merhaba, öncelikle şunu soyleyim ben her guzel günde,aklimda bir sorun yaratan , bütün gun ona üzülen biri, simdiye kadar hic tam anlamiyla sukretmis ve kendini mutlu etmis biri değilim malesef.her seyde bir kusur mutlaka bulurum.
neredeyse bir yıldır bir iliskim var. Ailesi, kendisi o kadar iyi ki..cocuklarima baba olacak, evine sahip cikacak, beraber oldugumda sıkılmadığım, her anlamda bana denk ve beni mutlu etmek icin çırpınan biri..
Ancak sanırım ben bu cocuga saygi duymuyorum. sanirim diyorum çünkü taktir ettigim cok özelligi var, cok sabirli, güçlü duran bir adam. ama bazen konusurken ;üfff sacmalama yaa diyip sinir olmuslugum, bu ne salak bi espri diye icimden soylemisligim, ya da sesimi ona korkmadan ne bileyim incitecegimi dusunmeden yukseltip malesef azarlamisligim oluyor. sonrasinda ozur dileyip cok pisman oluyorum ama kendimi tutamiyorum kahretsin ki..evlilik karari veremiyorum ki aileler tanisti. daha onceki konumda bahsetmistim emrivaki gelisti her sey, ben biraz daha zamana yayilmasi taraftariydim..size sorum şu; saygi kendiliginden mi olusur? bu adam bu saygiyi bende olusturamamis mi? yoksa ben en ufak ayrintilari takip yine bir kulp bulup hayatimi zehir mi ediyorum? lutfen cevaplarinizi esirgemeyin..
Düşün eski ilişkilerini seni sallamayan adamlar ne kadar değerli dimi ; çünkü kaybetme korkusu yaşatıyorlar. 
Şuan sen bu adama aynı duyguları yaşattığın için seni kaybetmekten korkuyor ve daha fazla üstüne düşüyor .
Şuraya yazıyorum seni süründürmeye başladığı an aşkın tavan yapıcak, elinde olduğu için değerli gelmiyor hepsi bu 
Şöle bi örnek veriyim sıradan bir eşyamız kaybolsa ve normalde çok kullanmıyor olsak ; ama birden kaybolsa birden kafamızda yer alır ve her yerden ararız değerli olur 
İnsanoğlu gerçekten nankör kadın- erkek kaybedince değerini anlıyor.
