sağlıklı hissedemiyorum

Anksiyete bozukluğu.Bende de var.Psikoloğa gidiyordum,en son ameliyat olacağım diye numarasını vermişti,düzelince ara randevunu o zaman verelim dedi.Birde ödev verdi.Ameliyatta olmadım,arayıp randevu da alamadım.Telefonda konuşmak işkence gibi...
Çok geçmiş olsun evet gerçekten tam bir işkence. Ben de konuşulanların çoğunu dinleyemiyorum. İşle ilgili bir konuysa zorlaya zorlaya..
evet anksiyete, psikolog okb olduğunu düşünüyor.
İlaç verdi mi? Benimki ilaç vermiyor. İlaçsız tedavi istiyor. İlaç kullansak bile tekrar nüksedebilir, neden beynini uyuşturasın diyor.
 
Senin ki kadar olmasa da benzer sıkıntılar bende de var. Çok fazla empati kurmaktan ileri geliyor bu. Başkalarının sıkıntısını kendi derdim gibi düşünmekten oldu. Kötü bir şey duyduğumda ve gördüğümde, o ben değilim, benden uzak, benimle alakası yok gibi şeyler söyleyerek beynimi rahatlatıyorum. Durduk yere kendimi kötü hissedersem de hiç bir sıkıntı yok sakin ol diyorum. Çok faydasını gördüm. Umarım sende rahatlamayı başarırsın.
 
Psikoloğun beni görse tebrik eder o Zaman acayip rahat bi tipidir o yüzden de genelde her işim rast gider :) anneme göre senin anlattığın sey şımarıklık :) namazını düGün kıl otur Kuran oku daralınca iki Allah kelamı çek işini gücünü yap bunlarl yapmaya vakti kalmaz derdi :) şaka yapmıyorum ergenlik yaşayamadım çünkü annem ergenlik diye de bişeyin olmadığını söylerdi :)))) eskinin kadını işte ama öyle büyütünce öyle olduk ev işi çocuk işi namaz Kuran koca derken hayat takmayacak kadar kısa :)
Ahaha, çok iyiymiş. Ben dindar biri değilim, ama kendime sürekli meşguliyet yarattığım halde düşünmekten ve kurmaktan vazgeçemiyorum.
Namazda bile odaklanamam herhalde ama, ihlas okurken şu işi nasıl yapacağım diye düşünebilirdim :))
Çok tatlısınız, gamsızlık en güzeli çok imreniyorum :)))))
 
Çok geçmiş olsun evet gerçekten tam bir işkence. Ben de konuşulanların çoğunu dinleyemiyorum. İşle ilgili bir konuysa zorlaya zorlaya..
evet anksiyete, psikolog okb olduğunu düşünüyor.
İlaç verdi mi? Benimki ilaç vermiyor. İlaçsız tedavi istiyor. İlaç kullansak bile tekrar nüksedebilir, neden beynini uyuşturasın diyor.

Sen yine iyi çalışıyorsun,ben iş denilince bayılacak gibi oluyorum

İlaç kullandım,ama gittikçe dozu arttı,bu da korkuttu beni.Birde ilaç en fazla bağımlılık yapanlardandı.Terapi yetersizdi.Bakırköye gidiyordum.Oraya gitmeyi bıraktım.Devlet hastanesinde ilacı yazdırmaya gittim birkaç kere.Sonra çocuk için geç kalıyorum diye bırakmaya karar verdim,bırakamadım,kötü oldum.Gittim doktora bırakamıyorum ben bunu dedim.Daha düzelmemişsin ki sen,niye bırakmak istiyorsun dedi.Çocuk deyince,bırakmasan senin için iyi olurdu ama daha hafif bi ilaç vereyim dedi.İstersen psikoloğada yönlebdirebilirim dedi hamileliktede sıkıntı yaşarsın dedi.Tamam dedim,o zaman gelirim :) Ama çocukta olmadı,iyide olamadım,gittim birkaç kere,sonrada kaldı işte öyle...

Delirmekten korkuyorum bu takıntiılarla...
 
Oh my God didim))resmen beni tarif etmişsin canım ya..valla ben konu açıp yazsam ancak bu şekilde anlatabilirim derdimi..
Yaklaşık 18 yıldır araba kullanırım ama otobana çıkmam. Hem kaybolma hemde kaza korkum var.Babam lenf kanseri olduktan sonra ona dokundugumda elimle hissettiğim o minik şişlikler aklımda yer etti herkesi ve kendimi sürekli kontrol ederim.
Birisi ile tartisinca en az bir hafta sinirim bozuk dolaşırım vs..offf daha birçok şey var..bir çaresi varsa bende konuyu takip edeyim bari))
 
Tanıdıklar var diye buraya bu derdimi asla yazmam kesin benimle dalga geçerler diye düşünmüştüm ama, eşim dinlemekten sıkıldığı için mecbur yazacağım.
Arkadaşlar ben çok ileri düzeyde takıntılı bir insanım.
Komik bulanlarınız olacaktır ama birinde bir hastalık duysam 3 gün boyunca o hastalık belirtilerim var mı diye sık sık nete bakarım.
Gençlik dönemlerimde dövmeler yaptırmıştım mesela. O zaman böyle takıntılarım yoktu.
Şimdi ara ara aklıma geliyor ulan ya o iğne 2. Kez kullanılıyorsa hasta olmuşsam diye.
Biri bir şey söylesin aman aman sürekli aklıma gelir, düşünür kendimi yıpratırım.
Burada olumsuz yorumlar geliyor ya, rüyama dahi girdiği olmuştur, bu kadın niye bana böyle dedi diye.
Asla sabredemem..
Adamla tartışsam kendimi yerim her zaman ilk konuşmaya çalışan ben olurum. sinirden oturur ağlarım.
En ufak kavgada ayrılacağız sanarım.
İşimde aynı şeyler..
Ha son sınıfta memur olsam kesin memuriyetim yanar öyle şanssızım diye de üzüldüğüm bir dönem olmuştu. Bayağı bayağı kompleksliyim yani.
Eşimle tartışsam işime odaklanamam düşünün. Bir yere çarparım korkusuyla araba kullanamam, şehir içinde 50 yi asla geçtirmem yanımdakine. Tanımadığım numara arasa şahsi hattımdan; bu kim, niye arıyor diye bütün programlardan kim olduğunu bulmaya çalışırım.
Hele siyasi konular off off, 10 yıl sonrayı düşünüp bütün günümü zehrederim.
Şimdi yine hastalıklar var mı diye kontrol etmek istiyorum ama lösemi, meme kanseri işte bunların hepsini ortaya çıkaracak bir test var mı sağlıkçı arkadaşlar yardımcı olsanız?
Bir de ben psikoloğa da gidiyorum, pek bir ilerleme hissedemedim. Ama o bende ilerleme görüyor ve birçok insanın bu derece takıntıları olduğunu söylüyor.
Benim gibi olan var mı, ne yapacağım ben??
Bak yine bir haber izledim çok mutsuz oldum ya..
yani psikoloğa da gittiğiniz için bişey diyemiyorum ama bende nasıl oluyor söyleyeyim hemen
şu klasik hormon var ya seratonin o düşünce (ne zamanki spor yapmasam evde pineklesem insanlarla az görüşsem az uyusam vs) o düştüğünde ben her şeyi takıyorum kafamda binbir sıkıntı
ne zamanki onu yükseltmeyi başarayım (en çok bedeni tümüyle yorup derin bir uyku çekmek iyi geliyor) yükselince de o kadar rahat kafayla bakıyorum olaylara
bence bu bedeni yorma olayını deneyin,
bir de tekrarlı bir şeylerle uğraşın derim, basit düzeyde tekrarlı: örneğin örgü örmek ,örneğin kolye vs yapmak boncuk dizerek hem tasarım olayı da üretken olduğunuzdan size olumlu yönde etki edecektir.Basit düzeyde tekrarlı eylemler de insanı rahatlatıcı etkiye sahip ondan denemenizi öneririm.
 
Oh my God didim))resmen beni tarif etmişsin canım ya..valla ben konu açıp yazsam ancak bu şekilde anlatabilirim derdimi..
Yaklaşık 18 yıldır araba kullanırım ama otobana çıkmam. Hem kaybolma hemde kaza korkum var.Babam lenf kanseri olduktan sonra ona dokundugumda elimle hissettiğim o minik şişlikler aklımda yer etti herkesi ve kendimi sürekli kontrol ederim.
Birisi ile tartisinca en az bir hafta sinirim bozuk dolaşırım vs..offf daha birçok şey var..bir çaresi varsa bende konuyu takip edeyim bari))
İşte bu benim, birçok insam böyle hissediyorr demek ki.
Düşünmek insanı çok yoruyor
 
Back
X