Kızlar 5 yıllık evliyim. Geceleri eşim yanimda uyurken onu ne kadar sevdiğimi, o olmasa ne kadar mutsuz olacagimi düşünürum.
Beni her zaman böyle sevmesi için dua eder , nasıl bir sevap isledim ki esimle tanisip hayat arkadaşı olduk diye düşünürum. Sonra gun
icinde hatali oldugum davranışları düşünüp ertesi gün telafi edeceğim şeyleri planlarim.
Hayat görüşlerimiz bambaşka olmasına rağmen değişik bir uyum yakaladık.
Ne yalan söyleyeyim bukadar sevmeme rağmen ilişkide arıza çıkaran taraf olduğum için mi , eşimin fazlaca sakin karşılaşmasından mi bu vicdan muhasebeleri bilemiyorum.
Kaybetme korkusu yaşamıyorum ama yanımdayken bile özluyorum.
Bu normal mi yoksa kafayı mi yedim??