Panik Atak ve beraberinde depresyon..

farzetkiismimyok .!.:

Birşeyi çok bilmek hatta yıllardır içinde olmak hem iyi hem de bir o kadar da zorlu bir süreç. Ergenlik çağlarımdan beri sanıyorum ki yaklaşık 10-13 yıldır panik atak ile iç içeyim bu zamanla beraberinde depresyonuda getirdi. Bir çok doktora gittim ancak hiç birinde tam anlamıyla netice ve istikrar sağlayamadım. Bu yıllar içerisinde çok iyi hissettiğim anlar da oldu en dibe vurduğum anlarda. Ve sanıyorum yaklaşık 10 yıldır antidepresan ilaç kullanıyorum (günde 1 kez). Tabi bu süreçte panik atağın bir kalp krizi olmadığını dahi çok net bilmeme ragmen zaten korkumun ölüm değil sürünme olduğu gerçeğinden ötürü benim için bir rahatlama ifade etmiyor. Evet kısa süren ve mutlaka geçecek birşey olduğunuda biliyorum ancak ardından içimde kalan iç sıkıntısına çare bulamıyorum. Benim panik atağım genelde dış etkenlerden kaynaklanıyor yani durduk yere değil birşeylerin tetiklemesiyle ortaya çıkıyor. Zaman zaman kendimi güçlü hissederek korkularımın üzerine gidebiliyorken , geçmişe baktığımda asla dediğim şeyleri yapmaya dahi cesaret edebildiğimi görebiliyorken bir yandan da yaşadığım bu hastalığın bende iyice kemikleşmiş olduğunu düşünmeye başladım. En kötüsü ne biliyor musunuz herşeyi hep EN OLUMSUZ şekilde düşünmek çalan telefonda dahi KÖTÜ HABER korkusu yaşamak. ve sanki yarınlarda UMUTSUZ bir bekleyiş içine girmek. Kafamın içinde o kadar çok şey dönüyor ki odaklanmada dahi zorluk yaşıyorum. Sözle kendimi anlatmaktan da nefret ederim , bir pskologun da beni dinleyerek iyileştirebileceğine inanmıyorum. Çoğumuz bu hastalıkta ilaca karşıyken benim ise kafama en çok yatan tedavi yöntemi ilaç sanırım. Hayatının güzel anlarına bak , bardağın dolu tarafını gör , zevk aldığın aktiviteleri yap demekle olmuyor hastalıktan kurtulmak. Sorun zaten bunları yapmaya enerji ve istek duymamak değil mi ? Hatta zor aki yapılsa dahi zevk alamamak değil mi? Hatta bazen kalabalığın içinde dahi yapayalnız hissetmek kimsenin bizi anlamadığına inanmış olmak değil mi? Yaşadığım bu duygu karmaşalarının içinde yapmış olduğum başarılardan bile anlık zevk alabiliyorken kendime güvenimi dahi kaybetmiş durumdayım. Peki bu durumda ne mi oluyor iş hayatımdan aşk hayatıma ve hatta aile hayatıma dahi yansıyan gerginlik , başarısızlık ve sorunlar. İşte ben içinde bulunduğum bu kısır döngüden o kadar sıkıldım ki artık iyi olmak istiyorum. Bilmiyorum benim gibi düşünüp iyi olanlar var mı?
Yaşadığım panik atak krizlerinde kendimi aniden öldürmek istediğim anlar içimden geçmiyor değil başımdan aşağıya ciddi derecede uyuşma ve yanma hissi nabzın agıza gelmiş halleri o anda göz bebeklerim ne durumda bilmiyorum ama yüzümün aldığı korkunç ifade ve panik atağım geçip normal halime geldiğinde yaşadığım utanç. Sanırım daha fazla anlatmaya yüreğim dahi dayanmıyor...

Genişletmek için tıkla...