- 21 Mayıs 2011
- 295
- 0
- 66
- Konu Sahibi Birkucaksevgi
-
- #1
şu an çok sinirliyim.
ailemin, annemin, babamın arkamda olmamasına çok öfkeliyim.
hayatımda en çok istediğim şeyi yapmışken, sevincimi yaşayamadan insanlara; bizi dinlemedi gitti of puf demelerine çok öfkeliyim.
insanların sen aileni düşünmedin, bi tek kendini düşündün demelerine çok öfkeliyim.
ailemin, neden böyle yaptın ne gereği vardı düzen bozuyosun demelerine çok öfkeliyim.
benim açımdan herşey çok normal ama o kadar çok abartılıyo kii sinirden patlamak üzereyim.
aylık eve 2.5 milyar para girecekken annemin bizi hala parasız olarak görmesine ve göstermesine çok sinirliyim.
üstüne bana ısrarla çalışacaksın demesine, mecbur bırakmasına çok sinirliyim. ben evde deli gibi resme vermek istiyorum kendimi.
bilenler bilir, hiç istemediğim bi şehirde hiç istemediğim ayrıca eğitimini de beğenmedim bir üniversitede okurken istanbuldaki bi üniversiteye geçtim. insanlara bunu söylemektende utanır oldum. bu zamana kadar ailemin dizi dibindeyken bende kendi ayaklarım üstünde durmak istediğim için kötü oluyorum birilerinin gözünde. sanki bi tek benim okumak için giden, sanki milyarlar harcayacakmışım gibi görünüyor.oysa en ucuz yurda kaydımı yaptırdım.
bazı insanlar için üniversitenin hiç önemi yok, nerede okursan oku diploman olacak ya. o zaman neden bu insanlar hep daha iyi yerlerde okumak daha iyi yerlere gelmek için uğraşıyor, ben neden dışlanıyor gibi hissediyorum kendimi, ne bu endişe. yabancı bi yere değil, doğduğumdan beri bundan 2 yıl öncesine kadar yaşadığım şehirdeyim. bir çok artılarım var, bir çok hedefim var ama neden görünmüyor bunlar. resmin benim için ne kadar önemli olduğu neden anlaşılmıyor.
ruhum bedenime sığmıyor sanki, bu şehre sığmıyorum. 2 yıldır boğuluyorum yapamıyorum işte. çok denedim ama olmuyor. ailemin arkamda olmasını beklerken duyduğum sözler ağırıma gidiyor. çok kötü bişey yapmışım gibi hissediyorum. dışardan nasıl görünüyor bilmiyorum ama 2 yıldır neler yaşadığımı ben biliyorum.
herkes diyor ki ailen senin için bu şehre gelmiş, burada oturuyorsunuz neden gidiyorsun. ben ailemi sürüklemek ister miydim, şartlar ailevi durumlar, geçmişte yaptıkları yanlışlar onları sürükledi benle. hayatımız birden değişti benim bu şehri kazanmamla. neden nasıl geldim ben bile bilmiyorum, kader mi demeli bilmiyorum, ismini bile bilmediğim bi şehirde kimsesiz 3 insan geldik buraya, 0'dan eşyasız. ama mucizevii bi şekilde, şimdi şükürler olsun durumumuz iyiyken neden ben istediğimi gerçekleştir miyim ki?
ben mi çok anlayışsız ben mi çok bencilim acaba bilmiyorum. ille benimle gelin veya gelmeyin demiyorum. onları bağlayan hiç birşey de yok. şu an ne yazdığımı bile bilmiyorum ama bağıra bağıra ağlamak istiyorum, anlayış istiyorum, çok üzülüyorum, içim daralıyor...
ailemin, annemin, babamın arkamda olmamasına çok öfkeliyim.
hayatımda en çok istediğim şeyi yapmışken, sevincimi yaşayamadan insanlara; bizi dinlemedi gitti of puf demelerine çok öfkeliyim.
insanların sen aileni düşünmedin, bi tek kendini düşündün demelerine çok öfkeliyim.
ailemin, neden böyle yaptın ne gereği vardı düzen bozuyosun demelerine çok öfkeliyim.
benim açımdan herşey çok normal ama o kadar çok abartılıyo kii sinirden patlamak üzereyim.
aylık eve 2.5 milyar para girecekken annemin bizi hala parasız olarak görmesine ve göstermesine çok sinirliyim.
üstüne bana ısrarla çalışacaksın demesine, mecbur bırakmasına çok sinirliyim. ben evde deli gibi resme vermek istiyorum kendimi.
bilenler bilir, hiç istemediğim bi şehirde hiç istemediğim ayrıca eğitimini de beğenmedim bir üniversitede okurken istanbuldaki bi üniversiteye geçtim. insanlara bunu söylemektende utanır oldum. bu zamana kadar ailemin dizi dibindeyken bende kendi ayaklarım üstünde durmak istediğim için kötü oluyorum birilerinin gözünde. sanki bi tek benim okumak için giden, sanki milyarlar harcayacakmışım gibi görünüyor.oysa en ucuz yurda kaydımı yaptırdım.
bazı insanlar için üniversitenin hiç önemi yok, nerede okursan oku diploman olacak ya. o zaman neden bu insanlar hep daha iyi yerlerde okumak daha iyi yerlere gelmek için uğraşıyor, ben neden dışlanıyor gibi hissediyorum kendimi, ne bu endişe. yabancı bi yere değil, doğduğumdan beri bundan 2 yıl öncesine kadar yaşadığım şehirdeyim. bir çok artılarım var, bir çok hedefim var ama neden görünmüyor bunlar. resmin benim için ne kadar önemli olduğu neden anlaşılmıyor.
ruhum bedenime sığmıyor sanki, bu şehre sığmıyorum. 2 yıldır boğuluyorum yapamıyorum işte. çok denedim ama olmuyor. ailemin arkamda olmasını beklerken duyduğum sözler ağırıma gidiyor. çok kötü bişey yapmışım gibi hissediyorum. dışardan nasıl görünüyor bilmiyorum ama 2 yıldır neler yaşadığımı ben biliyorum.
herkes diyor ki ailen senin için bu şehre gelmiş, burada oturuyorsunuz neden gidiyorsun. ben ailemi sürüklemek ister miydim, şartlar ailevi durumlar, geçmişte yaptıkları yanlışlar onları sürükledi benle. hayatımız birden değişti benim bu şehri kazanmamla. neden nasıl geldim ben bile bilmiyorum, kader mi demeli bilmiyorum, ismini bile bilmediğim bi şehirde kimsesiz 3 insan geldik buraya, 0'dan eşyasız. ama mucizevii bi şekilde, şimdi şükürler olsun durumumuz iyiyken neden ben istediğimi gerçekleştir miyim ki?
ben mi çok anlayışsız ben mi çok bencilim acaba bilmiyorum. ille benimle gelin veya gelmeyin demiyorum. onları bağlayan hiç birşey de yok. şu an ne yazdığımı bile bilmiyorum ama bağıra bağıra ağlamak istiyorum, anlayış istiyorum, çok üzülüyorum, içim daralıyor...