Bugün hayatımda ilk kez maça gittim.Normalde hiç sevdiğim bir ortam değil,hep gürültü kavga olur diye düşünürdüm.Ama merak ettim,gittim. Tribüne oturunca da anladım ki insan kalabalığın içinde de yalnız olabiliyormuş.Herkes bağırıp çağırırken ben sessizce oturdum.Aklımda yine o vardı… eski sevgilim.
Futbolu çok severdi keşke onunla gelebilseydim diye düşündüm durdum.Onun maçı izlerken benim onu izlediğimi hayal ettim.Onun mimiklerini hayal ettim.Maçı bile doğru düzgün izlemedim, erken çıktım.Eve gelince instaya bir fotoğraf koydum.Hemen beğendi.Sonra mesaj attı maça mı gittin? diye.
Evet ilk defa dedim, aslında seninle gitmek isterdim ama çağıramazdım dedim
Tek mi gittin?diye sordu evet dedim.sanki inanmadı.Sonra görüntülü aradı ama ailem yanımdaydı,açamadım.Normalde aramaz ben onunla buluşmak istemedim diye başkasını bulduğumu düşünüp sorgulamaya çalıştı.
Hafta sonu evde buluşmak istiyordu.
İçten içe hâlâ onu istediğim doğru,yalan söyleyemem.Ama kabul etmedim.Sonra yine bildiğiniz gibi konuşmaya başladı…“Özel günün bitsin görüşürüz” falan.Benim özel günlerimi takip ediyor.İnsan bunu yaşayınca anlıyor sevilmekle istenmek çok başka şeyler.
Ben onu gerçekten sevdim kızlar.Hâlâ da aklımdan çıkmıyor.Bir vitrinde erkek kıyafeti görsem ona yakıştırıyorum.Otobüste, metroda istemsizce etrafa bakıyorum, belki görürüm diye.
Saçma biliyorum ama elimde değil.Her şarkıda o aklıma geliyor.O benim en güzel derdim belki…Ama artık çok yoruldum.Keşke o da beni sevseydi.Ne yapacağımı bilmiyorum.Hayatın bunca zorlukları arasında onun bana bir canım demesi benim kalbimi yumuşatıyor.Sanki ondan başka kimseyi sevemeyecekmişim gibi geliyor.
