Selam
Çok uzun bir konunun özetini geçeceğim.İgrenc bir evlilik geçirdim zaten en başından olmaması gereken bana ve karakterime aileme ve yaşantı tarzıma hiç uymayan bir adamla evlendim.Nasıl tanıyamadım nasıl kör olabildim bilmiyorum.Asktan gözüm kör falan da olmamıştı üstelik resmen bunları yaşamam için bütün parçalar bir araya geldi ve ben hayatımın hatasını yaptım.Defalarca aldatıldım hiçbir zaman insan yerine koyulup değer görmedim.Eve yeni bir eşya alındığı zaman bile fark edilir ben evin içinde fark edilmeden yaşadım.Her anı çok korkunç ve tranvatikti.Kendisi ve ailesi inanılmaz sorunlu insanlardı.Tum ezikliklerini benden çıkardılar her özel günüm ağlayarak ve sorunlarla geçti.En son boynuzladigimda tek celsede bitirdim, donuna kadar aldım, herkese madara ettim.İcin soğudu mu deseniz hiç soğumadi.Ama nasılsa başkasına aşık olabildim birilerine kendimi sevdirdim hele yoluma çok güzel baktım.Aklim bir gram bile geride kalmadı.Birbirimizden nefret ederek bosandik.Yani elimize verseler bir kaşık suda bogardik birbirimizi.Zaten boşanmaktan başka bir şey düşünemez olmuştum hayattaki en büyük hedefim haline gelmisti.Ayrılinca çok mutlu oldum parangalarimdan kurtuldum dedim.Canim ne istiyorsa yaptım kimi istiyorsam onunla oldum.Derdin ne o zaman diyeceksin
Derdim rüyalarım çok saçma aklımda hiç olmayan rüyalar görüyorum.Bosaninca bir gram gözyaşı dökmeyen ben ağlayarak uyanıyorum.Ruyalarimda evliliğimizde olduğu gibi hep bir açığını bulmaya çalışıyorum telefonunu karıştıyorum, evraklarını kurcaliyorum, dolaplarına bakıyorum.Ailesiyle kavga ediyorum söyleyemedigim ne varsa söylüyorum, asagiliyorum, hakaretler, küfürler, beddualar görmeniz lazım.En güzel roman kavgaları az kalır yanında.Kalkinca da "Salak misin Cemile?" diyorum kendime.Muhtemeln bilinçaltına attığım çöpler bunlar."Bana unutmayın ki hiçbir şey olmaz" diye gezdigim için oluyor.İcimde ona kuvvetli bir nefretten başka bir şey kalmadı ama onu bile taşımak istemiyorum.Cunku sevgiden çok daha güçlü ve tehlikeli bir duygu.Gun içinde aklıma hiç gelmiyor çok uzun zaman oldu zaten.Hatta baharın gelişiyle gönül yaylarim gevşemiş durumda birini sürekli düşünüp aptal aptal gülümsüyorum.Gun içinde Leyla gibi gezip gece bu kabuslarla uyanmak beni mutsuz ediyor.Yorgun uyanıyorum.Biliyorum rüya bu ne yapsak boş ama br çözümü var mıdır?
Çok uzun bir konunun özetini geçeceğim.İgrenc bir evlilik geçirdim zaten en başından olmaması gereken bana ve karakterime aileme ve yaşantı tarzıma hiç uymayan bir adamla evlendim.Nasıl tanıyamadım nasıl kör olabildim bilmiyorum.Asktan gözüm kör falan da olmamıştı üstelik resmen bunları yaşamam için bütün parçalar bir araya geldi ve ben hayatımın hatasını yaptım.Defalarca aldatıldım hiçbir zaman insan yerine koyulup değer görmedim.Eve yeni bir eşya alındığı zaman bile fark edilir ben evin içinde fark edilmeden yaşadım.Her anı çok korkunç ve tranvatikti.Kendisi ve ailesi inanılmaz sorunlu insanlardı.Tum ezikliklerini benden çıkardılar her özel günüm ağlayarak ve sorunlarla geçti.En son boynuzladigimda tek celsede bitirdim, donuna kadar aldım, herkese madara ettim.İcin soğudu mu deseniz hiç soğumadi.Ama nasılsa başkasına aşık olabildim birilerine kendimi sevdirdim hele yoluma çok güzel baktım.Aklim bir gram bile geride kalmadı.Birbirimizden nefret ederek bosandik.Yani elimize verseler bir kaşık suda bogardik birbirimizi.Zaten boşanmaktan başka bir şey düşünemez olmuştum hayattaki en büyük hedefim haline gelmisti.Ayrılinca çok mutlu oldum parangalarimdan kurtuldum dedim.Canim ne istiyorsa yaptım kimi istiyorsam onunla oldum.Derdin ne o zaman diyeceksin
Derdim rüyalarım çok saçma aklımda hiç olmayan rüyalar görüyorum.Bosaninca bir gram gözyaşı dökmeyen ben ağlayarak uyanıyorum.Ruyalarimda evliliğimizde olduğu gibi hep bir açığını bulmaya çalışıyorum telefonunu karıştıyorum, evraklarını kurcaliyorum, dolaplarına bakıyorum.Ailesiyle kavga ediyorum söyleyemedigim ne varsa söylüyorum, asagiliyorum, hakaretler, küfürler, beddualar görmeniz lazım.En güzel roman kavgaları az kalır yanında.Kalkinca da "Salak misin Cemile?" diyorum kendime.Muhtemeln bilinçaltına attığım çöpler bunlar."Bana unutmayın ki hiçbir şey olmaz" diye gezdigim için oluyor.İcimde ona kuvvetli bir nefretten başka bir şey kalmadı ama onu bile taşımak istemiyorum.Cunku sevgiden çok daha güçlü ve tehlikeli bir duygu.Gun içinde aklıma hiç gelmiyor çok uzun zaman oldu zaten.Hatta baharın gelişiyle gönül yaylarim gevşemiş durumda birini sürekli düşünüp aptal aptal gülümsüyorum.Gun içinde Leyla gibi gezip gece bu kabuslarla uyanmak beni mutsuz ediyor.Yorgun uyanıyorum.Biliyorum rüya bu ne yapsak boş ama br çözümü var mıdır?
