Bu mutlu zamanlarından ki halı.. anne ve babamız ben 7 kardeşim 5 yaşındayken bosandi..ben anne tarafinda, kendisi yurtta büyüdü belli zamana kadar..babamda kalacaktı ama anneannem babamın kardeşime bakmadığını ve hep sokaklarda gezdiğini görünce kaymakamlığa gidip yurda alınmasını talep etmiş.. 8-9 yaşından 15 yaşına kadar yurtta kaldı.anneannem her yaz yanına aldı, sürekli ilgilendi sırf babama vermediler diye. Ama yurtta kötü şeyler yaşamış, anneanneme hiç soylememis. Ondan yaşça büyük çocuklar küçük çocukları sürekli dövmüş, paralarını ellerinden almışlar. Kardeşim yurttan kaçmaya yeltenince ormanda kalmış birkaç gece kaybolmuş .. vs vs vs ve daha niceleri.. anneannem bunları öğrenince kriz geçirdi neden söylemedin diye. Ama iş işten geçmişti.. o yüzden şimdi gerçekten pazar gününden beri hayatım resmen zehir oldu. Kardeşim benim için dünyanın herseyine bedel çünkü hayatı heba oldu. Çocukluğundan ettiler şimdi yetişkin ama içinde ne acılar taşıyor. Belki de hiçbir zaman normal hissedemeyecek ama en azından bizimle olsun, sağ olsun. Yani böyle duygu sömürüsü yapıyormuşum gibi oluyor ama.. gerçekten bulmam gerek

ve anne babalar, arkasında duramayacaksaniz çocuk yapmayın. Kardeşimin yurttan olan arkadaşlarınin çoğu hapiste. Birkaç tanesi memur olmuş tek başına ayakta durmaya çalışıyorlar ama ailesiz, yalnız... Çocuk isteyen çoğu kişi kendi mutluluğu için istiyor, ya da kocasıyla arası kötü ikinci üçüncü çocuğu yapıyorlar düzelsin evlilik diye. Yapmayın, ilişkiniz sağlam değilse çocuk yapmayın.. ay gerçekten çok doluyum. Ne yazdım? Anlaşılır mı yazdım? Bilmiyorum ama olan çocuklara oluyor.. tıpkı kardeşime olduğu gibi. Ben yine şanslıydim