- 27 Mart 2014
- 106
- 6
- Konu Sahibi SekerliAyran
- #1
Hayat aslinda o kadar acimasiz ve dayanilmasi guc bir sey ki artik inancim kalmadi.Bu yasima dek gordugum/tanistigim butun insanlar beni ezdi.Hic bir insan beni arkadascasina sevmedi cunku ben onlara gore soguk ve kotu bi kizdim.Aslinda benim icin hayat denen kavram 10 yasinda basladi kardesime anneme ben baktim.Babam ise gider ben ise annemin altini temizlerim.Bir kere bile dahi yuzum gulmedi daha gulecegide yok.Annem her sene kriz gibi birsey geciriyor yani hasta oliyor hatta yeri geliyor bizi bile tanimiyor (hastaligi psikolojik).Artik tanri denen seye bile inanmiyorum varsa neden bunlari yasiyoum? Neden bana hic yardim etmiyor gecekten haykirarak agladigim zamanlar oldu neden dedim neden bunlari ben yasiyorum?Sucum neydiki benim? Disarda kizlar ip atlarken ben annemle ilgilendim.Sadece icimi dokmek istedim actigim konularida bosverin iste cahillik.Size son diyecegim sey ise hayat size guzel gelebilir evet ama bana degil.
Hoscakalin
Hoscakalin