İyi geceler arkadaşlar. Tavsiye almak için yazmıyorum ama tabi zaman ayırıp yorum yapmanız benim için çok değerli. Olumsuz ya da olumsuz. Zaman ayırıp yazıyorsunuz parmaklarınız dert görmesin, teşekkür ederim.
Daha 1 hafta önce akşamları üç beş kişiyle bile dışarı çıkamıyordum. Evde arka odalara gidemiyor, akşamları inanılmaz korkuyordum. Şimdi bunları zemin katın balkonunda tek başıma oturmuş sıfır korku ile yazıyorum. Namaz bile kılamıyordum. Tek başına evde duramıyordum. Ama bakın ataklarım bitti. Biliyorum yeni bir şeyle çıkacak karşıma. 3 4 aydır bu ataklarla yaşıyorum. Önce cennet cehennem sonra ölüm, ölüp yok olma, sonra arkamda biri var korkusu. 3 4 yaşamadım inanılmaz acı çektim. Sadece kendim için korkmuyordum cehennem için, Allah'a dua ediyordum 'Allah'ım nolur kimse cehenneme gitmesin, cehennem diye bir şey olmasın' diye ağlıyordum. Bilinçli değildi biliyorum, Allah da biliyor. Psikoloğum 'atakların yer değiştiriyor sakın dinleme' demişti. Evet dinlememeliydim. Allah kimseye psikolojik dert vermesin. Somut olmayan şey daha çok korkutuyor, acı veriyor emin olun.
Ölmek, yok olmak, benden sonra olanları görememek. Dayanılmaz geliyordu. Gözümü kapatamıyordum, kapattığım an kendimi ipe asılı görüyordum. Ağlıyordum sürekli, odamdan çıkmak istemiyordum.
Sonra da arkamda biri var korkusu anlattığım gibiydi işte.
Bakın karşınızda savaşacağınız şeyin adını, sanını bilmezseniz daha çok korkar, acı çekersiniz.
Çarşamba günü psikiyatrise gittim. Tedavinin başında antidepresan vermişti, 1 ay yataktan çıkamadım. Bir dahaki seansa iki kişinin tutmasıyla yürüyordum. Şaşırdı doktor kesti direkt. Kullanamam ben antidepresan dedim. Neyse 10 ay sonra obsesiyon için tekrar yazdı ve bu 2 3 gündür yine yataktan çıkamadım. Tuvalete bile annemle gidiyordum. Kullanmadan önceki gün kuzenimle ona tutunmadan rahatça dolaşırken ertesi gün annemle tuvalete gittim. Dün aradım doktoru söyledim. Şaşırdı yine ben hiçbir hastamda görmedim böyle bir şey dedi. İçme artık bırak dedi. Bugün ayağa kalkabildim zar zor yine yürüyorum tek. Doktorlar da her haltı bilmiyormuş bu gördüm.
Burada biri dualarınız kabul edildi mi diye konu açmış. Çocukken parkta oyun oynarken ezan okununca 'Allah'ım nolur yürüyeyim, iyileşeyim' diye dua ediyordum. 23 yaşıma geldim. Bir kere tek başına bakkala gidememiş ben bu sene gittim. Artık birileriyle dolaşırken onların kollarına girmeden özgürce dolaştım. Onca günahıma rağmen Allah'ım dualarımı kabul ediyor. Aslında beni sevdiğini biliyorum. Çünkü günahlarımdan döndürdü beni, telafi etmem için ömür verdi, Kuran'ı her açışımda aynı ayeti okudum 'Allah bütün günahları bağışlar'. İçim rahatladı her zaman.
Maddi durumumuz çok kötü ama ailem mükemmel bir aile, Allah bizi seviyor, dertlerle sınıyor, en sevdiği insanı Hz.Muhammed'e acılar veren Rabbim bizi sevmediği için mi acı verecek? Ataklarım gelmese ve böyle normal halde olunca mantıklı düşünüyorum.
Sadece içimi dökmek için yazdım, isterseniz okumayın bile ama çok iyi insanlarsınız bunu bilin. Allah razı olsun sizden, herkesten.
Daha 1 hafta önce akşamları üç beş kişiyle bile dışarı çıkamıyordum. Evde arka odalara gidemiyor, akşamları inanılmaz korkuyordum. Şimdi bunları zemin katın balkonunda tek başıma oturmuş sıfır korku ile yazıyorum. Namaz bile kılamıyordum. Tek başına evde duramıyordum. Ama bakın ataklarım bitti. Biliyorum yeni bir şeyle çıkacak karşıma. 3 4 aydır bu ataklarla yaşıyorum. Önce cennet cehennem sonra ölüm, ölüp yok olma, sonra arkamda biri var korkusu. 3 4 yaşamadım inanılmaz acı çektim. Sadece kendim için korkmuyordum cehennem için, Allah'a dua ediyordum 'Allah'ım nolur kimse cehenneme gitmesin, cehennem diye bir şey olmasın' diye ağlıyordum. Bilinçli değildi biliyorum, Allah da biliyor. Psikoloğum 'atakların yer değiştiriyor sakın dinleme' demişti. Evet dinlememeliydim. Allah kimseye psikolojik dert vermesin. Somut olmayan şey daha çok korkutuyor, acı veriyor emin olun.
Ölmek, yok olmak, benden sonra olanları görememek. Dayanılmaz geliyordu. Gözümü kapatamıyordum, kapattığım an kendimi ipe asılı görüyordum. Ağlıyordum sürekli, odamdan çıkmak istemiyordum.
Sonra da arkamda biri var korkusu anlattığım gibiydi işte.
Bakın karşınızda savaşacağınız şeyin adını, sanını bilmezseniz daha çok korkar, acı çekersiniz.
Çarşamba günü psikiyatrise gittim. Tedavinin başında antidepresan vermişti, 1 ay yataktan çıkamadım. Bir dahaki seansa iki kişinin tutmasıyla yürüyordum. Şaşırdı doktor kesti direkt. Kullanamam ben antidepresan dedim. Neyse 10 ay sonra obsesiyon için tekrar yazdı ve bu 2 3 gündür yine yataktan çıkamadım. Tuvalete bile annemle gidiyordum. Kullanmadan önceki gün kuzenimle ona tutunmadan rahatça dolaşırken ertesi gün annemle tuvalete gittim. Dün aradım doktoru söyledim. Şaşırdı yine ben hiçbir hastamda görmedim böyle bir şey dedi. İçme artık bırak dedi. Bugün ayağa kalkabildim zar zor yine yürüyorum tek. Doktorlar da her haltı bilmiyormuş bu gördüm.
Burada biri dualarınız kabul edildi mi diye konu açmış. Çocukken parkta oyun oynarken ezan okununca 'Allah'ım nolur yürüyeyim, iyileşeyim' diye dua ediyordum. 23 yaşıma geldim. Bir kere tek başına bakkala gidememiş ben bu sene gittim. Artık birileriyle dolaşırken onların kollarına girmeden özgürce dolaştım. Onca günahıma rağmen Allah'ım dualarımı kabul ediyor. Aslında beni sevdiğini biliyorum. Çünkü günahlarımdan döndürdü beni, telafi etmem için ömür verdi, Kuran'ı her açışımda aynı ayeti okudum 'Allah bütün günahları bağışlar'. İçim rahatladı her zaman.
Maddi durumumuz çok kötü ama ailem mükemmel bir aile, Allah bizi seviyor, dertlerle sınıyor, en sevdiği insanı Hz.Muhammed'e acılar veren Rabbim bizi sevmediği için mi acı verecek? Ataklarım gelmese ve böyle normal halde olunca mantıklı düşünüyorum.
Sadece içimi dökmek için yazdım, isterseniz okumayın bile ama çok iyi insanlarsınız bunu bilin. Allah razı olsun sizden, herkesten.
