Herkese merhaba. Önceki konumu bilenler var, annem bir buçuk ay önce beyin kanaması geçirdi ama Allah'a şükür bizimle hala ve durumu iyiye gidiyor... şükredeceğimiz birçok şey var ama yine de insan sevdiğine hastalığı yakıştıramıyor. Çok zor günlerden geçiyorum kızlar, inanılmaz psikolojim bozuldu. Annem hastaneden çıkalı 1 hafta oldu ve yanında kalıyorum hastanede de yine hep yanındaydım 2 hafta serviste kalırken. Annem uyurken yatakta dönse bile sesli nefes alsa bile hemen sıçrıyorum. Dışarı çıkmam gerektiğinde içimde hep bir sıkıntı ve kalp çarpıntım oluyor. Annemin kafası bazen karışıyor ve çok duygusal bu yaşadıklarım arasında en ufak ayrıntı bile beni ağlatıyor ama yansıtmamaya çalışıyorum. Ciddi bi psikolojik destek almam gerekiyor ama hastane ve doktor görmek istemiyorum inanılmaz derecede hastane korkusu başladı bende. Bu günleri nasıl aşacağımı ve ne yapacağımı bilmiyorum. Herşey normale döndüğünde bu kadar stresin bende hastalık olarak başgöstereceğine inanıyorum. Buna da şükürler olsun ama sanki tüm yaşam Sevincim elimden uçup gitmiş gibi. Hiçbir şey beni mutlu etmiyor. Sadece annemin eskisi gibi mutlu olmasını, gülüp şarkılar söylemesini ve bütün korkularını yenmesini istiyorum. Keşke onun tüm korkularını, üzüntülerini, kırgınlıklarını alabilsem. Birçok kişiyi hayatımdan çıkardım bu dönemde. Etrafımdaki kimseyi samimi bulmuyorum. Annemi kendi ailemiz dışında kimsenin görmesini istemiyorum. Sanki herkes arkamızdan oh olsun diyor gibi geliyor bana. O kadar yalnızım ki... ne bi abla ne abi ne de babam var.. sadece bi kız kardeşim ve ona ablalık yapmak zorundayım. Sizce birgün eski neşeme kavuşur muyum?