- Konu Sahibi lostlenore
- #1
selamlar herkese forumları fazla takip eden biri değilim ama çocukluğumdan beri beni rahatsız eden bir durum var..özgüvenimi toparlamak için çok çalışsam da bazen darmadağın hissediyorum kendimi...sorunumu anlatayım..aslında her şey mükemmel bir anneden doğmamla başladı..mükemmel derken mükemmele en yakın nasıl olursa işte(kimse mükemmel değil yanıtını artık duymak bile istemiyorum)..kendisi çok zeki inanılmaz güzel bir kadın ve ben hiç ona benzemiyorum..aile içinde bu yüzden sürekli aşağılandığımı düşünüyorum...onun yüzünden çocukken boğulurcasına ağladığımı ve mavi gözlü herkesten nefret ettiğimi hatirlıyorum..bunu aştığımı zannediyordum çünkü iyi bir bölümde okuyorum üniversitede ve ergenliğin sorunları ortadan kalkınca fiziksel olarak biraz durumu toparladım diyebilirim...ama ailem sürekli başarılarım sanki hiç benim marifetim değilmiş gibi bana sağladıkları olanaklardan kaynaklanıyormuş gibi imalarda bulunmaya devam ettiler...bana değer vermeyen insanlara aşık oldum hep..sanki başkalarıyla kıyaslanmak üzerime çöken bir lanet gibi..en son erkek arkadaşım beni yakın bir arkadaşımla kıyaslayınca(çok acımasız sözcüklerle) onu kapı dışarı ettim ve günlerce ağladım...sahip olduklarıma bakıyorum ve bana cidden haksızlık edildiğini düşünüyorum..kendimi aptal çirkin ve değersiz hissediyorum..ortalama bir güzelliğim ortalama üstü bir zekam var gibi geliyor..ama çevremdeki insanların %100 ünden aldığım tepki hiç iyi bir şey haketmediğim yönünde...yetersiz kaldığımı hissediyorum derslerim bu yüzden kötü çünkü ne yaparsam yapayım yetmiyor gibi...herkes gibi başarılı bir kariyer mutlu bir ilişki istiyorum ama istemeye bile utanıyorum artık o kadar aşağılandım ki...kendimi nasıl değerli ve yeterli kılabilirim? ya da değerli birşeyler yaşayabilmem mümkün mü sizce?mümkünse nasıl? geçici çözüm istemiyorum!
Son düzenleme:
kendimizi yeterince sevmemek hayatımızı mahvediyor, tabi bahsettiğim şeyi megalomaniyle karıştırmamak lazım. son yılarda allahtan kişisel gelişim denen olgu oluştu da imdadımıza yetişiyor. yoksa insanların bize kendimizi sevilmeye layık hissettirmesini bekler durur, anlayış ve şefkat beklentisiyle, destek beklentisiyle çıkmazda kalır işin içinden çıkamazdık. bu arada öyle bir başlık açmışsın ki olumsuz şeyleri üst üste yaşayıp lanetli olduğunu düşünür olmuş dedim:)
