzun zaman sonra güneşe açtı kucağını.Bense nereye gitsem gri bulutları sürüklüyorum peşimden.Güneş bir benim içime doğmuyor nedense...
Gece yarılarında sıçrayarak uyanıyorum nicedir.Nicedir huzurla uyumanın ne demek olduğunu unuttum.Yeni güne dayanılmaz kalp ağrılarıyla başlıyorum.Tatsız tuzsuz bir hayat işte...
Bu salak,bu saçma, bu delice mutsuzluktan kurtulmak istiyorum;ama,mümkün olmuyor.Nereye baksam seni görüyorken nasıl yapacağım bunu? Bunca zaman sonra gidişinin beni böylesine teslim alacağını bilseydim "Git" dermiydim sana?
Gidişinin ardında her giden gibi bende bir iz bırakacağını ve sonra yok olacağını düşünüyordum.Olmadı...Ben yüreğimden ve beynimden çıkardığımı sanırken seni,sen saklanmışsın bir yerlere...Meğer meğer hiç çıkmamışsın benden.Meğer çoğalmışsın,kök salmışsın.Şimdi yeniden çiçek açıyorsun ve yayılıyorsun bütün bedenime...
Seni yok sayarken yaşamak daha kolaydı.Kalbimin önüne bir duvar örmüştüm.Aslında ben değil de sen örmüştün o duvarı bilmeden...Acı,özlem,hüzün gibi duygular giremiyordu yüreğime.Kendimce rahattım.bir yol tutturmuş gidiyordum ve öylesine beklentisiz."Olmazdı" diyordum,"imkansız bir aşktı" diyordum,avutuyordum kendimi
Şimdi seninle yaşadığım ne varsa resmi geçide çıkmış tören kıtaları gibi önümden geçiyor.Bu kent,bu sokaklar,köşedeki park,sahildeki dondurmacı,meydandaki simitçi,küçük masaları olan meyhane,hepsi sanki"o burada"dermişçesine birer birer dikiliyor önüme.Söyler misin,bütün bunları yaşarken nasıl silebilirim seni? Nasıl olmadığını varsayabilirim?
Özledim seni yar...Özleminle baş edemiyorum artık."Gel" desem gelir misin? Kollarını açarak koşar mısın bana? Bu sevdayı benimle ötelere taşır mısın? Beni sensizlikten kurtarır mısın?
