Bende çocuğum olucakmi olmicakmi bilmiyorum bazen ne istediğimi de bilmiyorum ama bizim evlat acımızı yine bir evlat geçirecektir çünkü benim ilk kaybim da neler yaşadığımı unutmuyorum ama acısı ikinci gebeligimde biraz da olsa dindi bu seferki yaşadıklarım ilk yasadiklarimin iki katı bende sizin gibi bu sefer ölucem.diye düşündüm hatta çok geç kendime gelmisim ama bundan sonraki her gebeligimiz diken üstünde korkarak geçecek buda bambaşka bir stres Allah yardımcımız iBu aci en çok bize zaten bunu kabullenmek lazım bence. Aylarca içimizde biz büyütüyoruz o bebekleri. Biz çekiyoruz cefasını. Erkekler bir yere kadar bağ kurabiliyorlar ki çoğu da anca doğup kucaklarina aldiklarinda o duyguyu yaşıyor.
Bir yandan da birilerinin bizden daha güçlü durması iyi geliyor bence. Kaç kez kapı arkalarında usul usul ağlarken yakaladım eşimi bilseniz. Herkesin aciya yasa verdiği tepki ayrı yani. Herkes görünür yaşayamıyor. Kendinizi suçlamayın. İçinizden nasıl geliyorsa öyle yaşayın üzüntünüzü. Çok acı ki hayat devam ediyor malesef. Bizim için bile. Ben doğum yaptığım gün dedim ki hayatın bitti kızım buraya kadarmis. Günlerce de ot gibi sadece uyudum yemek yedim yaşayacak kadar. Şimdi bakıyorum 11 hafta olmuş. Hiç gecmiyor acısı ama o acıya sarılıp yaşamaya hayatta kalmaya gayret ediyorum. Bakın çocuğum olucak mı bir daha onu bile bilmiyorum. Hatta artık isteyip istemediğimden bile emin değilim ben. Öyle ya da böyle bu aci bize verildi ve bununla yasamayı öğrenmek zorundayiz
Benim kanamalar sancılar bulantılar ve kusmalarla geçen zorlu bir gebeligim vardı zar zor 22. Haftaya geldi benim bebeğim tedaviyle olmuştu iki bebeğimde emeklerime değsin çok isterdim maddi manevi çok zorlandım maddi çok önemli değil ama manevi olarak bitmiş durumdaydimİşte sırf o korkular bile insana çocuk planını iptal ettirmeye yeter. Ki benim çok da keyifli sorunsuz gidiyordu gebeliğim. Şimdi nasıl olur düşündükçe başıma ağrılar giriyor. O yüzden de istemiyorum sanırım uzun bir müddet:) o korkuları yaşamak istemiyorum tekrar