- 19 Kasım 2014
- 373
- 230
- 53
Merhaba kızlar, buraya bişeyler yazıp biraz içimi dökmek istiyorum . Bu aralar ruhsal olarak resmen çöküntü yaşıyorum. Hayatımda herşeyin güzel olmasını istedikçe tam tersi oluyor. Artık buna şanssızlık demek istemiyorum ama gerçekten şanssızlıktan ölmek üzereyim. 23 yaşındayım üniversiteden geçen sene mezun oldum bankada işe girdim fakat çıkarıldım bu bana aşırı agır geldi ilk iş deneyimimdi ve kendimi aşırı aşşagılanmış hissettim ondan sonrada olmadı iş bulamıyorum neredeyse bütün gün evdeyim kendimi eve kapattım ama sürekli evde olmak beni çok olumsuz etkiliyor bunalımda gibiyim 23 yaşındayım ama ruhen bi 50 falan vardımdır. İçim karardı resmen evde mutlu değilim iş arıyorum ama nereye elimi atsam, heveslensem olmuyor hep bi aksilik çok yıprandım kendimi boşa yaşıyormuş gibi hisediyorum herşey için çok yetersiz görüyorum kendimi. Aileme karşıda utanıyorum 4 yıl boşuna okudum gibi oldu utanıyorum bu durumdan beni en çok üzense iyi bir yerde olabilirdim ama herşeyin geç farkına vardım. İlişki olarakta aynı şanssızlık peşimi bırakmıyor bir buçuk senelik bir ilişkim vardı fakat ayrılalı 1 yıl oluyor bu süre içinde hep benimle görüşmek istedi ama sadece istedi hiçbir çaba göstermedi bende hata yapıp bağlarmızı tamamen koparamadım. Çok sevdiğim için degil zaten tuaf ama duygusal boşuktan dolayı başladıgım bi ilişkiydi fakat aşırı ilgisi beni kendine bağladı sonrada bazı sebeplerden ayrılmak istedm sonu yok gibiydi birazda hep daha iyisi olur düşüncesi vardı ailem istemedi birde. Ama çok alışmısım işte neyse ayrıldıktan sonra sosyal medyadan hep takip ettim gizlice sürekli bi arayış içerisindeydi sürekli birilerini ekleyip begenmeler falan bunu ona sordugumda hep arkadaşım falan filan dedi. Sürekli tartışan trip atan kız durumuna soktu beni ama halada konuşmak istiyor ben barışmak istemiyorum maddi durumu bahane edip ne doğum günümü kutladı ne özel günleri ama konuşmalarına baksan benim için ölüyor çok seviyor ama faaliyette hep boş. Bu tartışmalar beni aşırı yıprattı evde boş oldugum için kafama sürekli bişeyleri takıyorum en ufak şey benim için dünyanın sonu gibi oluyor. Artık üzerimdeki ölü topragını atıp bişeyler için çabalamak başarmak istiyorum ama yapamıyorum her seferinde bir hayal kırıklığı yaşıyorum ki artık çaba da gösteremiyorum sınavlara hazırlanmam gerek kpss falan ama yok kitabı açıyorum kendimi zorluyorum ama beynim o kadar dolu ki odaklanamıyorum . Sürekli bir karamsarlık halindeyim en ufak şeylere ağlıyrum çok güçsüz ve yanlız hissediyorum hiçbirşey beni mutlu etmiyor. Sürekli baş ağrısı çekiyorum belki bunlar basit şeyler Allah başka dert vermesin ama dediğim gibi içime atıyorum hep içimde çok büyütüyorum .Kendini herşey için yetersiz görme hatta küçük görme çok kötü özgüven eksikliğim var. Bu durumdan nasıl kurtulabilirim bilmiyorum sadece paylaşmak istedim
