Merhaba,ben de 29.haftadayim. Benzer bir dalgalanma yaşıyorum.Keske teselli verebilsem,keske bilebilsem... Sona yaklaştıkça benzetmek gibi olmasin,sanki azıcık ömrü kalanlarin paniğine benzer bir panik yaşıyorum,bu benzetme için de,ara ara bebeğimle konuşmak bile istemediğim için de utanıyorum. Halbuki mucize yaşıyoruz.. ama işte o neyse,hormonlar mi, bilemiyorum,bazen ben ben degilim gibi..Kaygı duzeyimi kontrol etmek için çok rahat ve tedbirsiz biri oldum,bu da yetmedi. Kimse halimizi anlayamiyor gibi bir hissim var ve bu da yalnızlık duygumu artırıyor. Yani şu an size yazmakla iyi etmiyorum,ama bir hamileye sarılıp aglayasim var:) Kendimizi yargılamaktan vazgeçsek belki işe yarar. Bu kadar değişiklik ve fiziksel sıkıntı ve bilinmezlik,rol değişimi,hayat değişimi kolay değil.. Bu dalgalanma, bebegimizi çok istediğimiz gerçeğini değiştirmiyor. Yorgunluklarimiz,isyanimiz olabilir.. ben mesela bu iştahima tek başıma yemek yetiştirmeye çalışmaktan yoruldum. Bir yandan yorulmamaya çalışmak,bir yandan o çoook besleyici malzemeleri gidip tedarik etmek ve hazırlamak.. "iyi beslen" "iyi dinlen"miş! Peki ben dinlenirken yine öbür ben, hamile bana yemek yapsın,kemik iliği alsın kaynatsin,yoğurt mayalasın:) ha bir yandan da stres yapmayalim:) e ben yetemiyorum ama kendime,o ne olacak? Tabii dengesiz hissederiz,gece uykusu şimdiden yok, bebek benim bedenimde hormonlarimla köşe kapmaca oynuyor,üstelik yalnız hissedebiliyorum ve tarifsiz bı ton kaygimiz var. Kafanızı sisirdiysem özür dilerim ama sanırım bir başka hamilenin de benzer ya da daha tuhaf ruh hallerinde olabildiğini artık biliyorsunuz, hissettikleriniz normal demek istiyorum,yani umarım normalizdir kardesim.. zira herkes kutsal anne,herkes pozitif,herkes anaç,herkes mukemmel ve kimse kimseye her cm²'sine bir ağrı düştüğünü anlatmıyor:)
