O çok güvendiğim abimlerin sırf ikinci evliliğimden ayrılıyorum diye ettikleri laflar ve umursamaz tavırlarından sonra artık bıraktım kendimi. Mücadele edecek gücü kendimde bulamıyorum. İnsanların hatta en yakınlarımın bana sorunluymuşum gibi davranmasına tahammül edemiyorum. Manevi destekti istediğim. Biz o desteği ilk boşanmanda gösterdik şimdi ne halin varsa gör demeleri sahip çıkmamaları çok zoruma gidiyor. Saygıda kusur etmediğim büyük abim o kadar umursamaz konuştu ki. Sormadı bile sorununuz nedir niye böyle oldunuz diye. Küçük abim olabilir aldatabilir aramayabilir modunda. Ben sessiz kalmadığım için susmadığım için sen sorunlusun dedi.
Aile olmak böyle bişey demek ki...
Pes ediyorum bende. Bana haksızlık eden her olayda beni suçlayan beni aldatan ((bu sadece bana göre aldatmaymış öyle bir insan asla böyle bişey yapmazmış herkes öyle diyor mesajı gözümle gördüm tatlı kadın beni hertürlü kullanabilirsin yazan mesajı okudum kime söylesem o öyle bişey yapmaz diyor)) sürekli annem kardeşim diyen adama geri dönücem. Evet geri dönücem. Çünkü mücadele edicek gücüm kalmadı. Zayıfım hemde çok. Kimsesiz sahipsiz hissediyorum kendimi. Öylede mutsuzum böylede mutsuzum. Boşansam yiyceğim yutmak zorunda kalıcağım lafları öngörebiliyorum. Sesimi çıkarsam senin psikolojin bozuk deli damgasını vurucaklar.
Dönücem o eşim olan adama. Ne pahasına olursa olsun. En azından içkisi yok kumarı yok dayağı yok!:) böyle diyolar ya. Nolucak ki o beni ezmeye devam eder uzun uzun cümleler kurar yine inceden hakaretler eder yeterince yerlebir olmuş özgüvenimi daha da yerin dibine sokar ama olsun ailem dediğim o çok saygı duyduğum saygımdan beni ezmelerine karşı çıkmadığım ailemin yaptığı kadar koymaz bunlar bana. Yaşadıklarımın acısını yine kendimden çıkarıcam. Gücüm kalmadı artık duramıyorum ayaklarım üzerine. Babama öyle çok kızıyorum ki. Neden öleceğini bile bile beni dünyaya getirdin.