hayatımın en kötü günlerinden birini yaşıyorum bir yandan da yeni bir hayatın arifesindeyim.aklım darmadağın,yerde miyim gökte miyim bilmiyorum,ağlamaktan işim şişti.benim ismim duygu,kendi ellerimle bir canavar yarattım ve o canavar bugün beni darmadağın etti.nasıl anlatsam bilmiyorum.birileri bana geçecek,iyi olacaksın desin istiyorum.
iki yıllık bir iişkim vardı.çok hızlı başladı, tanışır tanışmaz bir ilişkinin içinde bulduk kendimizi.gittiğim yol; yol değilmiş bilemedim.tek tek indirdim kalkanlarımı.şimdi keşke tanıştığımız güne dönsem ve onunla buluşmaya hiç gitmesem diyorum.başta temkinli yaklaştım ama sonra aşık oldum.içimden bir ses hep yanlış olduğunu söyledi,içim hiç huzur bulmadı,aldırmadım devam ettim.çok kavga ettik,çok ayrıldık barıştık ama sinsi sinsi bütün hayatımı kapladı.çok hastalıklı bir şeye dönüştü.o bana hakaret ettikçe ben ona daha çok bağlandım.hastalıklı bir ilişkinin tarafı oldum.onun aşağılamalarına bahane bulmak için kendimi suçladım.beni beğensin, beni onaylasın diye kendimi parçaladım.onu kazandığımı düşündüğüm anlar oldu ama her seferinde yerin dibine soktu beni.hep hayal kırıklığı...
insan kaçıp kendini kurtarmaz mı?yapamadım.öyle kızıyorum ki kendime. beni sevmediğini iliklerime kadar hissettim de gidemedim.öyle aciz,öyle aşık.bir bir södürdü içimdeki ışıkları. güvensiz korkak huzursuz bi kadına dönüştüm. aynaya baktığımda gördüğümden nefret eder oldum,beceriksiz,yetersiz hissettim kendimi
bugün yine git dedi bana, yazarken utanıyorum artık.tamam dedim.pes ettim.anlatamıyorum belki; bilmiyorum. o kadar kötü hissediyorum ki kendimi.ayrılmak değil de kendime ettiklerim mahvediyor beni.
tekrar ayağa kalkabilecek miyim?kendi yüzüme bakabilecek miyim?
sanırım biraz desteğe ihityacım var.
iki yıllık bir iişkim vardı.çok hızlı başladı, tanışır tanışmaz bir ilişkinin içinde bulduk kendimizi.gittiğim yol; yol değilmiş bilemedim.tek tek indirdim kalkanlarımı.şimdi keşke tanıştığımız güne dönsem ve onunla buluşmaya hiç gitmesem diyorum.başta temkinli yaklaştım ama sonra aşık oldum.içimden bir ses hep yanlış olduğunu söyledi,içim hiç huzur bulmadı,aldırmadım devam ettim.çok kavga ettik,çok ayrıldık barıştık ama sinsi sinsi bütün hayatımı kapladı.çok hastalıklı bir şeye dönüştü.o bana hakaret ettikçe ben ona daha çok bağlandım.hastalıklı bir ilişkinin tarafı oldum.onun aşağılamalarına bahane bulmak için kendimi suçladım.beni beğensin, beni onaylasın diye kendimi parçaladım.onu kazandığımı düşündüğüm anlar oldu ama her seferinde yerin dibine soktu beni.hep hayal kırıklığı...
insan kaçıp kendini kurtarmaz mı?yapamadım.öyle kızıyorum ki kendime. beni sevmediğini iliklerime kadar hissettim de gidemedim.öyle aciz,öyle aşık.bir bir södürdü içimdeki ışıkları. güvensiz korkak huzursuz bi kadına dönüştüm. aynaya baktığımda gördüğümden nefret eder oldum,beceriksiz,yetersiz hissettim kendimi
bugün yine git dedi bana, yazarken utanıyorum artık.tamam dedim.pes ettim.anlatamıyorum belki; bilmiyorum. o kadar kötü hissediyorum ki kendimi.ayrılmak değil de kendime ettiklerim mahvediyor beni.
tekrar ayağa kalkabilecek miyim?kendi yüzüme bakabilecek miyim?
sanırım biraz desteğe ihityacım var.
)
