canım biliyorum zor ama uykun gelmeden mesela yatma,oyalan bişilerle.Bende geçirdim o geceleri,çok zor biliyorum.O nefes alma isteğide hala oluyor,atak anında derin nefes almak istiyorum ama alırsam sanki patlarım gibime geliyor :S,bayılır kalırım gibime geliyor yapamıyorum.
İlla uyumam gerek diye düşünme,seni ne rahatlatıyosa onu yap.
Sabah uyanıncada kotu oluyomusun?
Benim geceleri günlük kıfayetle uyuduğum gile olmuştuççunki uykudan uyanınca çok kötü oluyodum,kendımı hemen dışarı atıyodum,gecelikle çıkmayayım diye öyle uyuyodum,o derece kotuydum ama çok şükür Rabbime çok şükürr o gunleri atlattım.İnşallah tekrarlamaz
Bu rahatsızlığı Rabbim düşmanıma bile vermesin,gerçekten çok zor
Ve kızlar size tavsiyem burdaki yorumları,böyle panik atak sorunları olanların dertlerini fazla okumamanız,herkezde farklı oluyor bu ataklar,okudukça daha çok etkileniyosunuz.
Bende okumak istiyorum ama çoğunu okumuyorum,aklıma geliyor sonra
Rabbim korusun hepimizi,şifamıza kavuştursun inşallah..bizde normal insanlar gibi oluruz inşallah[/B][/I]
senle o kadar benziyoruz ki yani farklı görunse de aynı kapıya çıkıyor bende de bu var depresyondaydım kendim yenerim dedim falan ama pes ettim işte gerçekten kendi başedebilceğeimiz bir şey değilll yine de bunu yapabilenleri tebrik ediyorum işte bende de ölüm korkusu yok ama delirme korkusu hiç düzelmeme korkusu yani korkular değişir ama bize bunu yasatan elimizde olmayan bir şey bu yüzden ilaçlara güvenmek istiyorum yan etki falan umrumda değil sabrediyrum etkisi geç olur ya da uygun ilacı hemen bulamayabilrsin gibi yorumlar okduum tamam bunlara da sabrederim yeterki şu sıkıntımın gideceğini bileyim
ay canım sağol ya.tek ben değilim demek.aslında birkaç gün önce bunu bi araştırayım diye internete bakayım dedim benim sorunumla ilgili olarak..baktım bir kaç kişi yorum yapmış başka sitelerde;ben 10 yıldır çekiyorum,yemek yiyemiyorum,10 kilo verdim,vs diye..onları okuyunca daha da fena oldum.
daha fazla okuyamadım.gece azıyor benim sorun.o saatte kimseyi uyandırmak istemiyorum.yalnızım.ben yıllarca faranjitten çektim hatta 2 sene üst üste bronşit oldum.o zamanlarda bile böyle olmdım ki ben.ama benim bu sorun başka bişey.hiç böyle olmamıştım.senin dediğin gibi sanırım kafayı taktığım,takıntı yaptığım için oluyor.bunu biliyorum ama verdiğim telkin pek işe yaramıyor.takmayayım dedikçe daha çok takıyorum.doktora gidicem.inşallah iyi olurum.ve buradaki herkese acil şifa diliyorum.
canımmmm
geçse bile tekrar gelme korkusu yetiyor insana herşeye olumsuz bakıyor her rahatsızlığı kendinde görebiliyor ya değişik şekillerde karşımıza çıkıyor kalp krizi delirme terleme çeşit çeşit telkinler her şey biyere kadar benim gibi olanlar var demesem şuan daha beterdim bni rahatlatan şey bu o kötü an gelince mahvoluyorum ilaçlar bile geçirmicek diyor içmdeki ses bütün umutlarımı alıyor artık daha sık uğruyor bana gidince ne saçma diyorum çok anlamsız diyorum ama olmuyor işte belki geçmese de alışırız onu daha iyi tanıdıkça geçmese de onla yasamayı öğreniriz inş sadece ilk zamanlar bu kadar telaş yapıyo olurum ben genelde akşamları iyiym gündüzleri kötyüm şimdi diyorum ki en azından gün içinde iyi hissettiğim anlar var peşimi bıraksın artık yeme içme yok 2 gecedir uykularımı da elimden aldı uykum var çooook uykum var ama uyuyamıyorum daha 20 yaşındayım bundan yaklaşık bir ay önce ne güzeldi o günlerimi özlüyorum kabullenemiyorum dua ile sakinleşiyorum ama bazen o bile o anlık etki etmiyor bitecek deseler daha rahat olabilrdim ama sonu ne olacak korkusu falan insanı mahvediyor korkular artmadan tedavi olmalıyız beynimizde iyice yer etmeden çözüm bulmalıyız daha önce çocukluk döneminde depresyon atlatan biriym ve bu rahatszılk ondan bile kötü aslında ikisi bir arada
olay yaşa bakmıyor gerçi de ben 34 yaşımdayım 
bu yaşa kadar maşaallah mücadele ettim.ama birikim işte.sen ne yaşadın? oysa gençliğinin en güzel yaşındasın.kuzum sen daha çok gençmişsin yaaa.
Allah hepimize şifalar versin
canım sen bir sürü şey yazmışsın bunları okumamıştım.mesajımı yazdıktan sonra gördüm.anladım seni.gerçi olayı yazmamışsın ama.benim olaylarımı yazmam pek mümkün değil.hem çok özel şeyler hem de yazsam roman olur.,kötü bir evlilik,boşanma,travmatik bi nişanlılık,işyerimdeki sorunlu idareci ve insanlar,ve bunların olumsuz etkileri,,hangi birini sayayım.daha başka çok şey.yıllarca yalnız yaşamış olup sorunlarla tek başıma boğuşmuş olmam...şimdi ailemin yanındayım ama onları kaybetme korkusuna düştüm.zaten bulunduğumuz şehirden memleketimize taşınacaklar.son bir sene onlar gidecek, yalnız kalıcam,yalnız başıma bir iş gelir mi,vs, gibi korkularla(bir de nişanlılığımdaki yaşadığım psikolojik baskı,tehdit,sözel şiddet de buna eklenince,tabi ayrılıkla son buldu.)yaşadım..bu korkularla yaşamak beni bu hale getirdi.şu bir de ben duyarlı biriyim.izlediğim,gördüğüm herşey beni etkiler.birinin başına bişey gelsin onun yaşadığı acıyı kafama takıyorum düşün yani.kimbilir ne acı çekmiştir diyorum.onun yerime kendimi koyuyorum bu sefer bu bana korku kazandırıyor.ama sürekli şükrediyorum.şimdi dileğim bu dertden,şu acayip takıntılarımdan kurtulmak.korkularımdan bir nebze olsun kurtulayım diye dua ediorum.geçse bile tekrar gelme korkusu yetiyor insana herşeye olumsuz bakıyor her rahatsızlığı kendinde görebiliyor ya değişik şekillerde karşımıza çıkıyor kalp krizi delirme terleme çeşit çeşit telkinler her şey biyere kadar benim gibi olanlar var demesem şuan daha beterdim bni rahatlatan şey bu o kötü an gelince mahvoluyorum ilaçlar bile geçirmicek diyor içmdeki ses bütün umutlarımı alıyor artık daha sık uğruyor bana gidince ne saçma diyorum çok anlamsız diyorum ama olmuyor işte belki geçmese de alışırız onu daha iyi tanıdıkça geçmese de onla yasamayı öğreniriz inş sadece ilk zamanlar bu kadar telaş yapıyo olurum ben genelde akşamları iyiym gündüzleri kötyüm şimdi diyorum ki en azından gün içinde iyi hissettiğim anlar var peşimi bıraksın artık yeme içme yok 2 gecedir uykularımı da elimden aldı uykum var çooook uykum var ama uyuyamıyorum daha 20 yaşındayım bundan yaklaşık bir ay önce ne güzeldi o günlerimi özlüyorum kabullenemiyorum dua ile sakinleşiyorum ama bazen o bile o anlık etki etmiyor bitecek deseler daha rahat olabilrdim ama sonu ne olacak korkusu falan insanı mahvediyor korkular artmadan tedavi olmalıyız beynimizde iyice yer etmeden çözüm bulmalıyız daha önce çocukluk döneminde depresyon atlatan biriym ve bu rahatszılk ondan bile kötü aslında ikisi bir arada
Allah dualarımız kabul etsin bizlere bi an önce şifa versin sen gerçekten çok güçlü birisin yasadıklarını tam bilemem ama sıraladın ya o bile yetti benimki ise seninkilerin yanında bir hiç ama işte malesef etkileme bakımından öyle değil
moral bozmamak için anlatmıcaktım ama öyle büyük bir şeyde değil kötü bir video izledim sonra o ilk an delirme hissi yasadım insanlara dünyaya güvenim kalmadı şuan yazdığım kadar kolay geçirmedim bu anları ama bir video bu kadar etkilememliydi beni ben bundan önce de sıkıntılar yasamış biriym daha çocuk yasta depresyon geçirdim evde tek kalma annemin beni bırakıp gitme korkularım vardı bunların hepsi ailemle ilgli yani böyle olmamda onların payı var ama çocukken üzeirine gitmedim ve yeni çevreler vs derken hayat bana o anları destek almadan unutturdu o kadar mutluydum ki hedeflerim vardı hayattan zevk alıyordum ama işte o video hayatımı kararttı o delirme anları geçti diyeme m ama asla o ilk andaki gibi değil ilk 6 gün sabrettim ama olmadı doktora gittim başta atarax verdi ama şikayetler artınca antidepresan ve olumsuz yorumları okudukça morallim bozuluyor elimden geleni yapmaya hazırım ama şuanda bunu ilaçsız başarbilceğime inanmıyorum ama ilaçlar da korkutuyor bu çıkmaz beni bitiriyor
