10 aylık bir bebeğim var , ağlıyor huysuzlanıyor, ama Okadar öfke dolu bir insanım ki ufacık şeylerde bile tahammül gösteremiyorum sabah çok ağladı sadece lavoboya gitmiştim, eşim gece çalışıyor ağlamasına uyandı tabi ben ağlama niye ağlıyosun canın mı yandı sanki ne var bukadar ağlıcak diye bağırken sanırım kucağıma alırken sarsıyormuşum çocuğu . Kalktı ve ben onun ağlamasına değil sarsaklanmasına kalktım dedi ben salak bi insan değilim onun ağlamasından anlıyorumvdedi . Belki bi ağrısı var belki parmağını biyere sıkıştırdı dedi güzel güzel sakinleştirmek varken bu ne diye iyice gerildik. Öfkemi sinirimi asla kontrol edemiyorum ama o daha bunları anlayamıyacak kadar ufak 

babası aldı ben uyuturum diye ona gidince susuyo bende ağlıyo (hakli olarak tabi) . Isteyen linçleybilir zaten bile bile açıyorum konuyu . Sadece istediğim nasıl daha sakin olup yavrumu anlayabilirim. Sonuç itibariyle hiç bişey anlık olmuyor geçmişte yaşadıklarm beni bu hale getirdi aile kayıpları .. çeşitli tramvalar.)


