Sevdiklerimizi ve sevgiyi kaybetme korkusu

DUYGUCIKMAZI

maskeli balo ve shte yüzü
Kayıtlı Üye
5 Ağustos 2008
9.240
20
158
Konya
hepimizin korkuları vardır............
özellikle kaybetmek ve bir daha görememek..............
en çokta bu yaralar sanırım insanı......
sevdiklerimizi bir gün olup elimizden kayıp gidecek...........buda hayatın bir gerçegi......
ailemizi,eşimizi,dostumuzu,sevgiliyi,evladı kaybetmek..........
bunun korkusunu yaşamak......yada düşünmek bile korkunç.....ama kimseninde güvencesi yok sevdiklerimizin başına ne gelicek ne olcak kimsede bilmiyor.bilemeyizde......

işte bu korkuları yaşıyanlar varmı.........
düşündügünüz zaman .....aklınızdan ilk ne geçiyor..........
sevdiklerinizi kaybetmekle ilgili........

yada yaşayıpta nasıl atlata bildiler bilmiyorum ama çok zor olsa gerek..........

peki ölümle kaybetme bir gerçek.......elimizde de degil geriye almakta imkansız..........

öyle yada böyle dayanmak zorunda oldugumuz bir durum...........

peki sevdiklerimizin sevgisini kaybetmek........bunu içinizde yaşıyormusunuz........
ailenizin size olan sevgisinin azalması.........
artık eskisi gibi sevilmemek......yada çocugunuzun...eski ilgisi sevgisi kalmayışı........
yapılan hatalar ve kaybedilen sevgiler.......en zoruda bu olsa gerek.....

sevdiklerinizin sevgisini kaybetmeyi hiç düşündünüz mü??ya beni bir daha sevmeslerse diye......korkular yaşadınız mı??????

yada kaybetmemek için aşırı ilgi gösterip kendimizden geçip...dahada sevdiklerimize baglanıp yanlışlar mı yapıyoruz........???????
 
Son düzenleme:
biliyo musun bi haftadır bu korkuyu yaşıyordum mafoldumben
dün itibariyle biraz iyiyim ama konuyu okuyunca korkularım geri geldi sanki
Allah sevenleri ayırmasın yalnız bırakmasın :Saruboceq:
 
evet ben de hep bunu düşünürüm..
ailemden biri en ufak rahatsızlansa sanki ona birşey olacak gibi gelir bna..
bazen dua ediyorum allahım onların canını benden önce alma diye..
 
Duygucum kaybetme korkusunu,
kızım olduktan sonra yaşamaya başladım...
ama çok fazla düşündüğümüz zaman çıkmaza giriyoruz,
bence fazla düşünmemek lazım,çünkü
er geç hepimiz göçüp gideceğiz...

sevdiklerimin sevgisini çok şükür kaybedecek
bir yanlış yapmadım,çok büyük bir hata yapılmadığı sürece
sevgi kolay kolay kaybedilmez...
hayatta hiçbirşey için,kendimizden vazgeçmemeliyiz diyorum...
sevgiler...
 
En çok ailemden birini kaybetmek geliyor aklıma.Nasıl yaşayacağımı,yaşayanların nasıl yaşadığını düşünüyorum.Gözlerimden yaşlar akıyor kendiliğinden.Daha kaybetmeden bir düşüncesiyle içim cız ediyor.Rabbim kimseyi sevdiğinden sevdiklerinden ayırmasın.Ayırdıklarınada sabrını versin inşallah.....
 
aılemden bırıne bırsey olacak dıye aklım gıdıyor ve hep bu korkuyla yasıyorum bende hastalık halınde bu korkular.. hergece mutlaka uyumadan kendım, aılem ıcın vede sevdıgım ınsan ve aılesı ıcın dua ederım ALLAH ım bu acıyla sınamasınn bızlerı gecınden versın
 
malesef sevdiklerimi özelliklede ailemi bi gün yitirme korkusu bendede oluyor...mafoldumben
ve sanırım her yıl biraz daha artıyor...önceleri hiç bu kadar değildim...:1no2:
üniversiteyide ailemden ayrı bi şehirde okudum geldim...o zaman pek böyle şeyler
düşünmezdim ama şimdi evlenip başka bi şehire gitme durumum var...:delphin:
...ve ben sanki onlardan ayrı olunca sevgilerini hissedemiycem ve onlara bişey olcak
haberlerini alcam gibi düşünceler artarak devam ediyor...herşeyden elimi eteğimi çekesim geliyor...
Allah anne babalarımıza evlat acısını bizlere de sevdiklerimizin yokluğunu göstermesin...
bunları yaşayan yitirenlere de Allah sabırlar versin...
 
evet bu korkuyu bende çok derinlerde yaşıyorum...aileme bişey olursa ( allah korusun)nasıl yaşarım diye hep düşünürüm..rabbim onları yanımda hiç eksik etmesin...:Saruboceq:
 
eşim ilk demıstı bana flört zamanında çok buyuk kavga etmıstık ve ayrılmayı dusunmustum oda hıssetmıs sanırım..lütfen benı bırakma die yalvarıp ağlamstı oyy kıyamam.şımdı dusunup hatırlayınca içim ezıldı :(( ve bana umarım bu korkuyu hiç bi zaman yasamazsın demıstı..

şuan dünyalık değil ama sevdıklerımın vadesi gelınce toprak olmasından korkuyorum..cunku henuz doyamadım.. 100yıl gecse yine doyamam gerci hepimizin bir gun gidecegi yer ama işte beynımıze bunu kabul ettıremıyoruz bi turlu..
 
ben 5 sene önce annemi kaybettim,ve bu benim ilk kaybımdı,
insan ilk kaybınında hayatındaki en önemli kişiyi kaybedince bundan sonrası bana koymaz diyor.
annemin öldüğünü yolda ve tlfla öğrenmiştim o günden sonra ne zaman yolculuğa çıksam tüm yol boyunca aklımda hep annem olur.
Yaklaşık 1 sene boyunca ailemden biri aradığında ellerim titreyerk açtım tlfnu.hatta şuanda bile mesela babamla ablamın aramaları üstüste geldiyse, tlfna bakamadıysam geri aramaya korkarım.kardeşim polis,eşim subay ben daha nasıl korkmayayım siz söyleyin:(
Ve şimdi korkularıma bir yenisi ve en önemlisi eklendi çünkü bende anne oldum.Allahım beni evladımdan ayırmasın onun acısını bana göstermesin
kimseye bu acıyı yaşatmasın Rabbim
 
bu konuyu ve yorumları okuyunca demekki herkes benim gibi bu korkuyu yaşıyor dedim. çünkü ben bu korkuyla bi ara kafayı yemek üzereydim ama düzeldim.
he zaman zaman sevdiklerimden haber alamadığım dönemlerde yine oluyor ama Rabbim sana emanet sevdiklerim derim hep ve birde sevdiklerimin acısını bana gösterme derim :Saruboceq:
 
Merhaba. Bu korkular bende de kronik hale geldi. Hatta psikiyatriste gitmeyi bile düşünüyorum. Ama sonra diyorum ki her şey insanın beyinde bitiyor. Psikolojik sorunları insan kendi kendine aşabilir. Off kafayı yemek üzereyim. Sanki sevdiklerime bir şey olacakmış gibi hissediyorum. Hatta Allah korusun böyle bir şey olsa nasıl yaşayacağımı düşünüyorum. ıntihar ederim herhalde, dayanamam buna. Sizce bu korkuları nasıl yenebilirim arkadaşlar. Düşünmemeye çalışıyorum ama olmuyor. Aranızda bunları yaşayanlar var mı?
 
benimde en büyük korkum. 4 sene yurtdışında kaldım ozaman başladı.. Allah onları ailemi sevdiklerimi ve sevdiğimi yanımdan eksik etmesin.. bazen herhangi birinin ölüm haberi bile beni onları kaybettiğimi düşünmeye itiyor.. kızgınlıklarım hiç uzun sürmez o yüzden..Rabbim bizi ayırmasın.
 
Back
X