Adam pazar gününden beri oturma odasında kanepede yatıyor, ben normalde yemeği falan yapıyorum çağırıyordum birlikte yiyorduk, birşey sorarsam cvp veriyordu daha da konuşmuyorduk, dün gece yatmaya hazırlanırken burda yatma böyle ayrı gayrı olmasın dedim, ben böyle iyiyim kafam rahat dedi, o kadar üzüldüm ki... Peki dedim yatağıma geldim, dünden beri yüzüne bakmıyorum, birbirimiz yokmuş gb davranıyoruz. Normalde olsa çok da umurumda olmazdı ama şimdi doğuma çok az kaldı, bu kadar ilgisizlik umursamazlık canımı çok yaktı...
Ben de 2015'i şöyle bir düşündüm... Hayatım boyunca hiç bu kadar çok üzülüp ağlamamıştım... Saçlarımdaki beyazlar 5e katlandı resmen... Evlendik evleneli hep bir sorun, herşey o kadar yavaş ilerliyorki... Hayatım zehir oldu, tadım tuzum yok, umudum yok...
Bulunmaz hint kumaşı ya kendisi şimdi gidip barışmamı bekliyordur, ben adım atmazsam hayatta gelip de kendiliğinden bir girişimde bulunmaz asla ama artık ben de tükendim, çok yorgun hissediyorum.
Bana Güzel olan hiçbirşeyi, iyi davranılmayı, mutlu olmayı haketmiyormuşum gb dünyanın en kötü en çirkin en değersiz yaratığıymışım gb davranmasına tahammül edemiyorum artık. Benden önceki sevgililerinden yediği kazıkların acısını benden çıkartmaya çalışmasına katlanamıyorum...
Ne yapacağımı bilmiyorum.
Bu ne biçim evlilik? bilen söylesin lütfen!
