Sadece bir çocuk

Evlendikten sonra iki yıl kendi isteğimle çocuk yapmadım sonra etrafın baskısıyla tabi bir çocuğum oldu 2 yaşına girmek üzere bir oğlum var kolikli bir bebek olarak bir sene uğraştım hiç öyle 3 5 ay değil tam bir sene boyunca sebepsiz ağladı gitmedigimiz ne doktor ne pedegog ne okutmadigimiz hoca kaldı ki en sonunda bir doktor bunun karakteri böyle çekeceksin kızım dedi bende onla yaşamayı öğrendim şuan hala çok uslu bı çocuk değil tabiki bana çok bağımlı tuvalete bile giderken ağlıyor dünya kadar oyuncak aldık sürekli onunla oynuyoruz hava güzel olduğu her gün parka gidiyoruz ama yetmiyor sanki enerjisini atamıyor yada dede anneanne ile büyüdüğü için çok şımarık oldu hiç bişey tatmin etmiyor ilgisini çekecek bişey oynamaya çalışırken o tabureyi alıp bı yerlere tırmanıp kırıp döküyor ve gülüyor kalemle duvarları çizmeler çekmeceleri açıp içindeki etrafa saçmalar sildigim bı yeri inadına kirletmeler ama hepsini oyun sanıyor çok hoşuna gidiyor böyle yapmak bide çok alıngan azıcık kız bir saat ağlıyor yani kısaca ne yapcagimi şaşırdım eve hapsoldum işimi bıraktım bunun üzerine insanlar bide ikinci çocuğu yap bak gör o nasıl sakin olcak diyorlar ben bu kadar cekmisken ikinciyi dusunurmuyum asla diyorum sakin yanlış anlaşılmasın oğlumu canımdan çok seviyorum hayatımı ona göre planlıyorum şuanda tek derdim onu en iyi şekilde nasıl buyuturum büyüdüğünde hangi okula vermeliyim eğitimi için daha iyi bir geleceği olması için şimdiden planlar yapıyorum işime geri dönmek için oğlumun hazır olmasını beklicem maddi konuda çok sikintida olsak da onu benden iyi kimse bakamaz ailemde ki herkesin bir işi var birakcak kimse yok bakıcıya güvenemiyorum krese de anca konuşursa verebilirim derdini anlatsın oda emin değilim yani belkide vermem oğlumu kendime çok baglamadim sadece gördüğüm bazı çocuğa şiddet haberleri fln korkuttu beni yabancıya bırakamam ben bir çocuğa bu kadar düşünürken ikincide kafayı yerim herhalde bazı kadınlar nasıl üç beş çocukla baş ediyor anlamıyorum demek ki çok umursamiyorlar yada tamamen hayatlarını onlara adamislar zaten kadın anne olunca onun başka bir hayatı kalmıyor ama bı taraftan yaşlılığı düşününce belkide pişman olcam keşke çok çocuk yapsaydım ziyaretime gelirler yanim boş kalmaz mutlu olurdum dicem uzun vadede düşünürsek ve hayatınızin en az 10 yılını feda etmeye hazirsaniz bir çocuk daha yapın hatta bı kaç tane ama benim gibi düşünüyorsanız bence bir tane en iyisi

Benim cocugum yok.
Ama etrafimda 3 veya 4 cocuklu cok iş arkaşi var.
Umursamamak degil onlarinki. Sanki biraz daha relax'ler.
Yani 6 aylikken kreşe veriyorlar. Cocuk düşe kalka büyür diyorlar.
Okulu filan fazla kafaya takmiyorlar. Herkezin cocugu nasil devlet okuluna gidiyorsa onlarinkide gidiyor.

Galiba fazla ilgi cocugu catcun delisi yapiyor.
Benim benden 6 yaş büyük bir ablam var. Zamaninda anneanne baba anne dede hepsi üstüne titremiş. Ablam orta okula giderken annem baglardi ayakkabisini.
Ben ikinci cocuk olarak arada kaynadim...

Şuanki durum: ben 17 yaşindan itibaren kendime hayat kurdum. Okudum...dünyayi gezdim. Ablam hala insanlara bagimli olarak yaşiyor. Hele bir ilgi görmesin kriz gecirir.

Demek istedigim: cocugu kendinize bagimli büyütmeyin lütfen.

Bağımlı buyutmuyorum inanın ki hatta keşke bi kaç saat başkasında dursa da nefes alsam diyorum ama ne yapmam gerekiyor bilmiyorum da benimki tam bı anne delisi krese versem orda ya biri bı zarar verirse çocuğuma diye düşünüyorum sonra kendimi asla affetmem galiba 5 6 yaşına gelene kadar birakmicam çünkü okula başladığında da derslerine yardımcı olmam gerekiyor

Birde soylediginizde haklısınız ama benimde ablamla çok ilgilenildi mesela bende ikinci çocuktum arada kaynadim o yurt dışında okudu gezdi hayati istediği gibi yaşadı bende içime kapandim insanlarla bile iletisimim pek iyi değil kendimi ifade edemiyorum yani her zaman sizin düşündüğünüz gibi olmuyor

Cok araftayim ben. Hikayemiz ortak 7 yillik evliyim ilk 4 yil cocuk fikrine hic ısınmadım istemedim hazir olunca dedim.4.sene karar verdik. Hamile kaldim. Su an kizim 22 aylik.kolik degildi hic gazi olmadi ama 14 ay sebepsiz hastanelik olana kadar agladi huzr bulacakken ortam gerildi telas basladi surekli hastanedeyiz durmadan tahliller ama sonuc yok.4 doktor gezdik hocalara okuttuk yok ağlıyor... Ilk 5 ay ayakta karanlikta emzirdim hep reddetti sonra tamamen birakti 14 ay sagdim gecr gunduz sagdim zaten gece de uyumuyordu o uyusa ben süt sağıyordum.14 ayin sonunda trafik kazasi atlattim. Bariyerlere giriyodum arabamla cunku 7.ayda ise basladim sabah 6da ayaktaydim gece uykum max 2 saatti o da derli toplu degil ve sinirler boşaldi.uyanik oldugu tum dakikalar beraber asla yalniz kalmak istemedi 8 ayliklen ayaga kalkti 9 aylik yürüdü parklara gittik ufacik boyuyla.her gun dışarı bir suru oyuncak sonsuz sevgi ama en sonunda bir doktor kendime getirdi beni 9.ayda. Hasta degil bu huy dedi.uzun vadede duzelecek sakin olmaya calis once kendinden basla dedi. Kendisi dahi muayene edemiyor kızımı hastaneyi yıkıyoruz gidince.Cok hassas bebek ve cok dikkatli bir cocuk izlemeye alacagim farkli bir yetenegi olabilir ustun yetenekli olabilir dedi olmasin dedim agladim cunku tükenmek üzereydim 15 ay her gun sebepsiz aglayan bir bebek... Yemek yemiyor uyumuyor...uyutmuyor...simdi 22 aylik oldu konustugu icin aglamasi azaldi ama bitmis degil. Yapisik ikiz gibi geziyoruz 19 aya kadar kanguruda yemek yaptim onunla, yeni iniyor kucagimdan. Odadan çıksam aglar hep dibdibe yanak yanagayiz ölüyorum ona cok seviyorum.cevredeki herkes durumun farkinda oldugu icin tek cocuk kalsin sen hirpalandin dedi ailem haric.ben kabus gibi gördüm ikinciyi sanırım sonum olur dedim. Ama arafta kaldim teyzesi yok amcasi yok.sadece dayi o kadar kuzeni yok bizden sonra ne yapcak yapayalniz mi kalacak demekten yedim bitirdim kendimi. Ara cok mu olsun az mi olsun derken....sanirim aklimi yitirdim ve önümüzdeki ay icin plan yapmaya basladim...ne yapmaliyim bilmiyorum

November 22 .!.:

Cok araftayim ben. Hikayemiz ortak 7 yillik evliyim ilk 4 yil cocuk fikrine hic ısınmadım istemedim hazir olunca dedim.4.sene karar verdik. Hamile kaldim. Su an kizim 22 aylik.kolik degildi hic gazi olmadi ama 14 ay sebepsiz hastanelik olana kadar agladi huzr bulacakken ortam gerildi telas basladi surekli hastanedeyiz durmadan tahliller ama sonuc yok.4 doktor gezdik hocalara okuttuk yok ağlıyor... Ilk 5 ay ayakta karanlikta emzirdim hep reddetti sonra tamamen birakti 14 ay sagdim gecr gunduz sagdim zaten gece de uyumuyordu o uyusa ben süt sağıyordum.14 ayin sonunda trafik kazasi atlattim. Bariyerlere giriyodum arabamla cunku 7.ayda ise basladim sabah 6da ayaktaydim gece uykum max 2 saatti o da derli toplu degil ve sinirler boşaldi.uyanik oldugu tum dakikalar beraber asla yalniz kalmak istemedi 8 ayliklen ayaga kalkti 9 aylik yürüdü parklara gittik ufacik boyuyla.her gun dışarı bir suru oyuncak sonsuz sevgi ama en sonunda bir doktor kendime getirdi beni 9.ayda. Hasta degil bu huy dedi.uzun vadede duzelecek sakin olmaya calis once kendinden basla dedi. Kendisi dahi muayene edemiyor kızımı hastaneyi yıkıyoruz gidince.Cok hassas bebek ve cok dikkatli bir cocuk izlemeye alacagim farkli bir yetenegi olabilir ustun yetenekli olabilir dedi olmasin dedim agladim cunku tükenmek üzereydim 15 ay her gun sebepsiz aglayan bir bebek... Yemek yemiyor uyumuyor...uyutmuyor...simdi 22 aylik oldu konustugu icin aglamasi azaldi ama bitmis degil. Yapisik ikiz gibi geziyoruz 19 aya kadar kanguruda yemek yaptim onunla, yeni iniyor kucagimdan. Odadan çıksam aglar hep dibdibe yanak yanagayiz ölüyorum ona cok seviyorum.cevredeki herkes durumun farkinda oldugu icin tek cocuk kalsin sen hirpalandin dedi ailem haric.ben kabus gibi gördüm ikinciyi sanırım sonum olur dedim. Ama arafta kaldim teyzesi yok amcasi yok.sadece dayi o kadar kuzeni yok bizden sonra ne yapcak yapayalniz mi kalacak demekten yedim bitirdim kendimi. Ara cok mu olsun az mi olsun derken....sanirim aklimi yitirdim ve önümüzdeki ay icin plan yapmaya basladim...ne yapmaliyim bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

Gerçekten ne kadar benziyormus hikayelerimiz benimkide 9 aylıkken yürüdü ve benimde ailem illa ikinci çocuğu yap diyor aslında bende ne yapcagimi bilmiyorum bı yandan oğluma kardeş istiyorum özellikle kız kardeş bı kızım olsun isterdim hep diğer yandan kendi hayatımı düşünüyorum evlenene kadar ne gezdim ne evden çıkıp doğru düzgün bı hayat yasayabildim ailem biraz baskiciydi evlendim eşim tam kafa dengi ama maddi sorunlar düğün borcu derken yine bişey yasayamadim şimdi de cocuk var zaten nereye gitceksin ki aklın hep onda kimseye birakamiyorsun siz calismissiniz hemde ne zor şartlar altında tebrik ederim yinede bende denedim ama ailem istemedi çocuk durmuyor diye bir ay sonra bırakmak zorunda kaldım şimdi ikinci çocuğa gelince bence önce kendinizi düşünun onu taşıyacak doğuracak bakicak olan sizsiniz yardımcı olurlar ama ne kadar bide düşünün ki ilk çocuğunuz gibi olduğunu öyle olmasa bile bebek sonuçta ne kadar uslu olabilir ki ayrıca bide kızınız olcak ikisiyle birlikte hem iş hem ev kendinizi tamamen unutcaksiniz bir kaç yıl uyku yok gezmek yok doğru düzgün ihtiyacınızı bile goremiceksiniz bunları bı kere göze alın ama diğer yandan kiziniza bı kardeş olcak sizin canınızın bir parçası olcak yani ewt belki bı kaç yil ugrascaksiniz ama sonra iyiki yapmışım diyebilirsiniz ben bunları göze alamıyorum çok hayalim var çünkü sizi korkutmak için söylemiyorum sakin yanlış anlamayın bunları bilip öyle çocuk yapın etrafın istemesiyle değil kendiniz kalpten istiyorsanız yapın sonra çocuğa yazık olur mutsuz bir anne nasıl bakar ki çocuğuna

Ben şanslıyım rahat bir ailede yetistim evliligim cok keyifli Allaha şükür cok yer gezdik gördük eşimle meslegime aşığım öğretmenim evladım gibi gördüğüm 50 ogrencim var 10 yıldır hep bu mevcutla ayni okuldayim.Cocugum bir yana dünya bir yana.Kayinvalidem bakıyor ona gözü gibi sagolsun okuldan 1 de geliyorum gündüz uykusu hic yok kaldirdim 20.ayda sabah 9 da uyanip gece 12 1 gibi yatıyor hic dinleme şansım olmuyor yemek yaparken ağlıyor hele 2 yas da yakin ua sendrom tavan...ne bileyim kardes ona iyi mi gelir bizi daha da mi kötüye götürür karar veremiyorum.ilk 1 yil zaten evden adim atamadım zaptedilemiyordu bu yil yeninpazara vs gidiyorum onu bırakıp.Ama iki cocukla evden nasil çıkılır iste hic fikrim yok kızım aglarken digeri nasil emzilir ya da kizim 3 yasinda hala bu duzende mi uyur. ...... Sonsuz soru isareti

Sırf çocuğunuz için mı bir çocuk daha yapmak istiyorsunuz ama ya hiç anlasamazlarsa benim yengemin çocukları kuzenlerim hep birbirlerini yiyorlar bizde kardeşlerimizle küçükken hiç anlasamazdik her gün kıyamet kopardı evde ama şuan kardeşlerim evlendi başka şehirlere gittiler o kadar özlüyorum ki keşke hep bir arada olabilsek yani kardeş gibisi yok tabiki ama etrafımda birbiriyleriyle hiç görüşmeyen çok kardeş tanıyorum bu belli olmaz yani bence çocuğunuz büyüsün biraz hem siz bı nefes alın kendinize gelin eğer çocuğunuz illa kardeş isterse yaparsınız belkide istemicek kıskançlık gösterecek benim büyük kardeşim ben doğunca annem çok sıkıntı çekmiş çok kiskanmis yeni bebek geldi beni sevmezsiniz atın bunu diyormus oda 3 yaşındaymış yani bende aynısını kardeşime yapmışım. Hem büyüdüğünde belki yardımcı olur biraz kardeşini kollar fln ama ikisi bi anda çıksın aradan diyorsanız yapın

Aradan cikarmak degil aslında kardesi olacaksa oyun arkadasi da olsun istiyorum biliyorum ki 5 yastan sonra kusak farki başlıyor abilik ablalil devri oluyor ortak oynamıyorlar ben birlikte oynasinlar istiyorum 32 yaşındayım sanirim 35imden sonra ikinci bir cocugu da kaldiramam meslegim zaten cocuk... O yuzden galiba ya simdi ya hic bir yanim Allah sabrini verecek diyor bir yanim atese atliyorsun diyor.evladim sakin olsa yese uyusa hic düşünmezdim

2 yas sendromu geçiriyor dur illa ki bakarsanız belkide çok uslu bı çocuk olur zaten kardeşi Doğana kadar baya büyüyecek duzelebilir ama siz istiyorsunuz bence ikinci çocuğu kendinizi hazirliyorsunuz bu duruma:)

Bence kural koymamissiniz,koyduysaniz da esnek davranmissiniz,siz davranmadiysaniz da anneannesi dedesi davranmis.Ortak bir kararla kurallar koymali ve esnetmemelisiniz.

gayrisafibeynihasila .!.:

Bence kural koymamissiniz,koyduysaniz da esnek davranmissiniz,siz davranmadiysaniz da anneannesi dedesi davranmis.Ortak bir kararla kurallar koymali ve esnetmemelisiniz.

Genişletmek için tıkla...

Haklısın canım bı düzene sokmak gerek işte ama öyle bi istediği olmasın kafasını sert zemine çarpma kusana kadar ağlama yani zorluyor insanı baya

Sizi cok iyi anlıyorum. Kolik ve huysuz bir bebek büyütmek gerçekten kolay değil. Bende sizin gibi düşünüyorum. Oğluma kardeş yapmayı düşünmüyorum (en azından şimdilik) . Allah evlatlarımiza sağlık versin.