Merhabalar, öncelikle teşekkür ediyorum böyle bir sayfa oluşturduğunuz için..3 yıldır evliyim 30 yaşındayım ve 2 yaşında bir oğlum var ,sorunum evliliğimin başlangıcından itibaren sürekli gelen bir buhran yaşamam, her şeyi kendime dert ediyor sürekli bunun için eşimle tartışyorum, ha gerçekten dert edilecek konular oluyo olmuyo değil ama olmayacak şeyleri de haddinden fazla büyütüp eşime ağır sözler söyleyip onun kalbini kırıyorum elimde olmadan,aşırı bir öfkem var en ufak şeyde parlıyorum hemen sinirleniyorum yardım edin bir fikir verin lütfen bu huyumdan nasıl kurtulabilirim..olaylar karşısında sakince oturarak konuşarak halletmek istediğimde bile yine kızıyorum eşimin cvp olarak verdiği kullandığı bazı kelimeler bile yetiyo sinirimin tavan yapmasına haksızlığa uğradığımı eşimin beni yeterince olaylar kaşısında savunup arkamda durmadığını düşünüp sinir krizleri geçiriyorum… memleketimden uzaktayım ailemden de,senede bir veya iki kez bir araya gelebiliyorum kendi ailemle, pek sosyal bir hayatım yok samimi bir şekilde konuşup dertleşebileceğim kimsede, bulunduğum yere eşimin ailesine ve en önemlisi evliliğe alışma aşamam beni çok bunalttı ve yıprattı,eşim çok iyi bir insan yukarda allah var çok da sabırlı peygamber sabrı derlerya aynısı, onun çabalarıyla ayakta duruyo bu evlilik bana göre eşimi seviyorum fakat kırıldığımda gözüm bişiy görmüyo gitmek istiyorum sadece