- 5 Şubat 2015
- 53
- 62
- Konu Sahibi ikiaradabirderede
- #1
Herkese merhaba, uzun süredir üye olmadan takip ediyordum bu formu. Özellikle insanların genel sıkıntılarının, merak ettiklerinin ve her konunun burada farklı bakış açılardan, dışardan ve tecrübelerden yararlanılarak paylaşımlarda bulunması çok hoşuma gitti. Bende üye oldum. Ve özellikle bir sıkıntımı paylaşmak istedim. Sıkıntımı buraya yazdığımda belki yine mi diyeceksiniz? Ki başıma gelene kadar böyle bir şey yaşayacağım aklımın ucundan bile geçmezdi. Ne kadar üzülsem de ağlasam da kötü de olsam psikolojim alt üst olsa da başıma gelen en güzel şeydi. Her şeye rağmen iyi ki yaşamışım diyorum.
Bir senelik bir ilişkim var. Aslında nisanda bir sene olacak. Ama daha öncesinde altı aylık gibi bir arkadaşlığımız ve onun öncesinde de birbirimizden haberimiz olmadan aynı yerde çalışmışlığımız var. Yani selamlaşmadan ibaret. Zaman kısa gibi görünse de bir şeyler yaşamak için karakterlerimizin uyumu ortak ilgi alanlarımız ve hayattan beklentilerimiz bizi birbirimize bağladı. Aynı meslekte olmamız ama bunların hepsinden ziyade anlaşılabilmek bu süreci hızlandırdı. Arkadaşlığımız sürecinde duygularım belliydi ama bastırmaya çalışıyordum ki o da aynı şeyi yapıyormuş. Çünkü ikimizde bizi engelleyin şeyin ne olduğunu çok iyi biliyorduk. Mezhebimiz farklıydı çünkü. Ama ben dayanamadım ve onun duygularından habersiz bir şekilde ona açıldım. Bunu nasıl yaptım bilmiyorum. Ama benim duygularımı ifade etmemin ardından o ağladı. Ve o da itiraf etti. O gün her şeyi göze aldık neden olmasın dedik. Hiç bir şeyi düşünmedik. Ve ailelere anlattık. İki ailede karşı çıktı. Ben ailemden uzakta olduğum için yüz yüze çok konuşamadık. Uzun bir süre aramız kötü oldu ailemle. O ailesinin arkasında olacağına inanıyordu. Ama aileler istenilmediğini de biliyordu. Yazın ailemin yanına gittiğimde çok kötüydüm. Bir iki kez acillik oldum. Ve ailem kabul etti. Onlarda bende yıpranmıştık. tanışmak istedi. Tabi ki şaşırdım. Çünkü ailem muhafazakardır ama hiçbir zaman bana karşı baskıcı bir tavır gütmediler. Onların istememe gibi durumlarının bu kültürde yapabileceğimden şüphe duymaları. Ama bu sefer onun ailesi istemedi. Annesi beni aradı ve annemin söylediklerinin aynısını söyledi. Ben hiçbir şey diyemedim. Korktum sadece. Ve ailesiyle arası bozuldu ve her şeyi bitirdi. Bir şey diyemedim yapamadım. Ailemde anlam veremedi ve bittiğini düşündü. yaz dönüşü vazgeçmedi benimle tekrar konuştu iki ay ailesi ile konuşmamış. Annesi yanlış anlaşıldığını düşünüyor ve çok aceleci davrandığımızı. Benimle konuştu. Samimiydi. Ama elimize geçen fırsat gitmişti.
Şimdi her şeyi zamana bıraktık. Yıprandık ikimizde ama ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemeliyim bilmiyorum. Hissizleştim her şeye. Ruh halimi kimse beğenmiyor. Aileme durumu açamıyorum. Çevremde örneği yok. İlerde durumlar nasıl olur? Çok uzattım. Zamanınızı aldıysam affedin.
Bir senelik bir ilişkim var. Aslında nisanda bir sene olacak. Ama daha öncesinde altı aylık gibi bir arkadaşlığımız ve onun öncesinde de birbirimizden haberimiz olmadan aynı yerde çalışmışlığımız var. Yani selamlaşmadan ibaret. Zaman kısa gibi görünse de bir şeyler yaşamak için karakterlerimizin uyumu ortak ilgi alanlarımız ve hayattan beklentilerimiz bizi birbirimize bağladı. Aynı meslekte olmamız ama bunların hepsinden ziyade anlaşılabilmek bu süreci hızlandırdı. Arkadaşlığımız sürecinde duygularım belliydi ama bastırmaya çalışıyordum ki o da aynı şeyi yapıyormuş. Çünkü ikimizde bizi engelleyin şeyin ne olduğunu çok iyi biliyorduk. Mezhebimiz farklıydı çünkü. Ama ben dayanamadım ve onun duygularından habersiz bir şekilde ona açıldım. Bunu nasıl yaptım bilmiyorum. Ama benim duygularımı ifade etmemin ardından o ağladı. Ve o da itiraf etti. O gün her şeyi göze aldık neden olmasın dedik. Hiç bir şeyi düşünmedik. Ve ailelere anlattık. İki ailede karşı çıktı. Ben ailemden uzakta olduğum için yüz yüze çok konuşamadık. Uzun bir süre aramız kötü oldu ailemle. O ailesinin arkasında olacağına inanıyordu. Ama aileler istenilmediğini de biliyordu. Yazın ailemin yanına gittiğimde çok kötüydüm. Bir iki kez acillik oldum. Ve ailem kabul etti. Onlarda bende yıpranmıştık. tanışmak istedi. Tabi ki şaşırdım. Çünkü ailem muhafazakardır ama hiçbir zaman bana karşı baskıcı bir tavır gütmediler. Onların istememe gibi durumlarının bu kültürde yapabileceğimden şüphe duymaları. Ama bu sefer onun ailesi istemedi. Annesi beni aradı ve annemin söylediklerinin aynısını söyledi. Ben hiçbir şey diyemedim. Korktum sadece. Ve ailesiyle arası bozuldu ve her şeyi bitirdi. Bir şey diyemedim yapamadım. Ailemde anlam veremedi ve bittiğini düşündü. yaz dönüşü vazgeçmedi benimle tekrar konuştu iki ay ailesi ile konuşmamış. Annesi yanlış anlaşıldığını düşünüyor ve çok aceleci davrandığımızı. Benimle konuştu. Samimiydi. Ama elimize geçen fırsat gitmişti.
Şimdi her şeyi zamana bıraktık. Yıprandık ikimizde ama ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemeliyim bilmiyorum. Hissizleştim her şeye. Ruh halimi kimse beğenmiyor. Aileme durumu açamıyorum. Çevremde örneği yok. İlerde durumlar nasıl olur? Çok uzattım. Zamanınızı aldıysam affedin.
